Έχοντας ως δεδομένο το μικρό σχετικά βάθος και το άγριο του βυθού που ζουν και τρέφονται οι γερμανοί, επιλέγουμε να κάνουμε ένα είδος «αποκρυπτογράφησης» του τόπου που πρόκειται να ψαρέψουμε, με την διαδικασία της βυθομέτρησης.
Αφού καταφέρουμε να βυθομετρήσουμε περιμετρικά του σημείου που θα ψαρέψουμε, «κλέβουμε» λίγο από τις αποστάσεις αυτές, αφού προσπαθούμε μεν να τοποθετήσουμε το δόλωμα μας όσο πιο κοντά στο βυθό που συνηθίζουν κυκλοφορούν οι μεγάλοι γερμανοί, αλλά με φειδώ, για να αποφύγουμε όσο το δυνατόν τα μπλεξίματα στον πάτο. Κάτι πολύ σημαντικό είναι επίσης το σημείο που θα τοποθετήσουμε τα μολυβάκια στην αρματωσιά μας. Αυτά θα πρέπει να βρίσκονται μαζεμένα πολύ κοντά στο δόλωμα, για να κατεβαίνει σχετικά γρήγορα στο επιθυμητό βάθος, αποφεύγοντας τα διάφορα άλλα μικρόψαρα… της περιοχής που τρέχουν με τα μούτρα, χαλώντας μας το δόλωμα.
Το δόλωμα
Ένα από το καλύτερα δολώματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για το ψάρεμα του γερμανού, είναι η ζύμη σε διάφορες γεύσεις. Ανεξάρτητα λοιπόν από την «φυτοφαγία» που διακρίνει αυτού του είδους τα ψάρια, δεν θα πουν ποτέ όχι σε ένα ζυμάρι που φτιάχνεται με βάση το κοινό αλεύρι και ως πρόσθετο κάποιο έντονο άρωμα. Τυρί(ροκφόρ, φέτα), ταραμάς, σκόρδο, βανίλια κ.α. είναι ικανά να δελεάσουν τους γερμανούς αρκετά εύκολα. Η διαδικασία που θα πρέπει κάποιος να ακολουθήσει για την παρασκευή μιας τέτοιας ζύμης για δόλωμα, είναι αρκετά εύκολη, όπως θα δούμε παρακάτω. Σε ένα μεγάλο τηγάνι λοιπόν που έχουμε βάλει στο μάτι της κουζίνας σε χαμηλή ένταση, ρίχνουμε ένα ποτήρι του κρασιού νερό, έπειτα προσθέτουμε το τυρί ή ότι άλλο επιθυμούμε και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να λιώσει. Σε αυτό το στάδιο, μπορούμε να βάλουμε μια κουταλιά της σούπας σπορέλαιο και αμέσως μετά να προσθέτουμε λίγο-λίγο το αλεύρι ανακατεύοντας με μια ξύλινη κουτάλα, μέχρι να ομογενοποιηθεί το όλο μίγμα. Τέλος, κατεβάζουμε το τηγάνι από την φωτιά και πλάθουμε αρκετά καλά την ζύμη που δημιουργήσαμε προσθέτοντας λίγο ακόμη αλεύρι αν χρειαστεί μέχρι η ζύμη να μην κολλάει στα χέρια μας και είμαστε έτοιμοι. Βέβαια εάν ανήκετε σε αυτούς που δεν τα πάνε και τόσο καλά με την μαγειρική, μην αγχώνεστε γιατί υπάρχουν και εναλλακτικές. Οι πεταλίδες, οι κοχλιοί, τα καβουράκια, αλλά και τα μικρά κομμάτια αποψυγμένης ή ακόμη καλύτερα φρέσκιας γαρίδας, είναι εξίσου αποδοτικά δολώματα για τους γερμανούς, φτάνει να υπάρχει χρόνος και όρεξη για την περισυλλογή τους.
Αγκίστρι ή σαλαγκιά
Η επιλογή αγκιστριού ή σαλαγκιάς στο ψάρεμα των γερμανών έχει να κάνει πρώτα απ’ όλα με το δόλωμα, εάν δηλαδή χρησιμοποιούμε ζύμη ή κάτι άλλο και έπειτα με το θέμα γούστου και εμπειρίας του καθενός. Η χρήση σαλαγκιάς συγκρατεί πάρα πολύ καλά επάνω της την ζύμη και αυξάνει τις πιθανότητες σύλληψης, αφού πολύ συχνά «συγχωρεί» μικρά λάθη του ψαρά στο κρίσιμο χρονικό, της στιγμής του καρφώματος. Το μικρό αγκίστρι με την σειρά του, «δένει» πολύ καλύτερα με την όλη τεχνική του εγγλέζικου και σιγουρεύει θεσπέσια το θήραμα, ασυζητητί. Όσον αφορά τον τύπο και τα νούμερα των μεγεθών τους, επιλέγουμε κοντόλαιμες και ενισχυμένες σαλαγκιές, ανεξαρτήτως χρωματισμού σε No14-16 ή σκληρά και ποιοτικά αγκίστρια μικροσκοπικών διαστάσεων με ίσια ή ελάχιστα λοξή ακίδα σε No 10-12. Προσωπικά εγώ, προτιμώ να χρησιμοποιώ αγκίστρι ή για την ακρίβεια 2 αγκίστρια τύπου chinu, δεμένα μεταξύ τους σε μικρού μήκους παράμαλλα που καταλήγουν τελικά σε ένα ενιαίο(παράμαλλο) με μήκος 40-50εκ. το πολύ. Έτσι, αυξάνω εις διπλούν… τις πιθανότητες που έχω για μια πιο πλούσια και σίγουρη ψαριά, ακόμη και με ένα πολύ μαλακό ζυμάρι.
