Η Ιστορία είναι ένα συγκλονιστικό δραματικό έργο που παίζεται στο θέατρο του χρόνου, όπου οι προβολείς είναι ήλιοι και το σκηνικό η αιωνιότητα.
Τόμας Καρλάιλ, 1795-1881, Άγγλος συγγραφέας
«Η απόφαση να αποχωρήσω από τη θεατρική παράσταση Ρινόκερος πάρθηκε καθώς αδυνατώ να υποστηρίξω τον διαχωρισμό των ανθρώπων που επιβάλλουν τα νέα μέτρα. […]. Όταν η πολιτεία απαγορεύει σε μια μερίδα των πολιτών να εισέλθει σε έναν χώρο για να παρακολουθήσει μια παράσταση, δεν έχω άλλη επιλογή από το να σεβαστώ την απόφαση αυτή και να αποχωρήσω, η αξία της διάκρισης των ανθρώπων είναι πέρα και πάνω από όλα. Ζητώ συγγνώμη σε όλους τους συντελεστές αν η απόφαση μου τους στεναχώρησε. Αδυνατώ να μετέχω σε ένα «πιστοποιημένο» ντάνιασμα ανθρώπων».
Και έτσι απλά ο Άρης Σερβετάλης πέρασε στην αιωνιότητα. Μια αιωνιότητα που έχει ένα τίμημα. Το τίμημα του να είσαι διαφορετικός και να στοχοποιείσαι για αυτό. Στην περίπτωση του ΚουΣερβετάλη, όμως,η είδηση δεν είναι η δική του στάση. Γιατί πολύ απλά η δική του αντίδραση και θέση είναι αυτή που θα έπρεπε να είχε κάθε ηθοποιός που γνωρίζει τι είναι αυτό που υπηρετεί .
Τη δεδομένη στιγμή ο κος Σερβετάλης υποδυόταν τον Μπερανζέ. Υποδυόταν δηλαδή εκείνον που δεν υπέκυψε στη μαζική υστερία που είχε καταλάβει την επαρχιακή πόλη λόγω της επιδημίας …ρινοκερίτιδας, δεν έγινε ένα με το πλήθος και παρέμεινε άνθρωπος. Ο θεατρικός αυτός ήρωαςαντιστέκεται. Βλέπει το τέρας, αλλά δεν το συνηθίζει. Δεν γίνεται ένα με αυτό. Και γι’ αυτό διατηρεί την υπόστασή του.
Επομένως, ο κος Σερβετάλης δεν έκανε τίποτε άλλο από το να είναι συνεπής με αυτό που υποδύεται , να τιμά το λειτούργημά του, να τιμά το θέατρο που με τα διαχρονικά του μηνύματα δημιουργεί ρωγμές σε ένα σύστημα αδηφάγο και ισοπεδωτικό. Είναι αυτό που μπαίνει ως ανάχωμα στις ορέξεις της Εξουσίας και αναδεικνύει την επίπονη πορεία του ατόμου που δεν χάνεται στο πλήθος.
Το μεγάλο ζήτημα προκύπτει κατά την ταπεινή μου άποψη από τη στάση των ηθοποιών εν γένει. Από διατυπώσεις του τύπου «Κρίμα στη φήμη σου καλό μου Χριστιανόπουλο», από αναρωτήσεις του στυλ «Πώς στήθηκε μια παράσταση με επικεφαλής έναν ανεμβολίαστο» και από βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «τραγικό, αντιεπιστημονικό και αντιανθρώπινο αυτό που έκανε ο Σερβετάλης»…
Το «καλό Χριστιανόπουλο» απέδειξε ότι διέθετε κάτι(εκτός από το αναντίρρητο ταλέντο του) που δεν το είχαν τελικά πολλοί άλλοι: ψυχή! Άλλωστε αυτή χρειάζεται για να ανέβεις στη σκηνή. Και κότσια. Γιατί τα κότσια είναι αναγκαία προϋπόθεση για την αντίσταση. Την αληθινή αντίσταση, όχι αυτή που γίνεται με τα λόγια. Και βαθιά γνώση της θεατρικής γραμματείας και συναίσθηση του ποιος είναι και ποιος ο ρόλος του μέσα στην κοινωνία και…και…και…
Μια παράσταση δεν στήνεται με βάση την υγειονομική κατάσταση των συμμετεχόντων. Μπορεί άνετα να στηθεί ακόμα και με άτομα με ειδικές ανάγκες. Εδώ στην Ελλάδα, βέβαια, αυτό είναι άγνωστη συνθήκη. Αυτό καταγγέλλει ηθοποιός που αποκαλύπτει τη «φιλάνθρωπη» συμπεριφορά των ανθρώπων της Τέχνης.
