Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα,
Μου τα πες με το πρώτο μου το γάλα…
«Κάθε φορά που ακούω έναν πολιτικό λόγο ή διαβάζω αυτούς που μάς διοικούν, εδώ και χρόνια αισθάνομαι τρόμο, γιατί δεν ακούω τίποτα που να ηχεί ανθρώπινα. Πάντα οι ίδιες λέξεις που λένε τα ίδια ψέματα», ισχυριζόταν ο Α. Καμύ τότε. Και δυστυχώς, ενώ «Τὰ πάντα ῥεῖ», τίποτε δεν έχει αλλάξει στην πολιτική , που φημίζεται για την ανυποληψία, το ψέμα και φυσικά την υποκρισία και την επιλεκτική ευαισθησία.
Το λυπηρό γεγονός ενός θανάτου στάθηκε η αφορμή, για να ξυπνήσουν μνήμες. Οι μνήμες της βαθιάς υποκρισίας όσων διατείνονται ότι υπηρετούν τον πολίτη και τη Δημοκρατία!Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν διατυπώσεις του τύπου «μας πέρασε το πάθος της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το όραμα της για την ισότιμη πρόσβαση για Όλους στην Τέχνη…».
Για ποια ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πάθος οι άνθρωποι των κομμάτων που στη συ ντριπτική τους πλειοψηφία υπερθεμάτισαν τον εξευτελισμό του ανθρώπου μέσω των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων, έβαλαν πλάτη στις αναστολές εργασίας που μόνο βλάβη προκάλεσαν στη δημόσια υγεία αφήνοντας τους ασθενείς χωρίς την πολύτιμη βοήθεια έμπειρου προσωπικού, αδιαφόρησαν για την Ελευθερία που είναι το υπέρτατο αγαθό, επικρότησαν τη χρήση πιστοποιητικών κυκλοφορίας που χαρακτηρίζουν μόνο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, φίμωσαν κάθε αντίθετη επιστημονική άποψη , δήλωσαν απόντες σε κοινοβουλευτικές μάχες, δήλωσαν παρόντες τότε που έπρεπε να έχουν ξεκάθαρη θέση, έγιναν δεκανίκι της κυβέρνησης ψηφίζοντας όλα σχεδόν τα νομοσχέδια, έστελναν (αλήτες και ανοήτους)συνανθρώπους μας στα βουνά…
Για ποια «ισότιμη πρόσβαση όλων στην Τέχνη» μιλάνε αυτοί που δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν – αναιτίως, αντιεπιστημονικώς, απανθρώπως και παρανόμως -αποκλείστηκαν οι συνάνθρωποί μας από τα θέατρα και όλους εν γένει τους χώρους της Τέχνης, που φιλοξένησαν για ένα μεγάλο διάστημα μόνο εκείνους οι οποίοι –υγειονομικά καθαροί επισήμως- σκόρπιζαν ανενόχλητοι την ασθένεια! Έτσι απλά γιατί μπορούσαν!
Όσον αφορά «όλα τα παιδιά του κόσμου που έχουν δικαίωμα στην προστασία και τη φροντίδα» , να θυμίσουμε ότι τα παιδιά των σε αναστολή υγειονομικών και όλων όσων την περίοδο αυτή -εγκαταλελειμμένοι από τα σωματεία και τις υποτιθέμενες πολιτικές δυνάμεις της προόδου – απολύθηκαν παράνομα λόγω …υγειονομικών φρονημάτων δεν έτυχαν καμίας φροντίδας. Αντίθετα, εισέπραξαν αυτά και οι γονείς τους την απαξίωση με την οποία ο αδύναμος πάντοτε αντιμετωπίζει τον δυνατό, καθώς αδυνατεί να φτάσει ( και να αντιληφθεί ) το μεγαλείο του και τη δύναμη της ψυχής του τελευταίου!
Επειδή τα χρόνια της πανδημίας (τα χρόνια που επίσημα γκρεμίστηκε η Δημοκρατία ) «έπεσαν οι μάσκες» , επιβεβαιώθηκε αυτό που είχε πει ο Γ. Ντυράν «Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας». Και εμείς πλέον είμαστε μια διαιρεμένη πλειοψηφία που επί δύο χρόνια – καθ’ υπόδειξη των Μέσων, των Ειδικών και των πολιτικών – ο ένας κατηγορούσε τον άλλον ως μολυσματικό και ο συνάνθρωπός μας είχε μετατραπεί σε έναν εν δυνάμει δολοφόνο. Και έτσι δολοφονήθηκαν τα ατομικά δικαιώματα και το Σύνταγμα, κι έτσι εξοστρακίστηκε η Ελευθερία από τη ζωή μας, κι έτσι περάσαμε σε έναν ολοκληρωτισμό ενδεδυμένο με το ένδυμα της Δημοκρατίας…Τόσο απλά!
Απόφοιτη του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος «Δημιουργική Γραφή»του ομώνυμου διεπιστημονικού προγράμματος ΕΑΠ & Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας . Από το 2002 εργάζεται στο χώρο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έχει συμμετάσχει ως συγγραφέας σε εκπαιδευτικού περιεχομένου πονήματα, , ενώ τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί για θέματα της επικαιρότητας. Πρόσφατα τιμήθηκε με το 1ο βραβείο Διηγήματος στον 23ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ε.Τ.Ε.Π Κερατσινίου.
