Ο Νίκος Ορφανίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρεμαστή, τελείωσε το δημοτικό σχολείο και μετά γυμνάσιο και Λύκειο. Είναι παντρεμένος με την Ισαβέλλα με την οποία έχουν ένα γιο 2.5 ετών τον Πέτρο. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στον Φοίβο, πέρασε από άλλες ομάδες, και πλέον αγωνίζεται με τα χρώματα του Φοίβου στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας Δωδεκανήσου.
ΕΡ. Νίκο θα σε πάρω αρκετά χρόνια πίσω. Για πες μου για τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα;
ΑΠ. Άρχισα το ποδόσφαιρο που αλλού, στην ομάδα του χωριού μου τον Φοίβο και στα 14 μου, ο προπονητής μου, ο αείμνηστος Κώστας Παπαοικονόμου με πήρε στην πρώτη ομάδα και σιγά-σιγά με χρησιμοποιούσε στους αγώνες. Όπως όλα τα παιδιά είχα όνειρα και στόχους ενώ παράλληλα ήμουνα στέλεχος των Μι-κτών μας ομάδων σε παίδες και νέους και μάλιστα φτάσαμε στα τελικά. Βέβαια, πάντα στις μικτές υπήρχαν πολλοί καλοί παίκτες και πριν την δική μου φουρνιά αλλά και μετά. Τότε ήμουνα συμπαίκτης με τον Παφιάκη, τον Σπανό, τον Καντιμοίρη, τον Μιχάλη Σπάρταλη, μετά βγή-κε και ο αδελφός του ο Παναγιώτης, παίκτες που όχι μόνο έπαιζαν στο τοπικό αλλά διακρινόντουσαν επίσης. Όλοι α-γαπούσαμε αυτό που κάναμε, τρέχαμε στις αλάνες να παίξουμε, ενώ στο σχολείο πάντα στα διαλείμματα παίρναμε μια μπάλα για να παίξουμε και μάλιστα αγωνιζόμασταν στο χώμα, εκεί μάθαμε να κλωτσάμε την μπάλα. Τώρα με το χορτάρι είναι πολύ διαφορετικά, πιο εύκολα. Αν τα ταλέντα που υπήρχαν τότε και πριν από μας, έβρισκαν τις σημερινές συνθήκες θα ήταν κάπου αλλού. Σήμερα τα παιδιά ασχολούνται με το διαδίκτυο τις περισσότερες ώρες αλλά ίσως δεν αγαπούν και αυτό που κάνουν.
ΕΡ. Στις αλάνες τα παιδιά ένοιωθαν πιο ελεύθερα από ότι σήμερα σε οργανωμένες καταστάσεις;
ΑΠ. Στην αλάνα κάνεις εκείνο που θέλεις εσύ , χωρίς να έχεις κάποιον να σου δίνει οδηγίες. Ναι ήταν πιο ελεύ-θερα, σίγουρα, και μάλιστα με τους τσακωμούς μας και πιο «αλήτικα», παίρναμε την μπά-λα κάναμε τις ντρίμπλες μας και εκείνοι που μας έβλεπαν αμέσως έλεγαν πω-πω ένας παιχταράς! Τώρα στα 5Χ5 τα παιδιά μαθαίνουν το ποδό-σφαιρο αλλιώς, είναι πιο οργανωμένες οι καταστάσεις. Είναι διαφορετικά τα πράγματα και βέβαια δεν παίζουν στο χώμα. Άποψη μου είναι πως τώρα είναι καλύτερα.
ΕΡ. Νίκο θα κλείσεις την καριέρα σου στον Φοίβο πέρασες και από άλλες ομάδες;
ΑΠ. Ναι θα τερματίσω με τα χρώματα του Φοίβου. Τώρα πια στα 35 μου δεν νομίζω να παίξω σε ομάδα ανώτερης κατηγορίας. Ήμουνα στον Διαγόρα για 2 χρόνια, στην Ρόδο για λίγο, στον Κλεάνθη 2 χρονιές πολύ καλές, στον Ακουσίλαο για λίγο, όμως τα περισσότερα χρόνια είμαι στον Φοίβο.
ΕΡ. Πιστεύω πως είχες τα προσόντα, τι στράβωσε και δεν πήγες παραπάνω;
ΑΠ. Θεωρώ πως ήταν άλλες εποχές τότε. Χρειαζόταν και τύχη, να είχες κάποιο «δόντι». Πριν να πάω στον Διαγόρα, είχα πάει να δοκιμαστώ στον Αγροτικό Αστέρα, ως ταλέντο, που βρισκόταν τότε στην Β΄ Εθνική. Υπήρχε ένας μάνα-τζερ, ας μην αναφέρω το ό-νομα του, δια μέσου του οποίου έκανα τις προπονήσεις, είχαμε συμφωνήσει, όμως έπρεπε να δώσω και ένα χοντρό ποσό για την εποχή εκείνη, στον μάνατζερ και στον προπονητή, μιλάμε για εκατομμύρια. Δεν το δέχτηκα και μετά με πήρε ο Διαγόρας που είχε προπονητή τον αείμνηστο Κώστα Παπαοικονόμου.