Όσον αφορά τη σχέση επιστήμης και θεάτρου; Δεν υπήρχε ποτέ. Από πότε το θέατρο παίρνει εντολές από την Επιστήμη; Από πότε οι ηθοποιοί επικροτούν καταστάσεις που θυμίζουν εξορία ή Σπιναλόγκα; Από πότε ο σεβασμός στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι «αντιανθρώπινο»; Και αν αυτό που έκανε ο κος Σερβετάλης είναι «αντιανθρώπινο», τότε τι ακριβώς είναι ο διαχωρισμός με βάση ένα υγειονομικό δεδομένο που σε συνθήκες νομιμότητας δεν θα επιτρεπόταν να είναι ανακοινώσιμο;
Με λύπη όλους αυτούς τους μήνες γίναμε θεατές της «έκπτωσης» των ανθρώπων του θεάτρου (μεταξύ άλλων), που είτε με την εκκωφαντική σιωπή τους είτε με την εμφανή στήριξή τους στο «υγειονομικό Απαρχάιντ» έγιναν ρινόκεροι.
Δεν ζήτησε κανείς από κανέναν να κάνει την υπέρβαση. Αυτό το έκαναν πάντα οι λίγοι που έγραφαν ιστορία. Τι θα στοίχιζε όμως στους συντελεστές κάθε παράστασης να βγάλουν μια ανακοίνωση όπου θα εκφράζουν τη θλίψη τους για την καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και θα ζητούν από την Πολιτεία να επιτραπεί η είσοδος και με διαγνωστικό έλεγχο; Μήπως για τους ηθοποιούς μας ο διαγνωστικός έλεγχος δεν ήταν επαρκές εχέγγυο ασφάλειας;
Πώς θα κοιτάξουν στα μάτια το τμήμα εκείνο που κοινού που η πραγματικότητα δικαίωσε, καθώς το αφήγημα γκρεμίστηκε μαζί με το υποτιθέμενο τείχος ανοσίας που έχτιζαν οι νομιμόφρονες κοινωνικά ευαίσθητοι; Πίσω από ποιο θεατρικό έργο θα κρυφτούν, για να μην αποκαλυφθεί η αδιαφορία ή και η εχθρότητά τους; Πώς θα δικαιολογήσουν ότι συντάχθηκαν με αυτό που κάθε φορά (φαίνεται να ) ξορκίζουν πάνω στη σκηνή;
Αλήθεια, έχει παίξει ποτέ κάποιος από αυτούς τον Κρέοντα ή την Αντιγόνη; Μήπως θυμάται ότι ένα μικρό κορίτσι έμεινε στην Ιστορία, επειδή ακριβώς όρθωσε το ανάστημά της στην Εξουσία την οποία τελικά πήρε μαζί της στον τάφο; Μάλλον την ξέχασαν την Αντιγόνη. Ξέχασαν και τον Στόκμαν , «τον εχθρό του λαού» που βρέθηκε αντιμέτωπος με την Εξουσία, τον Τύπο και την χειραγωγημένη συμπαγή πλειοψηφία και έμεινε μόνος και δυνατός, γιατί κατείχε την αλήθεια…
Μια αλήθεια που τώρα την κατείχε ο κος Σερβετάλης. Και που δεν δίσταξε να την υπερασπιστεί γνωρίζοντας ότι ανοίγει ασκούς. Ο άνεμος, όμως, έχει δύο λειτουργίες. Μπορεί να παρασύρει στο διάβα του τα πάντα. Μπορεί να λειτουργήσει και ευεργετικά. Ο άνεμος της ελευθερίας κάνει και τα δύο. Και αυτό το απέδειξε περίτρανα ο άνθρωπος Α.Σερβετάλης. Που δεν έγινε ρινόκερος. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συναδέλφων του!
Απόφοιτη του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος «Δημιουργική Γραφή»του ομώνυμου διεπιστημονικού προγράμματος ΕΑΠ & Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας . Από το 2002 εργάζεται στο χώρο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει συμμετάσχει ως συγγραφέας σε εκπαιδευτικού περιεχομένου πονήματα, , ενώ τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί για θέματα της επικαιρότητας. Πρόσφατα τιμήθηκε με το 1ο βραβείο Διηγήματος στον 23ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ε.Τ.Ε.Π Κερατσινίου.
