Mαθιός: Μια ”Ferrari” στο τοπικό

Τα πράγματα δεν αργούν να γίνουν εξαιρετικά… όταν βρίσκεσαι σε ένα χώρο με πλεονάζον στοιχείο τις φωτογραφίες και παρέα με έναν ποδοσφαιριστή με πλούσιο βιογραφικό και απίστευτο χιούμορ. Εκατοντάδες με χρώματα και σε όλα τα μεγέθη κορνίζες ή και σκέτες ακόμα φωτογραφίες που αποτυπώνουν στιγμιότυπα της ζωής του ποδοσφαιριστή που σήμερα θα μας ταξιδέψει με το δικό του μοναδικό τρόπο μέχρι το ταβάνι της δικής του μέχρι σήμερα καριέρας γιατί οι επιτυχίες μάλλον δε σταματάνε εδώ.

Στέκομαι για λίγο και τις χαζεύω: δίπλα σε μια ντουζίνα μετάλλια και κύπελλα,  εικόνες από ποδοσφαιρικούς αγώνες, φωτογραφίες με παράγοντες σε απονομές, ενώ δεν λείπουν και τα αποκόμματα από διάφορες εφημερίδες με το όνομα ‘’Σκιλάτσι’’ με κεφαλαία πλατιά γράμματα. Η αφήγηση της σημερινής διαδρομής θα γίνει από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή των επιτυχιών  Παναγιώτη Μαθιό…

Ο μικρός Παναγιώτης από τότε που θυμάται τον εαυτό του έπαιζε μπάλα. Πριν ακόμα μάθει τι εστί ποδόσφαιρο ήξερε τι σχήμα έχει… Μάλιστα από την ηλικία των πέντε  ‘’ξεχυνόταν’’ στις αλάνες που τότε αποτελούσαν πολυχώρους με χωμάτινο έδαφος και έβλεπε τον αδελφό του Μερκούρη να χειρίζεται με δεξιοτεχνία τη μπάλα (βλέπετε ο Παναγιώτης δεν ήταν το μοναδικό ταλέντο στην οικογένεια , αλλά πάει σόι το βασίλειο των Μαθιών από πατέρα, θείο μέχρι ξαδέλφια). Εκείνος ήταν πολύ μικρός και όσο και να το επιζητούσε να συμμετέχει κι αυτός στο παιχνίδι , όλοι τον έσπρωχναν στην άκρη λέγοντας του ‘’είσαι μικρός ‘’ .Αυτή η φράση ηχούσε συνεχώς στα αυτιά του και πλήγωνε τον ‘’μικρό’’ του εγωισμό που παρόλα αυτά κρατούσε και του έδινε όλο και περισσότερη δύναμη στα πόδια… βγάζοντας το ‘’άχτι’’ του σε κάθε μικρό αντικείμενο που έβρισκε στο δρόμο του και έπαιρνε τη μορφή μπάλας στα πόδια του. Αυτό γινόταν ώσπου έφτασε τα οκτώ , ηλικία που πέρασε για πρώτη φορά την είσοδο στο τμήμα υποδομών του Ορφέα. Τότε είχε την πρώτη επαφή του με την επαγγελματική πλευρά του ποδοσφαίρου. Τότε ήταν που άρχισε να απομακρύνεται από την αλάνα και σταμάτησε να εξαφανίζεται για ώρες αδικαιολόγητα από το σπίτι ,με τη μαμά του να ανησυχεί μέχρι να καταλάβει πως το ‘’Καμπάκι’’ (έτσι λεγόταν η αλάνα που πήγαινε) ήταν το στέκι του. Εκεί έπαιξε (στον Ορφέα) μέχρι που έπαψε να είναι ανώνυμος , όταν επελέγη στη μικτή Παίδων και Νέων στη συνέχεια , σαν ένας από τους καλύτερους αν όχι ο καλύτερος παίχτης της Ρόδου και μάλιστα ο μικρότερος σε ηλικία, ενώ την ίδια χρονιά συμμετείχε σε ένα τουρνουά Fair Play στη Βάρη όπου ήταν αδύνατον το μάτι του έμπειρου προπονητή Λεμονή να μη πέσει πάνω σε κείνο το παιδί που έβαζε ‘’χρώμα’’ στο παιχνίδι, και να εισηγηθεί την απόκτηση του από το εφηβικό του Ολυμπιακού. Ο Ορφέας όμως αρνήθηκε να τον δώσει αφού ήξερε καλά πως κρατούσε στα χέρια του έναν θησαυρό και δεν ήταν διατεθιμένος να τον χαρίσει… Τελικά μετά από μια σειρά διαπραγματεύσεων δέχτηκαν να τον παραχωρήσουν με αντάλλαγμα 4,5 εκατομμύρια δρχ. σε υλικό.  Έτσι ο νεαρός ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που ‘’μάγευε ‘’ με τη μπάλα έπρεπε να ξεριζωθεί για να κυνηγήσει το όνειρο του, με την Liverpool να προστίθεται στη λίστα των ενδιαφερόμενων ομάδων και να τον καλεί για να δοκιμαστεί. Όμως το πράγμα χάλασε την τελευταία στιγμή και ο μικρός Παναγιώτης δεν έφτασε ποτέ στην Αγγλία. Η μητέρα του αν και αναγνώριζε την αγάπη και ταλέντο του υιού της – κατά γενική ομολογία όλων- για τη μπάλα, δε ήθελε ποτέ να σκεφτεί πως μια μέρα θα έπρεπε να τον αποχωριστεί. Όμως εκεί επενέβη η ηγετική μορφή του πατέρα που της έδωσε να καταλάβει πως είναι η πρώτη καλή ευκαιρία για την αθλητική καριέρα του μικρού Μαθιού που ακόμα θυμάται τα λόγια του : ‘’ Το τρένο ίσως περάσει μόνο μια φόρα στη ζωή σου’’.