ΕΡ. Υπήρχε το ποδοσφαιρικό γονίδιο στην οικογένεια σου;
ΑΠ. Ναι υπήρχε το γονίδιο, αφού ο προπάππους μου, ο πάππους μου, ο πατέρας μου έπαιξαν στον Φοίβο και εκείνοι που ξέρουν τα παλιά της ομάδας λένε ότι ήταν καλοί παίκτες, εγώ δεν γνωρίζω από αυτά. Μετά τον πατέρα μου ακολούθησα εγώ. Ήταν ένας λόγος που οι γονείς μου με στήριξαν και δεν με απέ-τρεψαν να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Μάλιστα ο πατέρας μου, όταν «κρέμα-σε» τα παπούτσια του συμ-μετείχε στην διοίκηση του Φοίβου.
ΕΡ. Αλήθεια Νίκο, με τον γιο σου τι σκέπτεσαι; Θα τον προτρέψεις να ακολουθήσει τα βήματα σου;
ΑΠ. Βλέποντας εμένα να παί-ζω ποδόσφαιρο η να παρακολουθώ αγώνες στην τηλε-όραση, του κινεί το ενδιαφέρον, όμως δεν θα τον πιέσω ποτέ να ασχοληθεί με κάτι που δεν θα το θέλει. Πρώτα θα μάθει να αθλείται , ο αθλητισμός είναι υγεία. Ναι, κάνω όνειρα να τον δω να παίζει μπάλα αλλά ποιος γονιός δεν θέλει να δει το παιδί του να παίζει ποδόσφαιρο. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Εκείνο που σίγουρα θα κάνω, είναι να του δώσω κίνητρα να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και μετά ότι επιλέξει και το αγαπήσει εγώ θα τον στηρίξω.
ΕΡ. Μέχρι σήμερα, τι είναι εκείνο που έχεις κρατήσει από το ποδόσφαιρο;
ΑΠ. Καταρχήν έχω κάνει πάρα πολλούς φίλους από το ποδό-σφαιρο. Ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω όσο ζω είναι η κατάκτηση του Ερασιτεχνικού Κυ-πέλλου Ελλάδας με τον Φοίβο, κάτι που είναι δύσκολο να το κάνει μια ομάδα. Εκείνη η χρονιά θα μείνει χαραγμένη για πάντα στην μνήμη μου. Αξέχαστη με τις χαρές της αλλά και την θλίψη, τον πόνο που ένοιωσα. Είχαμε κατακτήσει το πρωτάθλημα Δωδεκανήσου, το Κύπελλο Δωδεκανήσου, το Ερασιτεχνών όπως προείπα και έχασα το φιλαράκι μου τον Φίλιππο Δελαπόρτα. Δεν ξεχνιέται εκείνη η χρονιά με τίποτα.
ΕΡ. Νίκο τόσο πανέμορφο το ποδόσφαιρο αλλά και τόσο βρώμικο;
ΑΠ. Όσο ωραίο είναι να το βλέπεις η να παίζεις άλλο τόσο βρώμικο είναι. Πολύ παρασκήνιο, έχει τόσα άσχημα πράγματα από πίσω, τα οποία πιστεύω δεν θα σταματήσουν ποτέ. Όσο και να προσπαθούν να τα εξιχνιάσουν από το μεγάλο κεφάλι μέχρι το πιο μικρό που είμαστε εμείς.
ΕΡ. Την προπονητική την έχεις στο μυαλό σου;
ΑΠ. Ναι, το έχω στο μυαλό μου αλλά δεν είναι αυτοσκο-πός και δεν το σκέφτομαι τώρα γιατί είναι σαν ετοιμάζομαι να σταματήσω να παίζω. Θα ασχοληθώ με τα παιδιά όταν βέβαια πάρω το δίπλωμα πρώτα. Αργότερα βλέπουμε, γιατί τώρα συνεχίζω να παίζω ποδόσφαιρο.
ΕΡ. Είσαι ικανοποιημένος με την πορεία του Φοίβου φέτος;
ΑΠ. Απόλυτα ικανοποιημένος. Είχα αναφέρει στην αρχή της χρονιάς , ότι αυτή η ομάδα χτίστηκε για αν είναι ανταγωνιστική και δεν είναι αυτοσκοπός ο τίτλος. Ο στόχος που θέσαμε είναι το Κύπελλο Δωδεκανήσου και είμαστε μέσα αυτή την στιγμή. Στο πρωτάθλημα δείξαμε ότι είμαστε μια καλή ομάδα, χω-ρίς να φοβηθούμε κανένα αντίπαλο, όπως και στο ντέρμπι με τον Διαγόρα που κρίθηκε στις λεπτομέρειες, ο οποίος όμως έχει πολύ καλή ομάδα. Θα συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς.
Θέλουμε να παίζουμε ελκυστικό, καλό ποδόσφαιρο και με στόχο την κατάκτηση του Κυπέλλου.
ΕΡ. Η σχέση σου με την διαιτησία;
ΑΠ. Δεν ήμουνα ποτέ το κακό παιδί και να δημιουργώ προβλήματα στα γήπεδα και τους αγώνες. Με ενοχλεί όμως όταν τα ανθρώπινα λάθη επαναλαμβάνονται και οι διαιτητές δεν είναι συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι τους, ενώ είναι καλοί και έχουν γνώση του αντικειμένου.
ΕΡ. Ένα μήνυμα στον κόσμο και στα μικρά παιδιά;
ΑΠ. Εύχομαι σε όλους καλή χρονιά και πάντα με υγεία. Ότι όνειρα έχουν να τα υλοποιήσουν και να βγουν αληθινά. Στα μικρά παιδιά να έχουν την υγεία τους και το άθλημα που κάνουν τώρα να το αγαπούν και όπου φτάσουν τα όνειρα τους.
Ηλίας Λοίζος
