Για πέντε μερόνυχτα το γατάκι πάλευε να κρατηθεί στη ζωή. Η περιπέτειά του άρχισε όταν δέχτηκε επίθεση από σμήνος ψύλλων που βρήκαν εύκολο στόχο και μέσα σε λίγες μέρες του προκάλεσαν τεράστια απώλεια αίματος (αργότερα ο κτηνίατρος διέγνωσε αναιμία).
Τυφλό και παρατημένο από τη μάνα του, είχε βρει καταφύγιο στη αυλή μαζί με άλλες γάτες της γειτονιάς. Του δίναμε τροφή, νερό, τα χάδια μας. Στην αρχή, παρά την τυφλότητά του, ήταν γεμάτο ζωντάνια. Είχε βρει τα πατήματά του στην αυλή και με την ακοή και την όσφρηση έβρισκε το δρόμο του λες και είχε φτιάξει έναν εσωτερικό χάρτη πλοήγησης. Χαιρόταν να παίζει με τα ξερόφυλλα, χουζούρευε και κοιμόταν στα πιο απίθανα μέρη. Και μετά άρχισε η δοκιμασία του.
Το άκουσα μια βροχερή νύχτα να κλαίει έξω από την πόρτα μας. Άνοιξα, ήταν μούσκεμα, ζαρωμένο, καθισμένο στο κατώφλι, μια ικεσία, ένα παράπονο. Το έβαλα σε μια κούτα και την άλλη μέρα η γυναίκα μου το πήρε στον κτηνίατρο.Τα έμπειρα χέρια του γιατρού το εξέτασαν και το ανακούφισαν. Το ψέκασε σε κάθε σημείο του σώματος του – αναρίθμητα παράσιτα του ρουφούσαν το αίμα.Του έκανε ενέσεις, του έβαλε ορό και του έδωσε δυναμωτική τροφή σε υγρή μορφή.
Το κρατήσαμε μέσα στο σπίτι. Ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Η γυναίκα μου το ξαναπήρε στο γιατρό όταν είδε ότι κοιμόταν συνεχώς χωρίς να καλυτερεύει. Ξανά ενέσεις, ορό και ειδική τροφή. Στο σπίτι προσπαθούσαμε να του δίνουμε νερό με σύριγγα. Δεν ήταν εύκολο. Παρότι έχουν περάσει από τα χέρια μας δεκάδες γατάκια, η περίπτωση του ήταν εξαιρετικά δύσκολη και οριακή.
Μέσα στην κούτα κοιμόταν συνεχώς. Κάπου-κάπου ακούγαμε αδύναμα, βαθιά νιαουρίσματα. Πονούσε – ίσως τα όργανά του να είχαν υποστεί σοβαρές και ανεπανόρθωτες βλάβες. Το σηκώναμε, το χαϊδεύαμε, του δίναμε λίγο νερό με την σύριγγα. Προσπαθούσαμε να του δώσουμε και την δυναμωτική τροφή. Κατάπινε με μεγάλη δυσκολία. Τα ματάκια του μια χαραμάδα ανοιχτά. Το κρατούσαμε στα χέρια μας. Του ψιθυρίζαμε λόγια δύναμης.
Την έκτη μέρα άρχισε να δίνει κάποια σημάδια καλυτέρευσης. Οι κινήσεις του ήταν λίγο πιο ζωηρές. Τα νιαουρίσματα πιο δυνατά. Τα ματάκια του μισάνοιχτα. Είχα την ελπίδα ότι παρά το σκοτάδι του μπορούσε κι έβλεπε με άλλους τρόπους, με άλλες μυστικές αισθήσεις. Το αφήσαμε κάτω στο χαλάκι του χολ. Έκανε δυο τρία βηματάκια. Ήταν μαχητής, αγαπούσε τη ζωή, ήθελε να ζήσει.
Δεν ξέρω αν τελικά τα καταφέρει. Στην εικόνα του, όμως, βλέπω την δύναμη της ζωής, την δύναμη της ελπίδας και την ίδια την ελπίδα ότι μέσα στο πρόσκαιρο φαινόμενο της ύπαρξης η αγάπη για την ζωή και η συμπόνια είναι τα πιο ισχυρά αντίδοτα ενάντια σε κάθε δυστυχία και σε κάθε αθλιότητα.
Ενώπιον της ζωής και του θανάτου τα όπλα του ανθρώπου είναι περιορισμένα αλλά πολύτιμα. Στην εποχή μας, αυτά τα όπλα – αγάπη, συμπόνια, κατανόηση – δέχονται ανελέητο πόλεμο. Οι σατανικοί άρχοντες του κόσμου πολεμούν να τα εξαφανίσουν.Με κατασκευασμένες απειλές μετατρέπουν τις κοινωνίες σε απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θέλουν τους ανθρώπους διχασμένους, να μισούν και να φοβούνται ο ένας τον άλλον. Εμφανίζονται ως σωτήρες αλλά σπέρνουν καταστροφή. Ξέρουν πως η αγάπη, παρά τις φθορές που έχει υποστεί, παραμένει ακόμα ο ενοποιητικός παράγοντας που κρατά δεμένες τις ανθρώπινες κοινωνίες και δεν επιτρέπει την τελική τους κατάρρευση. Δύσκολη και απαιτητική στην πράξη, η αγάπη δεν έχει πολλούς οπαδούς. Ο μηδενισμός εξαπλώνεται, οι άνθρωποι κλείνονται στο καβούκι τους, φοβούνται να αγαπήσουν, αμφισβητούν την δύναμη της αγάπης. Αλλά, αν η αγάπη δεν έχει νόημα τότε τίποτα δεν έχει νόημα. Αν η αγάπη καταρρεύσει οριστικά, θα ακολουθήσει το απόλυτο χάος. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Τα παράσιτα, που χρόνια τώρα με ψέματα, εγκλήματα και υποκρισίες, ρουφούν το αίμα των ανθρώπων και προκαλούν δυστυχία και θάνατο, πρέπει να νικηθούν. Το γατάκι με την βοήθεια των ανθρώπινων χεριών κατάφερε να απαλλαγεί από τα αιμοδιψή τσιμπούρια που απειλούσαν την ιερή του ύπαρξή με πρόωρο θάνατο. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και για εμάς τους ίδιους: να βρούμε την δύναμη και την αλληλεγγύη και να αποτινάξουμε από τις ζωές μας τα παράσιτα που μας απειλούν με αφανισμό και εξόντωση. Αυτό είναι το μεγαλύτερο χρέος όλων μας – χρέος ιερό απέναντι σε μας και κυρίως απέναντι στα παιδιά μας.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα – οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη, Τσαρλς Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έρμαν Έσσε, Χένρυ Μίλερ, Καζαντζάκη, Χουάν Κάρλος Ονέτι, Ερνέστο Σάμπατο, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κλεάνθη Γρίβα. Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα, 2019. Χαρακτηρίζει το πρόσφατο δημοσιευμένο έργο του «Μανιφέστο αγωνίας» ως «έργο εκτάκτου ανάγκης».