Το ταξίδι ήταν κουραστικό και ο μικρός Μαθιός ήταν σαν χαμένος. Μετά κόπων και βασάνων έφτασαν τελικά με τον πατέρα του στο γήπεδο για την πρώτη προπόνηση όπου έδωσε ‘’ρεσιτάλ’’ βάζοντας τρία γκολ στο οικογενειακό διπλό που επιδόθηκαν. Από κει και πέρα η πορεία του ήταν φυσιολογικά εξελισσόμενη. Δύο χρόνια στη μικτή Πειραιά, δύο πρωταθλήματα και μετά… η επιστροφή, αφού ένιωθε μόνος σε ένα σπίτι γεμάτο εφήβους που τα ήξεραν όλα. Από την άλλη του έλειπε η οικογένεια του, οι φίλοι του, η ζωή στο νησί… με αποτέλεσμα να επιστρέψει και να δοθεί δανεικός στην Ρόδο για ένα χρόνο ( Δ΄εθνική) βάζοντας 2 γκολ σε 2 αγώνες και πανηγυρίζοντας την άνοδο στην Γ΄εθνική, ενώ παράλληλα υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Στη συνέχεια φόρεσε τα ‘’χακί’’ και πήγε δανεικός στον Ιάλυσο ( Δ΄εθνική) για ενάμιση χρόνο, σημειώνοντας 12 γκολ σε 24 αγώνες. Τον αμέσως επόμενο χρόνο φόρεσε και πάλι με ενθουσιασμό το ’’ελάφι’’ στο στήθος έχοντας μοναδικό σκοπό να τιμήσει και να ματώσει τη φανέλα που φορούσε προσφέροντας στιγμές συγκίνησης και πολλά γκολ στον ‘’πράσινο’’ λαό. Όμως οι μόλις 9 συμμετοχές του στο πρωτάθλημα τον ανάγκασαν νε περάσει την πόρτα της εξόδου και να καταφύγει στο τοπικό και στον Αστέρα Π. όπου και έμεινε δύο ολόκληρα χρόνια, πετυχαίνοντας τον πρώτο χρόνο 19 γκολ σε 28 αγώνες , ενώ τον δεύτερο 15 γκολ σε 17 αγώνες σαν αποτέλεσμα της θλάσης που έπαθε στο πόδι.

