Ημέρα που μεσουρανεί ανάμεσα στην μοναξιά και στον Ερωτα….
Αφιερωμένη στον Άγιο Βαλεντίνο…
Απαραίτητη ενδιάμεσα μια ευθυγράμμιση καρδίας….
Γράφει η Στέλλα Καρατζίκη
Σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουάιλντ, «Κάθε φορά που ερωτευόμαστε, απαιτείται να θριαμβεύει η ελπίδα επί της αυτογνωσίας»
Ερωτευόμαστε ελπίζοντας ότι δεν θα βρούμε στον άλλον, όσα γνωρίζουμε ότι ενυπάρχουν σε μας., την δειλία, την αδυναμία, την ανειλικρίνεια, τους συμβιβασμούς. Κυκλώνουμε σε ένα σιρίτι τον καλό μας, την καλή μας, κι αποφασίζουμε πως, κατά κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, ότι περικλείεται από αυτό δεν θα βαρύνεται από τα δικά μας ελαττώματα, και άρα θα είναι αξιέραστο. Βρίσκουμε στο προσφιλές μας πρόσωπο μια τελειότητα που αδυνατούμε να την διακρίνουμε στον εαυτό μας, κι ελπίζουμε ότι μεσω της ‘ένωσης μας μαζί του\της, κάπως θα γίνει και θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε, παρά της αντενδείξεις της αυτογνωσίας μας, μια έστω επισφαλή πίστη στο ανθρώπινο γένος.
Με άλλα λόγια ερωτευόμαστε επειδή οι άλλοι έξωθεν δείχνουν πλήρεις, σωματικά και συναισθηματικά ακέραιοι, ενώ εμείς έσωθεν νιώθουμε σκόρπιοι και μπερδεμένοι.
-Τι έκανα και μου αξίζει ο έρωτας; Ρωτά ο ταπεινός.
Δεν μπορεί να έκανα κάτι.
-Τι έκανα και μου στερήθηκε ο έρωτας; Διαμαρτύρεται ο προδομένος, διεκδικώντας αλαζονικά την κτήση του δώρου, που δεν δίνεται ποτέ από οφειλή. Και στα δύο ερωτήματα, αυτός που (καλείται να) προσφέρει τον έρωτα μπορεί μόνο να απαντήσει:
-Γιατί είσαι εσύ-απάντηση που ωθεί τον άλλον να αμφιταλαντεύεται επικίνδυνα κι απρόβλεπτα, μεταξύ μεγαλείου και κατάθλιψης.
Αλλά όταν μιλάμε για έρωτα, η πάθος, δεν διασαφηνίζουμε και σπουδαία πράγματα. Δεν κάνουμε τίποτα από το να ονοματίσουμε το χάος. Τι είναι αυτό που το προσδιορίζει;, Ποιό είναι το ουσιαστικό χαρακτηριστικό που μας κάνει να το αναγνωρίζουμε; Μήπως είναι αχαλίνωτο σεξουαλικό συστατικό;
Λοιπόν όχι, γιατί υπάρχουν τα πλατωνικά πάθη, οι ευγενικοί έρωτες των τροβαδούρων, η Βεατρίκη του Δάντη.
Μάλλον θα έλεγε κανείς πως η ουσία σε καθετί παράφορο βρίσκεται στην αλλοτρίωση που προκαλεί: Ο ερωτευμένος βγαίνει από τον εαυτό του και χάνεται μες τον άλλον. Η για να το πώ καλύτερα σε αυτό που φαντάζεται ότι είναι ο άλλος. Το ερωτικό πάθος είναι ένα είδος ονειροπόλησης που φθείρεται όταν έρθει σε επαφή με τη πραγματικότητα. Ίσως για αυτό φαίνεται να απαιτεί πάντα την ματαίωσή του, την αδυναμία της ολοκλήρωσης του. Μόνο ο έρωτας που απειλείται είναι όπως στα μυθιστορήματα. Ο ευτυχισμένος έρωτας, δεν έχει ιστορία.
Φαίνεται λοιπόν ότι το να αγαπάς, σημαίνει να αποξενώνεσαι, να συμπεριφέρεσαι σαν ναρκομανής, να χάνεις τον εαυτό σου, να αναζητάς το απρόσιτο και να περιφρονείς το εφικτό. Κι αυτή η φανερά παθολογική συμπεριφορά, πρέπει να ανταποκρίνεται σε μια βασική και βαθιά ανάγκη του ανθρώπου, αφού μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στα συναισθήματα των Τρώων εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, η των τροβαδούρων εδώ κι οκτώ αιώνες.
