Γιατί το Δωδεκανησιακό ποδόσφαιρο δεν σηκώνει κεφάλι;

Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης

Εδώ και αρκετά χρόνια, το ερώτημα επανέρχεται σχεδόν εμμονικά σε κάθε συζήτηση για τον αθλητισμό της περιοχής μας: Γιατί το Δωδεκανησιακό ποδόσφαιρο παραμένει στάσιμο, τη στιγμή που όλοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ταλέντο, υπάρχουν παιδιά που ξεχωρίζουν, υπάρχουν Μικτές που έχουν δώσει δείγματα γραφής; Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι μονοδιάστατο. Δεν αφορά μόνο την τεχνική κατάρτιση, ούτε την απουσία ικανών ποδοσφαιριστών. Αν ήταν έτσι, δεν θα βλέπαμε τις Μικτές να στέκονται αξιοπρεπώς, να ανταγωνίζονται ομάδες από μεγαλύτερες ενώσεις και να αποδεικνύουν ότι το ταλέντο υπάρχει – και μάλιστα σε αφθονία.

Το πρώτο πρόβλημα: οι υποδομές

Το έχουμε πει, το επαναλαμβάνουμε, αλλά δυστυχώς παραμένει χωρίς ουσιαστική λύση: Οι γηπεδικές εγκαταστάσεις στα Δωδεκάνησα δεν επαρκούν για να στηρίξουν μια ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει σε Εθνικές κατηγορίες. Αν δεν έχεις γήπεδο να προπονείσαι σωστά, αν δεν έχεις συνθήκες που να επιτρέπουν επαγγελματική προετοιμασία, τότε δεν μπορείς να χτίσεις ομάδα πρωταθλητισμού. Όσο ικανός κι αν είναι ο προπονητής, όσο ταλαντούχοι κι αν είναι οι παίκτες, κάποια στιγμή θα χτυπήσουν πάνω σε τοίχο.

Το δεύτερο – και μεγαλύτερο – πρόβλημα: οργάνωση και προγραμματισμός

Εδώ βρίσκεται ίσως η καρδιά του ζητήματος. Το πρόσφατο παράδειγμα της Ρόδου είναι χαρακτηριστικό. Μια ιστορική ομάδα, με κόσμο, με δυναμική, με προοπτική, έφτασε στο σημείο να διαλυθεί εξαιτίας λαθών και αδράνειας της διοίκησης. Όταν το σπίτι γκρεμίζεται εκ των έσω, δεν μπορείς να κατηγορείς τα θεμέλια. Και είναι αυτό ένα καμπανάκι που χτυπάει για όλους: για διοικήσεις, παράγοντες, τεχνικούς διευθυντές αλλά και για όσους εμπλέκονται στο τοπικό ποδόσφαιρο. Η έλλειψη προγραμματισμού, η προχειρότητα και ο ερασιτεχνισμός δεν συγχωρούνται σε καμία Εθνική κατηγορία. Και τα πληρώνουμε κάθε χρόνο.

Ένα ακόμη εμπόδιο: η απουσία ομοψυχίας

Το ποδόσφαιρο της επαρχίας έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: για να προχωρήσει, πρέπει να υπάρχει μία ομάδα-πυλώνας, ένα σωματείο που θα σηκώσει τη σημαία ψηλά και γύρω του θα δημιουργηθεί ένα δίκτυο συνεργασίας. Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι δυνάμεις διασπώνται, οι φιλοδοξίες πολλαπλασιάζονται, οι μικρές κόντρες γίνονται μεγάλες αντιπαλότητες. Και τελικά, αντί να βαδίζουμε μπροστά, μπλέκουμε σε προσωπικούς εγωισμούς. Όταν όλοι θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί, τότε η συνολική πορεία είναι προδιαγεγραμμένη: στασιμότητα.

Τι χρειάζεται για την “επόμενη ημέρα”

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας, και δεν εννοούμε μόνο την ατομική προσπάθεια του κάθε παράγοντα, προπονητή ή ποδοσφαιριστή. Χρειάζεται μια συνολική επανεκκίνηση. Χρειάζεται κοινό όραμα, οργάνωση, σοβαρές διοικήσεις και – πάνω από όλα – συνεργασία. Αν δεν φτιάξουμε τις βάσεις, αν δεν δημιουργηθεί ένα σταθερό μοντέλο λειτουργίας, τότε το ταλέντο που υπάρχει θα συνεχίσει να πηγαίνει χαμένο. Και κάθε χρόνο θα επιστρέφουμε στο ίδιο ερώτημα.

Το Δωδεκανησιακό ποδόσφαιρο μπορεί να πάει μπροστά. Έχει τα παιδιά, έχει την ιστορία, έχει τη δυναμική. Απομένει να αποκτήσει και τις προϋποθέσεις: υποδομές, οργάνωση, και κυρίως ομοψυχία. Μόνο τότε θα μπορέσουμε πραγματικά να μιλήσουμε για άνοδο, για σχέδιο, για προοπτική. Και μόνο τότε, θα δικαιωθεί το ταλέντο που σήμερα περιμένει – και αξίζει – κάτι πολύ καλύτερο.