Στην επιστολή του ΚΥΡΙΟΥ Μπάρδου θα απαντούσαμε επί της ουσίας εάν υπήρχε έστω και το παραμικρό ψήγμα ουσίας στα όσα διατυπώνει. Στεκόμαστε μόνο στο ύφος και τον τρόπο διατύπωσης του δισέλιδου μνημείου θλιβερής κατάπτωσης και καταφανέστατου πανικού.
Ένας άνθρωπος που απευθύνεται με ένα άρθρο του στους συμπολίτες του ως αιρετός και που ταυτόχρονα γαλουχεί, ως εκπαιδευτικός, τους αυριανούς πολίτες, θα έπρεπε αν μη τι άλλο να απευθύνεται σε έναν συμπολίτη του με στοιχειώδη αστική ευγένεια. Γνωρίζετε ΚΥΡΙΕ Μπάρδο πως όταν απευθυνόμαστε σε έναν πολίτη το “κύριος” μπαίνει πάντα μπροστά από το επίθετό του. Έστω και προσχηματικά. Επιλέξατε όμως να μην το κάνετε. Κι αυτό γιατί θεωρείτε πως έτσι απαξιώνετε αυτόν που έκανε το μέγιστο “έγκλημα” να θέσει εαυτόν στην κρίση των συμπολιτών του και να σταθεί απέναντί σας. Να ασκήσει δηλαδή το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Του βασικού συστατικού της Δημοκρατίας.
Κρίμα ΚΥΡΙΕ Μπάρδο… Κρίμα, που μέσα σε δύο σελίδες αντί να επιδείξετε το ήθος που ο αείμνηστος πατέρας σας και δάσκαλός μας και η σεβαστή μητέρα σας δίδαξαν σε όσους Δωδεκανήσιους είχαν την τύχη να βρεθούν κοντά τους, επιλέξατε να καταθέσετε ένα μνημείο παραληρηματικού κουτσαβακισμού. Κρίμα ΚΥΡΙΕ Μπάρδο… Κρίμα που αντί να δικαιώσετε την ρήση “το μήλο πέφτει κάτω από την μηλιά” επιλέξατε με πλήρη συνείδηση να δικαιώσετε την άλλη. Αυτή που λέει “δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι”.
