Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Η Γερμανία, πέντε χρόνια μετά την κορύφωση της πανδημίας, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις σκιές εκείνης της περιόδου — όχι μόνο υγειονομικά, αλλά κυρίως πολιτικά και θεσμικά. Το 4ο Συμπόσιο για τον Κορονοϊό που διοργανώνει η κοινοβουλευτική ομάδα του AfD στη Bundestag, θα πραγματοποιηθεί στη γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή στις 7 και 8 Νοεμβρίου, αποτελεί μια από τις ελάχιστες προσπάθειες ουσιαστικού απολογισμού για όσα συνέβησαν τότε, όταν η ελευθερία του πολίτη βρέθηκε αντιμέτωπη με την επιβολή μιας πρωτοφανούς κρατικής αυθεντίας.
Η πρωτοβουλία αυτή είναι πολιτικά και ηθικά σημαντική. Επειδή δεν μιλάμε πλέον απλώς για υγειονομική κρίση, αλλά για μια ιστορική στιγμή όπου δοκιμάστηκαν τα όρια της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι φωνές που διαφωνούσαν φιμώθηκαν, οι επιστήμονες που είχαν διαφορετική άποψη στοχοποιήθηκαν, και ο δημόσιος διάλογος αντικαταστάθηκε από ένα μονοδιάστατο αφήγημα «σωτηρίας». Η συζήτηση που ανοίγει το AfD δεν αφορά μόνο το παρελθόν, αλλά κυρίως το μέλλον: πώς μπορούν οι δημοκρατίες να προστατεύσουν τους πολίτες χωρίς να καταλύουν τα δικαιώματά τους στο όνομα μιας “έκτακτης ανάγκης”;
Η κριτική αναθεώρηση που επιχειρεί το Συμπόσιο είναι απαραίτητη όχι μόνο για να αποδοθούν ευθύνες, αλλά για να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου. Όταν τα δικαστήρια σιώπησαν, όταν οι δημοσιογράφοι απέφυγαν να ρωτήσουν, όταν οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν πίσω από κλειστές πόρτες, τότε διαβρώθηκε το θεμέλιο της δημοκρατίας. Και αυτό το τραύμα δεν επουλώνεται χωρίς αλήθεια.
Η συζήτηση που προωθεί το AfD, όσο κι αν ενοχλεί το κατεστημένο, είναι αναγκαία. Γιατί μόνο μέσα από τη διαφάνεια και την ανάληψη ευθύνης μπορεί μια κοινωνία να μάθει και να ωριμάσει. Το να μιλάς σήμερα για χειραγώγηση, για φίμωση, για καταστρατήγηση ελευθεριών, δεν είναι “αναδρομική αμφισβήτηση της επιστήμης”, αλλά πράξη δημοκρατικού καθήκοντος.
Πέρα όμως από το γερμανικό παράδειγμα, το 4ο Συμπόσιο του AfD θα έπρεπε να λειτουργήσει ως πρότυπο και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες — και πρωτίστως για την Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχαστεί το τι συνέβη εκείνη την εποχή, ούτε ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο απλός κόσμος: με φόβο, με αποκλεισμό, με κοινωνικό διαχωρισμό και με πρωτοφανή αστυνομικά μέτρα. Η συλλογική μνήμη δεν πρέπει να σβήσει, γιατί μόνο αν θυμόμαστε μπορούμε να αποτρέψουμε την επανάληψη ανάλογων καταστάσεων