Τον επόμενο χρόνο και αφού ήταν πλέον καλά, αποκτήθηκε από τον Ακουσίλαο ‘’σπόντας’’ όλα τα ρεκόρ και σημειώνοντας 31 γκολ σε 28 παιχνίδια, αριθμός που έγινε αφορμή για να φορέσει τη φανέλα του Διαγόρα στη Β΄ εθνική , αφού η επαφή του με τα δίχτυα ήταν πλέον δεδομένη. Όμως ακόμα ‘’ψάχνει’’ το λόγο που δεν έπαιξε ποτέ σε επίσημο αγώνα , ούτε καν ως αλλαγή, την ίδια στιγμή που όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πάει πίσω μια χρονιά αφού τον Δεκέμβρη του 2009 αποφάσισε να ‘’φυλακίσει’’  μια για πάντα τις αναμνήσεις του στα αποδυτήρια της ομάδος και να φύγει. Τότε κανείς δεν του έσφιξε το χέρι, κανείς δε του έκλεισε το δρόμο… έφυγε σαν διωγμένο ‘’σκυλί’’ και ας ήταν επιλογή του. Η αδιαφορία όμως που τον πότισαν έσταξε ‘’φαρμάκι’’ στη ψυχή του και αφού μάζεψε τα κομμάτια του βρήκε και πάλι τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του , χωρίς καν να ζητήσει τα λεφτά που του όφειλαν. Την επόμενη μεταγραφική περίοδο οι ομάδες που ήθελαν να πρωταγωνιστήσουν στην Α΄τοπική κατηγορία  ‘’σφάζονταν’’ στα πόδια του, με τον Παναγιώτη να καταλήγει τελικά στον Ακουσίλαο, μια ομάδα που και παλιότερα του έδειξε εμπιστοσύνη. Βέβαια οι ατυχίες στη ζωή του με τραυματισμούς συνεχίστηκαν λες και κάποιος τον είχε καταραστεί, με αποτέλεσμα εκεί που ανεβαίνει να υποτροπιάζει και να μένει εκτός. Ο Μαθιός όμως πάντα είναι Μαθιός, είναι ο δικός μας ‘’σκιλάτσι’’ , ακόμα κι αν κάποιοι του χρεώνουν πράγματα που δεν έχει κάνει, ακόμα και αν αυτοί που κάποτε βοήθησε και εξαιτίας τους έχασε τον εαυτό του, τον έχουν στην κόψη του ξυραφιού. Ο Μαθιός δεν είναι η σφαίρα που θα τους σκοτώσει, τη χαριστική βολή θα τη δώσουν η ίδιοι και ίσως τελικά ( έτσι όπως είναι τα πράγματα) να ανακουφιστούν. Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα θεωρήσαμε πως θα ήταν ορθό όχι μόνο να απαντηθούν κάποια καίρια ερωτήματα που γεννιούνται σχετικά με τη κατάσταση που δημιουργήθηκε , αλλά και να κάνουμε μια συνέντευξη σε μορφή αφιερώματος στο παίχτη που πραγματικά αποτελεί Ferrari στο τοπικό.

Παναγιώτη δε θέλω να περάσω κατευθείαν στο κυρίως πιάτο γιατί θεωρώ πως η πορεία σου μέχρι τώρα έχει πολλά περισσότερα να δώσει , από τα τελευταία δυσάρεστα γεγονότα. Πες μας τι είναι το ποδόσφαιρο για σένα, γιατί το αγάπησες τόσο πολύ αυτό το άθλημα;

Μάλλον το είχα στο αίμα μου, δεν εξηγείται διαφορετικά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι με μια μπάλα στα πόδια… και σήμερα μετά από όσα έχω περάσει καλά και κακά το ποδόσφαιρο συνεχίζει να αποτελεί στοιχείο ζωτικής σημασίας για μένα, είναι από τα πράγματα που αν τα αγαπήσεις μια φορά τα αγαπάς για πάντα.

