Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Ανάμεσα στην Στρατηγική στη Συνείδηση άλλα και τις παγίδες.
Του Νικόλαου Παντελίου
Η φλόγα του πολέμου στη Γάζα δεν κατακαίει μόνο τη Μέση Ανατολή. Αγγίζει και τη συνείδηση της Ευρώπης, των κυβερνήσεων και των πολιτών της. Για την Ελλάδα, η σύγκρουση αυτή αποτελεί μια δύσκολη δοκιμασία, πώς μια χώρα που πιστεύει στη δημοκρατία, στην ειρήνη και στο διεθνές δίκαιο, θα σταθεί απέναντι σε μια τραγωδία που ξεπερνά στρατόπεδα και συμμαχίες;
1. Ποία θα έπρεπε να είναι η θέση του ελληνικού κράτους.
Α. Η Ελλάδα οφείλει να τηρήσει μια ανεξάρτητη και ισορροπημένη στάση.
Να αναγνωρίσει το δικαίωμα του Ισραήλ στην ασφάλεια, αλλά ταυτόχρονα να καταδικάσει ανοιχτά κάθε μορφή βίας κατά αμάχων και κάθε πράξη που παραβιάζει το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα, όπως γνωρίζετε τοείναι συνενοχή.
Β. Η Αθήνα πρέπει να σταθεί υπέρ της ειρήνης, να στηρίξει τις ανθρωπιστικές αποστολές και να προωθήσει τον διάλογο για μια δίκαιη λύση δύο κρατών, που θα εγγυάται ασφάλεια για το Ισραήλ και αξιοπρέπεια για τον παλαιστινιακό λαό.
Αυτός είναι ο ρόλος μιας χώρας που θέλει να λέγεται δύναμη σταθερότητας και όχι απλός παρατηρητής.
2. Η θέση των πολιτών της Ελλάδας.
Α. Οι πολίτες, ανεξάρτητα από την επίσημη γραμμή της κυβέρνησης, έχουν τη δική τους ευθύνη.
Την δική τους κρίση και αντίληψη.
Να βλέπουν πέρα από την προπαγάνδα, από όπου και εάν προέρχεται, να απορρίπτουν τη λογική του “εμείς ή οι άλλοι”, να υπερασπίζονται το αυτονόητο, την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Όποιος πενθεί για ένα παιδί στη Γάζα, δεν είναι εχθρός του Ισραήλ, είναι φίλος της ανθρωπότητας.
Η και το αντίθετο, όποιος μιλά για την τρομακτική επίθεση της Χαμας στο Ισραήλ σε χιλιάδες αθώους πολίτες, δεν είναι υπέρ του Ισραήλ αλλά υπέρ των αμάχων, υπέρ της ανθρώπινης ζωής.
Η ζωή κάνει κύκλους όπως και η ιστορία.
Β. Η φωνή της κοινωνίας πρέπει να παραμείνει καθαρή και δυνατή, όπως και η ψυχή της.
Να απαιτεί από τους ηγέτες της διαφάνεια, σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και πραγματικές πρωτοβουλίες για ειρήνη.
Μόνο έτσι η Ελλάδα θα μείνει πιστή στις αρχές που την έκαναν ξεχωριστή, δηλαδή στη φιλοξενία, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά.
3. Από τη στρατηγική στη συνείδηση.
Η Ελλάδα μπορεί να έχει συμφέροντα, αλλά δεν μπορεί να χάσει τη ψυχή της.
Η αληθινή ισχύς μιας χώρας δεν μετριέται με συμμαχίες και εξοπλισμούς, αλλά με το πόσο μένει πιστή στις αξίες της όταν όλοι γύρω της σωπαίνουν.
Και τούτη η εποχή απαιτεί κάτι περισσότερο από “σωστές ισορροπίες”, απαιτεί ανθρωπιά με θάρρος.
Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΚΟΙΤΑ ΑΤΑΡΑΧΟΣ!
Α. Κάθε μέρα που περνάει, η ανθρωπότητα γράφει με αίμα ένα κεφάλαιο ντροπής.
