Απάντηση μετά την διαγραφή του από την παράταξη του Γιώργου Χατζημάρκου έδωσε με επιστολή του ο Ηλίας Ζωγραφίδης. Προφανώς μάλιστα θα ακολουθήσουν και άλλες αν κρίνουμε από τον τίτλο που επέλεξε να δώσει στην επιστολή του ο κ. Ζωγραφίδης. Αναλυτικά, το πλήρες περιεχόμενο είναι το ακόλουθο:
«Αγαπητοί συμπατριώτες, φίλες και φίλοι :
Προς το παρόν, ως προς το ζήτημα της διαγραφής μου από την παράταξη της Περιφερειακής Αρχής Νοτίου Αιγαίου από τον κ. Γιώργο Χατζημάρκο, δηλώνω τα εξής :
Στο επίπεδο της επικοινωνίας – τηρουμένων των αναλογιών – το πιο πιθανό είναι να μην κερδίσω ποτέ τις εντυπώσεις. Δεν με ενδιαφέρει. Είμαι εδώ και αναπνέω ακόμα. Θα εξακολουθώ να πορεύομαι ελεύθερα. Άλλως τε, τις διαγραφές τις κάνει ο Λαός και κανένας άλλος. Ποιος είναι ποιος, πως ήταν και πως θα είναι ο καθένας πριν και μετά που θα βγει από την πολιτική το ξέρει ήδη και θα το ελέγξει και στο τέλος η κοινωνία. Αυτή είναι ο κριτής όλων μας.
Όταν ένα πρόσωπο αποπέμπεται νευρικά και αιφνιδιαστικά και ταπεινώνεται πολιτικά και όχι μόνο, το ουσιαστικό διακύβευμα σε επίπεδο κοινωνίας δεν είναι το υποτιθέμενο τέλος μιας προσωπικής πολιτικής διαδρομής, είναι κάτι άλλο που περνάει υποσυνείδητα στα μονοπάτια της σκέψης: Ένα μήνυμα παραδειγματικής «σταύρωσης», που προκαλεί ενστικτωδώς μια ψυχολογία και μια αίσθηση αποστροφής και αποτροπής – αν όχι εκφοβισμού – ως προς την ενασχόληση με τα κοινά.
Μη γελιέστε! Το θύμα της αποπομπής και της εν εξελίξει πολιτικής και όχι μόνο ταπείνωσής μου δεν είμαι εγώ. Είναι η ίδια η κοινωνία, η κοινωνία της απογοήτευσης, η κοινωνία της απολιτικοποίησης, η κοινωνία του φόβου, ζωντανό μέρος της οποίας αποτελούν όλα τα νέα παιδιά, κορίτσια και αγόρια, που σκέπτονται να βοηθήσουν τον τόπο τους συμμετέχοντας στα κοινά, όλα τα νέα παιδιά, που μετά από θυσίες, στερήσεις και ιδρώτα δεκαετιών των γονιών τους σπούδασαν, επέστρεψαν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, στη Ρόδο και στα άλλα νησιά, επιλέγοντάς τα ως τόπο που θα ζήσουν τη ζωή τους, βγήκαν στην κοινωνία και πολεμάνε καθημερινά να τα βγάλουνε πέρα και να δημιουργήσουν καλές οικογένειες. Το μήνυμα έχει ως ουσιαστικό αποδέκτη αυτή την βουβή και φοβισμένη κοινωνία, τα παιδιά της και τα αυτονόητα όνειρά τους !
Είναι όμως καιρός αυτά τα παιδιά και αυτή η φοβισμένη, αποστασιοποιημένη, απογοητευμένη κοινωνία να αφήσουν το πληκτρολόγιο και τον καναπέ. Κανένας δεν θα μας δώσει αυτό που μας αξίζει, αυτό που μας ανήκει. Πρέπει να το διεκδικούμε καθημερινά. Μην επιτρέψετε, λοιπόν, ποτέ και σε κανέναν να κρατάει το τηλεχειριστήριο της φωνής σας και πολύ περισσότερο του μυαλού σας»
