(«Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος; Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Ένας σκλάβος που σε όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή απαράδεκτη» – Αλμπέρ Καμύ, «Ο επαναστατημένος άνθρωπος»)
Στις 11 Μαρτίου 2020 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ή «Αρρώστιας και Θανάτου» όπως τον χαρακτηρίζουν ορισμένοι ερευνητές) ανακοίνωσε την έναρξη της «πανδημίας». Όσα ακολούθησαν ήταν μια πανωλεθρία της επιστήμης, της λογικής, της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας και ένας θρίαμβος του ψεύδους, της καταπίεσης και της τυραννίας.
Ας κάνουμε ένα οδοιπορικό στην συλλογική ταπείνωση των τελευταίων 18 μηνών.
Μας διέταξαν να φοράμε μάσκες και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να κλείσουμε τα μαγαζιά μας και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να μείνουμε φυλακισμένοι στα σπίτια μας και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να μην πηγαίνουμε στις εκκλησίες και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να κρατάμε αποστάσεις και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να χαιρετάμε με τον αγκώνα και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να παίρνουμε άδεια για να βγαίνουμε από το σπίτι και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να πληρώνουμε παράνομα πρόστιμα και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να μην κυκλοφορούμε βραδινές και νυχτερινές ώρες και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να κάνουμε αδιάκοπα τεστ και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να φοράμε μάσκα στα παιδιά μας για να πηγαίνουν σχολείο και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να τρυπηθούμε με πειραματικά σκευάσματα και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να κηδεύουμε τους νεκρούς μας χωρίς φίλους και γνωστούς και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να ρουφιανεύουμε τους γείτονές μας και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να ξεχάσουμε Σύνταγμα και νόμους και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να υπακούμε κάθε παράλογη και απάνθρωπη εντολή και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να καταστρέψουμε την ζωή μας και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να μισούμε ο ένας τον άλλον και υπακούσαμε.
Μας διέταξαν να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι και υπακούσαμε.
Μας τρομοκράτησαν, μας ξεφτίλισαν, μας ταπείνωσαν, μας εξαπάτησαν, μας κατέστρεψαν, μας έκλεψαν δικαιώματα και ελευθερίες. Και υπακούσαμε.
Μετά από όλα αυτά προκύπτει ένα απλό ερώτημα: πουβρίσκεται το όριο; Που είναι το όριο στο οποίο «ένας σκλάβος που σε όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή απαράδεκτη»;
Μπροστά στο μαστίγιο του αφέντη που ετοιμάζεται για μια ακόμα φορά να πέσει πάνω στο ανυπεράσπιστο σώμα του, ο σκλάβος ή θα σκύψει ή θα σηκώσει κεφάλι. Αν σκύψει, είναι άξιος της μοίρας του. Αν σηκώσει κεφάλι, γίνεται κύριος της μοίρας του.
Σε κάθε περίπτωση κάπου υπάρχει ένα όριο. Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα όριο. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια εντολή που θα κάνει τον άνθρωπο να πει «ως εδώ!» και να φωνάξει το μεγάλο
«ΟΧΙ!».
Γιατί, αν δεν υπάρχει, το πείραμα «Άνθρωπος» απέτυχε.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