Στη Δαμασμένης ιστορία της Παλαιστίνης δεν υπάρχει “ουδέτερος χρόνος”, υπάρχει μόνο πόνος, καταπίεση, εγκατάλειψη κι ένας αδικαιολόγητος πόλεμος που μετατρέπεται σε αργό, βασανιστικό θάνατο.
Η Παλαιστίνη σήμερα είναι γη όπου τα όνειρα έχουν εκδιωχθεί, τα παιδιά φοβούνται να ανοίξουν τα μάτια τους κάθε πρωί, και οι γονείς μετρούν τα σπίτια που χάθηκαν, τα σχολεία που καταστράφηκαν, τις ζωές που κόπηκαν με έναν πυροβολισμό ή από την πείνα.
Είναι ο τόπος όπου η ιδέα της ασφάλειας υπάρχει μονάχα για όσους το εγκρίνουν, για όσους την κατέχουν και ποτέ για όλους.
Η διεθνής κοινότητα, με τη δήθεν ηθική της, παραμένει θεατής.
Οι καμπάνες ηχώ στο σύμφωνο των κρατών, αλλά τα λόγια χωρίς πράξεις γίνονται γρήγορα άδειες ρητορείες.
Από τη μία πλευρά, το κράτος με τον μεγαλύτερο οπλισμό, τη μεγαλύτερη δύναμη στην περιοχή, τη δυνατότητα να επιβάλλει κατοχή, αποκλεισμούς, αεροπορικά πλήγματα. Από την άλλη, άνθρωποι που ζητούν απλώς να ζουν, να κινούνται, να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αξιοπρέπεια.
Παιδιά που γίνονται σκόνη, πολιτισμός που χάθηκε, υποδομές που δεν αναστηλώνονται, υποσχέσεις ειρήνης που γίνονται στάχτη σε κάθε νέου κύματος βομβαρδισμών.
Και κάθε φορά που σηκώνεται παγκόσμια διαμαρτυρία, οι εικόνες συγκλονίζουν για μερικές μέρες, μετά επιστρέφουμε στην “κανονικότητα” της καταστροφής.
Όσο η Παλαιστίνη θα είναι όμηρος της ισχύος, όσο ο κόσμος θα παριστάνει ότι η ηθική έχει κόστος, ως να θεωρείται πολυτέλεια τότε αυτός ο πόλεμος θα συνεχίζει να αιμορραγεί στις συνειδήσεις μας.
Όχι μόνον των Παλαιστίνιων και τις δικές μας.
Η κόσμος της ανηθικότητας υπογραφή ακόμα μια γενοκτονία.
Η ελευθερία δεν είναι “σχέδιο”, δεν είναι “διαπραγμάτευση” όταν οι άλλοι δεν βλέπουν εσένα ως άνθρωπο ισότιμο.
Η δικαιοσύνη δεν κρατιέται ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής αλλά ως υπόσχεση ζωής.
Η Παλαιστίνη δεν είναι απλώς θύμα ενός πολέμου, είναι η μέρα μετά την ανομία.
Και αν δεν απαιτήσουμε να σταματήσει η αδικία, την καθιστούμε δική μας συνύπαρξη με την ένοχη σιωπή.
Β. Χαμάς οι δολοφόνοι του ίδιου τους του έθνους.
Όμως είναι και άλλοι οι δολοφόνοι του παλαιστινιακού λαού.
Η μεγαλύτερη τραγωδία της Παλαιστίνης δεν είναι μόνο ο πόλεμος, είναι η προδοσία από μέσα.
Η Χαμάς και οι υπόλοιπες τρομοκρατικές οργανώσεις που κυβερνούν τη Γάζα με σιδερένια γροθιά στην πραγματικότητα δεν είναι σωτήρες, είναι οι πραγματικοί δολοφόνοι του παλαιστινιακού λαού.
Επικαλούνται την “αντίσταση” , μα χρησιμοποιούν τους ίδιους τους πολίτες ως ανθρώπινες ασπίδες. Κρύβουν ρουκέτες μέσα σε σχολεία, εκτοξεύουν πυρά από νοσοκομεία και καταυλισμούς, μετατρέποντας κάθε γειτονιά σε πεδίο μάχης. Κάθε παιδί, κάθε μητέρα, κάθε άμαχος γίνεται όμηρος ενός ψευτο-αγώνα που τους κρατάει στην εξουσία.