Θεωρείς πως η καριέρα σου είναι συνυφασμένη με τις επιλογές σου;

Το ποδόσφαιρο εκτός από ταλέντο θέλει και τύχη. Σίγουρα έχω κάνει αρκετά λάθη ειδικά όταν ήμουν στον Ολυμπιακό, λάθη κυρίως λόγο ανωριμότητας που πιστεύω πως μου στέρησαν μια καλύτερη πορεία. Στο Διαγόρα όμως απέκτησα νοοτροπία επαγγελματία , ήθελα να πετύχω και ήξερα πως θα τα κατάφερνα αλλά για κακή μου έπεσα πάνω σε καταστάσεις που βγήκαν τον καλοκαίρι στον αέρα και τότε κατάλαβα το λόγο που δεν έπαιξα ποτέ, όπως και πολύ άλλοι Ροδίτες.

Παρόλα αυτά είχες όλα τα φόντα να πετύχεις… Αν η τύχη ήταν λίγο πιο καλή μαζί σου πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σήμερα;

Δε ξέρω που θα ήμουν, αλλά πιστεύω πως θα έπαιζα πολύ ψηλά γιατί όπως μου έλεγαν είχα δυνατότητες και χαρακτήρα που συμπλήρωνε το όλο πακέτο.

Μια που το ανέφερες, ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο σου πλεονέκτημα /μειονέκτημα;

Το μειονέκτημα και το πλεονέκτημα μου έγκειται στο ίδιο σημείο. Μειονεκτώ στο ψηλό παιχνίδι ενώ με τη μπάλα κάτω τα καταφέρνω πολύ καλύτερα. Επίσης η εκρηκτικότητα  που έχω σαν παίχτης πιστεύω πως αποτελεί επιπλέον προσόν μου.

Τι θέση στην επίθεση την επέλεξες εσύ ή σου τη έδωσαν;

Από μικρός έπαιζα στην επίθεση , μια δεξιά, μια αριστερά, μια πίσω από τον επιθετικό, μια μπροστά, αν και πιστεύω πως εκεί που μπορώ να αποδώσω καλύτερα είναι πίσω από τον επιθετικό γιατί μπορώ να δημιουργήσω και να σκοράρω παράλληλα, θέση που μου την έδωσε ο Κώστας Πάττας.

Ποιες οι δυσκολίες που έχει η θέση αυτή;

Στη θέση αυτή χρειάζεται έναν παίχτη με τεχνική κατάρτιση , ταχύτητα και μυαλό που να μπορεί να ξεγλιστράει, να ξεγελάει τον αντίπαλο, να αιφνιδιάζει τον τερματοφύλακα.

Τι είναι αυτό που δεν περίμενες με τίποτα να σου συμβεί στην ποδοσφαιρική σου καριέρα;

Εμπειρίες έχω μαζέψει πολλές, όμως η πιο χαρακτηριστική είναι όταν πήγα στην με τον Ολυμπιακό στην Ολλανδία για ένα παιχνίδι Champion League με τους επαγγελματίες της Herenvenn…Αυτή ομολογώ ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία!!!!

Οι τραυματισμοί είναι από τα μελανά σημεία του ποδοσφαίρου. Εσύ αυτούς  που υπέστης  θεωρείς πως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καριέρα σου;

Όχι δε πιστεύω κάτι τέτοιο ,γιατί δόξα το θεό δεν ήταν τόσο σοβαροί. Φέτος όμως μπορώ να πω πως είμαι πολύ άτυχος αφού οι μικροτραυματισμοί που είχα με κράτησαν στον πάγκο και μου έριξαν τη ψυχολογία… Πολλές φορές ένιωθα  σαν ΄΄λιοντάρι ’’ στο κλουβί , ειδικά όταν η ομάδα μου έχανε και δε μπορούσα να μπω για να βοηθήσω.

