Το 1951 ο Αλμπέρ Καμύ, ο σπουδαίος Αλγερινογάλλος συγγραφέας και στοχαστής, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ (1957), σε ένα από τα έργα του έγραψε: «Ζούμε στην εποχή της προμελέτης και του τέλειου εγκλήματος».
Εβδομήντα χρόνια αργότερα, τα λόγια του παραμένουν χρήσιμα και επίκαιρα. Και εβδομήντα εφτά χρόνια μετά το τέλος της ναζιστικής παραφροσύνης ξαναζούμε «στην εποχή μιας νέας προμελέτης και ενός νέου τέλειου εγκλήματος».
Υπό συνθήκες ανομίας, τρόμου και αδιάκοπων απειλών μια ομάδα εμμονικών ατόμων παντού στον κόσμο παραβιάζει Συντάγματα, Νόμους και Διεθνείς Συμβάσεις επιδιώκοντας να επιβάλλει μια μόνιμη και απάνθρωπη τυραννία, έναν τρόπο ζωής χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελευθερίες και αφαιρώντας από την πολίτη την νομική του υπόσταση και το απαραβίαστο δικαίωμά του να κατέχει και να διαχειρίζεται το σώμα του όπως ο ίδιος θέλει.
Χρησιμοποιώντας το ύποπτο και σαθρό επιχείρημα της προστασίας της δημόσιας υγείας και διαστρεβλώνοντας βασικές έννοιες της ιατρικής επιστήμης και της κοινής λογικής, άνθρωποι γνωστοί για την έλλειψη πολιτικής και ηθικής ακεραιότητας θέλουν να μας πείσουν ότι επιδιώκουν την σωτηρία μας από έναν «αόρατο εχθρό» που με βάση τα επίσημα στοιχεία δεν είναι τίποτε περισσότερο από την κοινή εποχική γρίπη (ή ακόμα και μια ετικέτα κάτω από την οποία ταξινομούν όλες τις γνωστές αναπνευστικές λοιμώξεις με συμπτώματα όμοια με αυτά της φερόμενης ως «νέας ασθένειας»).
Για τους ανθρώπους που έχουν κρατήσει ακέραια την ικανότητα να σκέφτονται και να απορούν, είναι ολοφάνερο ότι όλη αυτή η εκστρατεία για την «σωτηρία μας» κρύβει πίσω της άλλες αιτίες και άλλες επιδιώξεις. Τα ίδια τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και θέτουν ορισμένα απλά ερωτήματα.
Πώς να πιστέψουμε όλους αυτούς που φωνάζουν «ήρθαμε να σας σώσουμε» όταν όλα όσα κάνουν προκαλούν αγωνία, απόγνωση και καταστροφή της ζωής μας;
Πώς να πιστέψουμε όλους αυτούς που λένε ότι θέλουν να μας σώσουν όταν μας απειλούν με απόλυση, φτώχεια και πείνα αν δεν εμβολιαστούμε με τα πειραματικά και άκρως επικίνδυνα σκευάσματα όπως αποδεικνύουν τα επίσημα στοιχεία της Βάσης Καταγραφής Παρενεργειών του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων; Και πώς να σιωπήσουμε όταν οι κυβερνώντες επικαλούμενοι το «δικαίωμα της δημόσιας ασφάλειας και υγείας» καταργούν όλα τα άλλα θεμελιακά δικαιώματα (σωματική αυτοκτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια, εργασία) που χωρίς αυτά δεν υπάρχει ούτε ατομική ασφάλεια ούτε ατομική υγεία;
Μπροστά σε αυτή την καταστροφή της ζωής μας δήθεν για την σωτηρία μας δεν μπορούμε να σιωπήσουμε και δεν πρέπει να σιωπήσουμε. Δεν μας το επιτρέπει η αφοσίωση στα Παιδιά μας, η αγάπη για την Πατρίδα μας, η πίστη στο Δίκαιο και η Ηθική μας Συνείδηση. Και ακόμα δεν μας το επιτρέπει η αγάπη μας για την ζωή όχι σαν στείρα και σκλαβωμένη επιβίωση αλλά ως λαχτάρα για φως, χαρά και δημιουργία μέσα στο συγκλονιστικό και πρόσκαιρο φαινόμενο της ύπαρξης. Μπορεί τα όπλα μας να είναι περιορισμένα αλλά είναι πολύτιμα: πίστη, τέχνη, χαρά και συμπόνια. Με αυτά στεκόμαστε όρθιοι και με αυτά θα φτάσουμε μέχρι το τέλος. Αρκεί να μην σκύψουμε το κεφάλι μπροστά στους νέους τυράννους. Αρκεί να μην είμαστε διχασμένοι. Και αρκεί να μην είμαστε κορόιδα.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