Όλα τα πάθη είναι ίδια τελικά, σε κάθε κόσμο, σε κάθε σύμπαν. Αλλά και διαφορετικά γιατί διαφέρει το σκηνικό, οι ανάγκες του καθενός, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ευτυχία και την δυστυχία.
Από την στιγμή που το ένα μέλος της σχέσης παύει να ενδιαφέρεται, φαίνεται ότι το άλλο μέλος ελάχιστα μπορεί να κάνει για να αναστρέψει την κατάσταση.
Όπως και η απόπειρά μας να εμπνεύσουμε έρωτα, η αποχώρηση ασφυκτιά κάτω από ένα πέπλο σιωπής, ανομολόγητη αν κι εξίσου κεντρικό ζήτημα.
Σε θέλω\δεν σε θέλω. Και στις δύο περιπτώσεις το μήνυμα θέλει αιώνες για να αρθρωθεί με λόγια.
Η έλλειψη επικοινωνίας μάλιστα συζητιέται ακόμα πιο δύσκολα. Αυτό θέτει τον ερωτευμένο σε ακόμα πιο δύσκολη κατάσταση. Βλέπει ότι ο θεμιτός διάλογος έχει χάσει πια τις χαρές και την γοητεία του, ότι προξενεί μόνο εκνευρισμό. Ακόμη κι αν επιχειρήσει κάποια τρυφερή πράξη, η απόπειρά του, ασφαλώς κι αντιμετωπίζεται ειρωνικά, καταπνίγει τον έρωτα καθώς προσπαθεί να αναβιώσει.
Κι έτσι, στο σημείο αυτό ο ερωτευμένος στην απελπισία του να ξανακερδίσει με κάθε κόστος το προσφιλές πρόσωπο, καταφεύγει στην ερωτική τρομοκρατία, όπως προκύπτει μέσα από ανεπανόρθωτες καταστάσεις, φάσμα ολόκληρο από κόλπα, μούτρα, σκηνές ζηλοτυπίας, ενοχές, που επιχειρούν με το ξέσπασμα, σε δάκρυα σε θυμό, ή ποιος ξέρει τι, να εκβιάσουν τον έρωτα του άλλου. Ο τρομοκράτης γνωρίζει ότι δεν δύναται να ελπίζει ρεαλιστικά πως θα δει τον έρωτα του να ανταποδίδεται, αλλά η ματαιότητα δεν συνιστά πάντα επαρκές αντεπιχείρημα. Ούτε στον έρωτα, ούτε στην πολιτική. Ορισμένα πράγματα λέγονται, όχι επειδή θα εισακουστούν, αλλά επειδή έχει σημασία να ειπωθούν.
Όταν κοιτάζουμε κάποιον, έναν άγγελο, από την θέση του ερωτευμένου που δεν ανταποδίδεται ο έρωτάς μας, και φανταζόμαστε ποιες απολαύσεις θα νιώθαμε όντας στον έβδομο ουρανό μαζί του\της, τείνουμε να παραβλέπουμε έναν σημαντικό κίνδυνο. Πόσο σύντομα ενδέχεται να ωχριάσουν τα θέλγητρά του, αν τυχόν ο έρωτας μας ευοδωθεί. Και καταλήξει να γίνει μια γνήσια σχέση ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, μια συμβίωση οικοδομημένη με κοπιαστική προσπάθεια, μέρα με την μέρα, και, χωρίς αμφιβολία , γεμάτη σκαμπανεβάσματα κι ελλείψεις, με στιγμές αδιαφορίας και πλήξης, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα.. Ενώ το πάθος παραμένει κλεισμένο μέσα στον κόσμο της φαντασίας, είναι μια ψευδαίσθηση, στην οποία το αγαπημένο πρόσωπο δεν είναι παρα μια δικαιολογία, που αναζητούμε για να πετύχουμε την άκρα συγκίνηση του έρωτα. Στην πραγματικότητα λίγο ενδιαφέρει ποιον ερωτευόμαστε. Γι αυτό μπορούμε κι επαναλαμβάνουμε τον ίδιο παροξυσμό ξανά, και ξανά, και ξανα.
Αυτό που ο ερωτευμένος αγαπά, είναι ο έρωτας!!!
Ένα ναρκωτικό πολύ δυνατό, πολύ ωραίο.
Αλλά η αυθεντική, και μικρή ζωή, αρχίζει ακριβώς εκεί που τελειώνει το παραμύθι.
Κι έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα.
Χρόνια σας πολλά!!!!!!!