Στα δέκα- τέσσερα σου, σου δόθηκε η ευκαιρία να φορέσεις τη φανέλα του Ολυμπιακού. Πως ένιωσες και ποιες οι εντυπώσεις που από τότε;

Ήμουν πολύ μικρός, παρόλα αυτά δεν φοβήθηκα καθόλου επειδή πίστευα πολύ σε μένα και σε αυτό που ήθελα να κάνω. Ομολογώ πως ένα άγχος το είχα, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα όταν στο πρώτο ‘’διπλό’’ έβαλα 3 γκολ. Φυσικά σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι γονείς μου που πάντα ήταν δίπλα μου και με βοηθούσαν να ξεπερνάω τους φόβους μου και να προχωράω μπροστά δείχνοντάς μου το δρόμο της προόδου. Γι’ αυτό και για όλα όσα έκαναν για μένα αξίζουν πολλά μπράβο και ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς.

Σκέφτηκες ποτέ τι δουλειά θα έκανες αν δεν ήσουν ποδοσφαιριστής;

Σίγουρα κάτι σχετικό, γυμναστής ίσως… όχι ίσως σίγουρα.

Ποιο τίτλο δεν έχεις κατακτήσει στη ποδοσφαιρική σου καριέρα και σου έχει μείνει απωθημένο ;

Έχω κερδίσει αρκετά τουρνουά 5χ5 , με τη μικτή, Δ’ εθνική, με τη Ρόδο με τον Ορφέα, έχω βγει πρώτος σκόρερ, πρωταθλητής Ελλάδος στο 5χ5 δύο φορές, ακόμα και στο Beach Soccer. Όμως πρωτάθλημα στο τοπικό δεν έχω πάρει ποτέ όπως και κύπελλο και έχω σκοπό να βάλω τα δυνατά μου για να τα καταφέρω.

Πως νιώθεις κάθε φορά που βλέπεις όλα αυτά τα μετάλλια που έχει κατακτήσει;

Σίγουρα νιώθεις ικανοποίηση, ο καθένας θα ένιωθε νομίζω. Όμως εγώ είμαι από αυτούς που δε τους αρέσει να χάνουν και όλα αυτά τα κέρδισα επειδή το πίστεψα από την αρχή.

Πως σχολιάζεις την τάση των νεαρών ποδοσφαιριστών να γίνουν Messi;

Να σου πω… Υποστηρίζω πολύ τον Messi ,σαν παίχτης είναι απίστευτος και θεωρώ φυσιολογικό να θέλουν όλοι να του μοιάσουν. Κι εγώ να ήμουν μικρός θα τον είχα πρότυπο, μη σου πω ότι τον έχω και τώρα…(γέλια)

Εσύ ποιον είχες πρότυπο όταν πρωτοξεκίνησες;

Τον Ντέμη Νικολαΐδη.

Έχει γούρια ο Μαθιός;

Όχι , αλλά πιστεύω πολύ στο θεό και τη δύναμη που μου δίνει.

Όταν κάποια στιγμή αποφασίσεις να ‘’κλείσεις’’ την καριέρα σου, σκέφτεσαι να ασχοληθείς με το άθλημα από άλλο πόστο;

Ίσως δε ξέρω … είναι πολύ νωρίς για να σκεφτώ τι θα κάνω μετά από χρόνια…

Να πάμε λίγο ποιο μακριά… Αν ποτέ κάνεις γιο θα τον αποθάρρυνες να ασχοληθεί με τη μπάλα;

Αν ποτέ κάνω γιό εννοείται πως θέλω να γίνει ποδοσφαιριστής! Φυσικά να έχει και το απαραίτητο ταλέντο, γιατί όπως εγώ ότι έκανα το έκανα με την αξία μου , έτσι θέλω και ο γιός μου… έχουν δει πολλά τα μάτια μου και πιστέψτε με μόνο όταν ανεβαίνεις με το σπαθί σου το απολαμβάνεις πραγματικά.

Ποιο το σημαντικότερο πράγμα που κέρδισες στο ποδόσφαιρο ως τώρα;

Η αναγνώριση που έχω στην Δωδεκάνησο και τον σεβασμό σαν παίχτη και σαν χαρακτήρα.

