Του Τάσου Βογιατζόγλου
-Πριν από μερικά χρόνια, συνέβη ένα πρωτοφανές περιστατικό, με πρωταγωνιστή, ένα Ρόδιο συμπατριώτη μας. Είχε συνταραχθεί όλο το Πανελλήνιο με αυτό το γεγονός, αφού όταν συνέλθει για κάποιον λόγo, στ’ αεροδρόμιο των Αθηνών, έβγαλε με τα ίδια τα χέρια του, τα δικά του μάτια.
-Κάτι ανάλογο συνέβη στον αθλητικό χώρο όταν κάποτε οργισμένος , ο συγχωρεμένος μπασκετμπολίστας του Πανιωνίου, Γιανκοβιτς…χτύπησε το κεφάλι του στην μπασκετα, γιατί νόμιζε ότι τον αδίκησε ο διαιτητής, με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος για όλη του την ζωή.
-Οι μητέρες στο Ιράκ, χτυπάνε δυνατά το στήθος τους, πάνω από τα πτώματα των νεκρών παιδιών τους.
Αυτές είναι μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που κάνουν κακό στον εαυτό τους.
Είναι γεγονός ότι σπάνια ο άνθρωπος, θέλει να κάνει κακό στον ίδιο του τον εαυτό. Ακόμα και όταν έχει φτάσει στα όρια του, όπως είπε η μητέρα του, νεαρού συμπατριώτη μας.
Αυτά όμως, που σίγουρα δεν ελέγχουμε είναι τα συναισθήματα μας.
Μην πιστεύεται αυτόν που λέει ότι ελέγχει, έστω και μέρος από αυτά που αισθάνεται. Απλά ελέγχει τον τρόπο που αντιδρά, όταν πιέζεται από τα συναισθήματα του. Ελέγχει δηλαδή, αυτά που κάνει και αυτά που λέει.
Όπως με την διοίκηση της Δόξας Ψινθου, που είχε τον πλήρη έλεγχο των πράξεων της, όταν πήγε στην ΕΠΣΔ, για να παραδώσει(όπως απειλούσε) τα δελτία των αθλητών της. Λογικά σκεπτόμενη δεν έβγαλε τα μάτια της. Το συναίσθημα της αδικίας, που εχουν ομως παραμένει ….
