Δεν το χωράει ανθρώπινος νους αυτό που έγινε σήμερα στην πρωτεύουσα με τον χαμό δυο νέων ανθρώπων. Είναι τραγικό πραγματικά και ακόμα και τώρα, πολλές ώρες μετά το συμβάν, αρνούμαστε να το πιστέψουμε. Είναι από τις στιγμές που σταματάει η λογική. Λες, δεν μπορεί, κάποιο λάθος πρέπει να έχει γίνει. Κάνουμε ρεπορτάζ από το πρωί και κάθε λίγο ξεπηδάει και μια καινούργια λεπτομέρεια. Τι σημασία όμως έχουν όλα αυτά; Απολύτως καμία. Δυο νέα παιδιά, πάνω στα καλύτερα της έφυγαν από κοντά μας. Έτσι ξαφνικά. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Ίσως είναι αυτό που λέμε, ήταν γραφτό να γίνει έτσι. Μέχρι εδώ ήταν το λάδι στο καντήλι τους, όπως λένε και οι παλιοί. Τον Φίλιππα Δελαπόρτα τον γνωρίζαμε πολύ καλά, από τα πρώτα του κιόλας ποδοσφαιρικά βήματα. Θυμάμαι ουκ ολίγες φορές, όταν ήταν πιτσιρικάς που όλοι έλεγαν για έναν πολύ καλό ποδοσφαιριστή που μπορεί να κάνει καριέρα. Τον αποκαλούσαν ταλέντο. Δεν ξέρω αν τελικά θα έκανε καριέρα μεγάλου παίκτη, είμαι βέβαιος όμως ότι η απώλεια του θα είναι τεράστια. Ήταν ένα πραγματικά γελαστό παιδί. Ήταν συνεχώς με το χαμόγελο στα χείλη. Στον Φοίβο, στις Μικτές, στον Ακουσίλαο Φανών, στο γήπεδο, στην καφετέρια, στη βόλτα, παντού. Σπαράζει η καρδιά μας στο άκουσμα του θανάτου του. Ο Φίλιππας ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλο τον κόσμο. Παντού, σε όλη την Δωδεκάνησο. Δεν είναι τυχαίο το ότι έσπευσαν να συλλυπηθούν και ομάδες από το βόρειο συγκρότημα του νομού μας. Κρίμα, πολύ κρίμα, ρε γαμώτο… Έφυγε ένα παλικαράκι πάνω στα καλύτερα του… Είναι απίστευτο… Συλλυπητήρια στην οικογένεια του όπως και σε αυτή του συμπαίκτη του Ευτύχη Τζιβίλογλου. Και για αυτούς ήταν ένα τεράστιο «χτύπημα» της μοίρας…
Δημήτρης Δραγάτης