Στα Δωδεκάνησα είσαι γνωστός με το όνομα ‘’σκιλάτσι’’. Από πού προήλθε αυτό το παρατσούκλι ;

Μου το κόλλησαν μικρός όταν ακόμα έπαιζα στο Καμπάκι επειδή έβαζα πολλά γκολ με ψαλιδάκια παρόμοια με του Salvatore toto Skilatsi στην Εθνική Ιταλίας το 90΄. Νομίζω αυτό το παρατσούκλι θα μου μείνει για πάντα, αφού σκέφτομαι να αλλάξω και ταυτότητα…(γέλια)

Ποιο το πιο αξιοπερίεργο γεγονός που σου έχει συμβεί στην καριέρα σου;

Αυτό που έκανα στα Island Games, έχασα τον έλεγχο για πρώτη φορά στη ζωή μου… Όμως δε μπορώ να ακούω τον εθνικό ύμνο και να νιώθω ότι με κλέβουν… η αδικία με έκανε να βγω απ’ τα ρούχα ,να συμπεριφερθώ άσχημα και γι’αυτό ζητάω συγνώμη για ακόμη μια φορά από τον κόσμο της Δωδεκανήσου.

Τι ήταν αυτό σχετικά με τον ‘’σκιλάτσι’’  που δε είδε ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας;

Το γούρι που είχα κάποτε, ένα σκισμένο παπούτσι με το οποίο σκόραρα συνέχεια Δ’ Εθνική με τον Ιάλυσο.

Πως νιώθεις που σε κάθε παιχνίδι ακούς συνέχεις το όνομα σου είτε από τον προπονητή είτε από την εξέδρα;

Είναι κάτι που μ’ αρέσει, δε με αγχώνει αντιθέτως με κάνει να νιώθω ωραία που περιμένουν πολλά από μένα , απλά μερικές φορές δε μου βγαίνουν όλα, δεν είμαι και ρομποτ!!!

Ποιες οι επιδιώξεις σου από δω και πέρα ποδοσφαιρικά;

Θέλω να παίζω ποδόσφαιρο, υγειές ποδόσφαιρο και ότι καλό ας έρθει…

Νομίζεις η κατάσταση στο τοπικό έχει ξεφύγει αναφορικά με το ότι είναι ερασιτεχνικό και συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια;

Επαγγελματικό τοπικό λέγεται πλέον… Θεωρώ πως το τοπικό πρωτάθλημα της Δωδεκανήσου είναι από τα καλύτερα στην Ελλάδα ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, επειδή έχει καλούς παίχτες και πέφτουν πολλά λεφτά, αν οι ομάδες τα δίνουν ο παίχτης τι να πει δώστε μου λιγότερα;

Αν ερχόταν μια πρόταση από μεγαλύτερη κατηγορία θα την σκεφτόσουν σοβαρά ;

Ναι έχω απωθημένο να παίξω σε μεγαλύτερη κατηγορία μια ολόκληρη σεζόν…

Αν αυτή η ομάδα ήταν η Ρόδος, γιατί για  το Διαγόρα γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά την απάντηση…

Προς το παρόν είμαι στον Ακουσίλαο και είμαι πολύ καλά εκεί από όλες τις απόψεις, οι άνθρωποι εκεί μου έχουν φερθεί άψογα και είναι μια ομάδα που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε ποδοσφαιριστή. Τώρα όσον αφορά τη Ρόδο , αν μου κάνουν πρόταση το συζητάμε…

Σε ποιον προπονητή πιστεύεις ότι οφείλεις πολλά;

Χρωστάω πολλά σε πολλούς γιατί είμαι από τους ανθρώπους που ξέρουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμάνε αυτούς που τους βοήθησαν… Δε θα ξεχάσω ποτέ τον Ντίνο Σαλονικιό, προπονητή άγνωστο για πολλούς , αλλά πολύ σημαντικό πρόσωπο για πολλούς ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τις ακαδημίες του Ορφέα.

Κλείνοντας αυτό τον κύκλο της συνέντευξης να έρθουμε και λίγο στο τώρα. Πλέον τα φαβορί για την κατάκτηση της κορυφής διαφαίνονται. Εσύ ποια ομάδα βλέπεις πρωταθλήτρια;

Ο Δίκαιος είναι το πρώτο φαβορί, αλλά φέτος οι εκπλήξεις στο πρωτάθλημα ήταν πολλές οπότε ο η κορυφή μπορεί να είναι μια κόμη έκπληξη, κανείς δε ξέρει…

Τι συμβουλή θα έδινες στα νέα παιδιά που ξεκινάνε τώρα την καριέρα τους στο χώρο;

Να ακούνε τους προπονητές τους, να δουλεύουν σκληρά και να κάνουν όνειρα, γιατί τα όνειρα μπορούν ανά πάσα στιγμή να γίνουν πραγματικότητα.

