Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Η διάθεση μου γράφοντας το συγκεκριμένο άρθρο είναι λίγο …των άκρων οπότε προειδοποιώ πως όσοι δεν αντέχουν είναι καλύτερα να το προσπεράσουν. Πηγή έμπνευσης μου έδωσε ένας φίλος προπονητής ο οποίος για πολλοστή φορά μου εξέφρασε τον προβληματισμό του σχετικά με το ότι η ομάδα του κάνει προπόνηση χρησιμοποιώντας τον μισό αγωνιστικό χώρο του γηπέδου καθώς οι ομάδες δεν χωράνε πλέον στα γήπεδα. Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό το ότι φέτος, εντελώς ξαφνικά, “ξεπήδησαν” νέες ομάδες οι οποίες “κατεβαίνουν” στα επίσημα πρωταθλήματα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Δωδεκανήσου.
Δεν έχω καμία αντίρρηση βέβαια. Καλό ακούγεται να ανοίγει ένα νέο αθλητικό σωματείο, καταπολεμώντας έτσι και τις πολλές μάστιγες της εποχής μας. Δεν έχω επίσης καμία διάθεση να ακυρώσω τις όποιες νέες προσπάθειες και το αναφέρω για να μην παρεξηγηθούμε. Όμως θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό όταν πρόκειται να γίνει ένα νέο αθλητικό σωματείο, να υπάρχει σοβαρός έλεγχος για τις προϋποθέσεις και την δομή ενός τέτοιου εγχειρήματος. Θεωρώ ότι ζούμε σε μια ευνομούμενη κοινωνία και άρα θα πρέπει να υπάρχουν νόμοι και κανόνες για όλα τα πράγματα. Αυτό δηλαδή σημαίνει ότι δεν μπορεί ο καθένας να …ξυπνήσει ένα πρωί και να πει, “θέλω να ιδρύσω ένα αθλητικό σωματείο” και να το κάνει έτσι απλά. Για να γίνει μια τέτοια κίνηση, θα πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένες όροι και πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις, αλλιώς πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης.
Ξαναλέω για να μην παρεξηγηθούμε πως αναφέρομαι σε ένα γενικότερο πλαίσιο και δεν το εξειδικεύω στα νέα σωματεία που ιδρύθηκαν στην περιοχή μας και που μπορεί να έχουν όλα τα εχέγγυα και τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσουν σαφώς εποικοδομητικά για τη νεολαία της περιοχής μας. Όμως καθημερινά, όσοι ασχολούνται ενεργά με το ποδόσφαιρο διαπιστώνουν πως αρχίζουμε και γινόμαστε πάρα πολλοί σε αυτόν εδώ τον τόπο. Τόσοι πολλοί που τα γήπεδα δεν επαρκούν για να τους χωρέσουν όλους. Θα πει τώρα κάποιος, “γιατί δεν κάνουμε περισσότερα γήπεδα;”. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε. Όμως σοβαρά μιλώντας, πόσο εφικτό πιστεύει κάποιος ότι είναι να γίνουν νέα γήπεδα, από το μηδέν;
Επιπρόσθετα και μιλώντας απόλυτα ρεαλιστικά, στο μυαλό μου “στροβιλίζουν” εδώ και πολλά χρόνια μερικά αμείλικτα ερωτήματα για τα οποία δεν έχω λάβει ποτέ απάντηση.
-Σε ένα νησί με πληθυσμό 115.000 κατοίκων (απογραφή του 2011), τηρουμένων των αναλογιών που προστάζει μια ανεπτυγμένη κοινωνία πόσα ποδοσφαιρικά σωματεία θα έπρεπε να έχουν ΑΦΜ και λόγο ύπαρξης;
-Το ποδόσφαιρο επιμένω ότι είναι ο βασιλιάς των σπορ (μακράν από τον δεύτερο), όμως μπορούν όλοι να παίζουν ποδόσφαιρο;
-Έχει γίνει ποτέ χαρτογράφηση των πραγματικών αναγκών αυτού του τόπου και των περιοχών του;
-Έχουμε σκεφθεί ποτέ ότι για να αναπτυχθεί ένα άθλημα παίζουν ρόλο και πολλά άλλα πράγματα όπως και η ιδιομορφία της εκάστοτε περιοχής;
-Γιατί θα πρέπει μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα έκτασης γης να υπάρχουν δυο (καμιά φορά και τρία) ποδοσφαιρικά σωματεία; Δεν θα έπρεπε να αναπτυχθεί και κάτι άλλο;
Αυτά τα λίγα. Έτσι απλά σαν τροφή για σκέψη και προβληματισμό και χωρίς να είναι απαραίτητο βεβαίως να συμφωνήσουν όλοι. Και πάλι φίλοι…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ροδιακή” την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2019
