Τα όσα έγιναν με την ποδοσφαιρική ομάδα στο Isle of Wight ίσως για πολλούς ήταν αναμενόμενα. Για αυτούς που γνωρίζουν πολύ καλά πως ορισμένοι είναι ευέξαπτοι και με το παραμικρό θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τα όρια, όπως και τελικά έγινε. Πόσο μάλλον που στην προκειμένη περίπτωση, δεν ήταν το …παραμικρό. Ήταν κάτι αρκετά σοβαρό.
Το ότι στην Αγγλία που θα διοργανώσει Ολυμπιακούς αγώνες, δεν εφαρμόστηκε το fair play, όταν ο αντίπαλος τερματοφύλακας ήταν εκτός «μάχης». Επειδή όμως πάντοτε υπάρχουν τα όρια, ακόμα και αυτό το σοβαρό όπως λέμε, δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για τα μετέπειτα γεγονότα.
Και κυρίως τα φτυσίματα, που είναι άκρως προσβλητικά για τους ξένους. Καλύτερα να τους βρίσεις παρά να τους φτύσεις. Είναι μια ενέργεια που δεν αρέσει καθόλου και προκαλεί αλγεινή εντύπωση. Προφανώς, στο Isle of Wight, αυτοί που έχουν τις τύχες των συγκεκριμένων αγώνων στα χέρια τους, μας είχαν μαζεμένα αρκετά και βρήκαν την κατάλληλή ευκαιρία να μας στείλουν στον …καιάδα εξαντλώντας όλοι τους την αυστηρότητα και -για ορισμένους-, επιδεικνύοντας το …μίσος τους. Άλλωστε …ξέχασαν να τιμωρήσουν και από την απέναντι πλευρά που μπορεί να μην έφτυσε, έδειξε όμως τα γεννητικά της όργανα, προκάλεσε και ειρωνεύτηκε. Πράξεις εξίσου καταδικαστέες που δεν θα έπρεπε να περάσουν απαρατήρητες από τους υπεύθυνους που διατρανώνουν συνεχώς την έννοια «friendly matches.»
Όπως και να έχει πάντως, αυτοί που χάσαμε είμαστε εμείς, διότι τα όσα έγιναν στο Isle of Wight ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στο Ελληνικό γόητρο και κυρίως την νοοτροπία που κουβαλάμε. Ανεξάρτητα με το αν νιώθουμε αδικημένοι και τα «θύματα» μιας «παγίδας», πρέπει να προβληματιστούμε και να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε ορισμένες καταστάσεις καλύτερα και πιο έξυπνα. Γιατί σε τελική ανάλυση, αυτό είναι που μένει…