Αν είχες ένα μαγικό ραβδί και μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο , τι θα ήταν αυτό;

Θα εξαφάνιζα το χρήμα γιατί όλα γι’ αυτό γίνονται. Έχουμε καταντήσει υπηρέτες του και όλα τα κακά ξεκινάνε από εκεί , ακόμα και η βία στα γήπεδα.

Τέλος η ερώτηση που όλοι περιμέναμε… Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να κάνεις προσφυγή για να διεκδικήσεις τα όσα σου χρωστάει ο Διαγόρας;

Δεν είχα σκοπό να φτάσω μέχρι εκεί, όμως κάποιοι με ανάγκασαν να το κάνω και ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.. και να φανταστεί κανείς ότι αυτό μου στοίχισε 6 μήνες χωρίς μπάλα και 6 μήνες χωρίς συμμετοχές δηλ. ένα χρόνο ολόκληρο να τρέχω πίσω από τα τέρματα και κάθε πρωί μόνος …

Αναφορικά με τα πρόσφατα γεγονότα νιώθεις ο Διαγόρας να σε πληγώνει για δεύτερη φορά χρεώνοντας σου την ιστορία του;

Σίγουρα τα τελευταία γεγονότα που πάνε να ρίξουν την ‘’καταστροφή’’ του Διαγόρα πάνω μου με πληγώνουν, γιατί μερικοί δεν ξέρουν τι πέρασα την εποχή εκείνη… Βέβαια από την άλλη τους καταλαβαίνω γιατί αγαπάνε την ομάδα και θέλουν να την σώσουν, γι’ αυτό και ότι μου έχουν πει τα έχω ήδη ξεχάσει… Όμως πρέπει και εκείνοι να καταλάβουν και μένα και πως κι εγώ το καλό μου κυνηγάω όπως ο καθένας από εμάς φαντάζομαι…

Κλείνοντας αυτή την μεγάλη αλλά καθόλου βαρετή κατ’ εμέ συνέντευξη, θα ήθελα να κλείσουμε με ένα ευχάριστο μήνυμα για τη νέα χρονιά που μόλις μπήκε.

Η αισιοδοξία στους καιρούς που ζούμε είναι απαραίτητο στοιχείο για να μπορέσουμε περάσουμε τα κύματα που έρχονται απειλητικά πάνω μας σαν λαός και να βγούμε ζωντανοί από όλοι αυτή την ‘’κακοκαιρία΄΄ που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται εμφανής. Εύχομαι η Ελλάδα να βγει από το αδιέξοδο που μας έκλεισαν οι ‘’μεγαλοκαρχαρίες’’ της Ευρώπης και να βρει το δρόμο της, όπως και το ποδόσφαιρο που ‘’πληγώθηκε’’ από τα τελευταία γεγονότα. Μακάρι η ‘’πληγή’’ αυτή να αποτελέσει αφορμή για ένα πιο αξιοκρατικό ποδόσφαιρο με κυρίαρχο στοιχείο τα ταλέντο και την αξία της κάθε ομάδας , του κάθε ποδοσφαιριστή, του κάθε διαιτητή και κάθε εμπλεκόμενου με το χώρο. Τέλος εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία σε όλο τον κόσμο, εχθρούς και φίλους…

Το παρακάτω βίντεο το θα σας δώσει μια γεύση από το τί εστί ”σκιλάτσι”…

http://www.youtube.com/watch?v=7vwaVuyxFB4&fb_source=message

Σοφία Κασιώτη

O Μαθιός με άσσους του ποδοσφαιρου τον Loutsiano De Soouza(στην πρώτη φώτο) και τον  Par Zeteberg(στην δεύτερη).