Και όταν η διεθνής κοινότητα στέλνει βοήθεια, οι ίδιοι τη λεηλατούν.
Τα τρόφιμα, τα φάρμακα, τα καύσιμα γίνονται λάφυρα και ανταλλάγματα.
Αντί για ελπίδα, φέρνουν διαφθορά, μιλούν για ελευθερία, αλλά επιβάλλουν φόβο. Οποιοσδήποτε τολμήσει να διαφωνήσει, διώκεται, φυλακίζεται ή “εξαφανίζεται” .
Αυτοί που μιλούν για δικαιοσύνη, κυβερνούν με τρόμο, είναι αυτοί που φωνάζουν για ελευθερία, καταπνίγουν κάθε διαφορετική φωνή. Οι ίδιοι που καταγγέλλουν την κατοχή, κρατούν σκλαβωμένο τον δικό τους λαό.
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά αδιαμφισβήτητη, πριν τους σκοτώσει ο εχθρός, τους πρόδωσαν οι “σωτήρες” τους.
Γιατί καμία κατοχή δεν είναι τόσο βάναυση όσο εκείνη που προέρχεται από τους ίδιους τους δυνάστες σου που είναι ο πραγματικός καρκίνος των πολιτών.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΦΥΣΙΚΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;
1. Η σχέση Ελλάδας και Ισραήλ έχει περάσει από διαφορετικές φάσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Από την επιφυλακτικότητα της δεκαετίας του ’80, οι δύο χώρες έχουν προχωρήσει σε μια στενή στρατηγική συνεργασία σε τομείς όπως η άμυνα, η ενέργεια, η τεχνολογία και η ασφάλεια.
Το ερώτημα, όμως, παραμένει: είναι το Ισραήλ “φυσικός σύμμαχος” της Ελλάδας ή μια σχέση που υπηρετεί προσωρινά συμφέροντα;
Α. Τα σημεία σύγκλισης:
Η σύγκλιση ξεκινά κυρίως από τη γεωπολιτική πραγματικότητα της Ανατολικής Μεσογείου. Η Τουρκία, με την αναθεωρητική της πολιτική και την πίεση που ασκεί σε Αιγαίο και Κύπρο, ωθεί την Αθήνα να αναζητήσει σταθερούς εταίρους στην περιοχή.
Το Ισραήλ, που αντιμετωπίζει παρόμοιες προκλήσεις ασφαλείας και διατηρεί επιφυλακτικές σχέσεις με την Άγκυρα, αποτελεί για την Ελλάδα έναν φυσικό συνομιλητή.
Β. Οι δύο χώρες έχουν υπογράψει συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας, προχωρούν σε κοινές ασκήσεις και ανταλλάσσουν τεχνογνωσία στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας. Παράλληλα, η ενεργειακή συνεργασία μέσω του αγωγού EastMed και των σχεδίων μεταφοράς φυσικού αερίου προς την Ευρώπη έχει αναδείξει έναν κοινό στρατηγικό άξονα που περιλαμβάνει και την Κύπρο.
Γ. Στο διπλωματικό επίπεδο, η συνεργασία αυτή έχει ενισχύσει τη θέση της Ελλάδας σε περιφερειακούς σχηματισμούς, όπως το East Mediterranean Gas Forum, ενώ οι δύο χώρες διατηρούν ανοιχτή επικοινωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που βλέπουν θετικά τη σύσφιξη των σχέσεων.
Πάμε να δούμε τις σκιές και τα όρια:
Α. Παρά τα παραπάνω, υπάρχουν παράγοντες που θέτουν όρια στην έννοια του “φυσικού συμμάχου”.
Πρώτον, το Ισραήλ ακολουθεί εξωτερική πολιτική που υπαγορεύεται αποκλειστικά από τα εθνικά του συμφέροντα. Η Ελλάδα δεν πρέπει να θεωρεί δεδομένη την υποστήριξή του σε όλα τα ζητήματα που την αφορούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το Ισραήλ αποφεύγει να εμπλακεί ενεργά σε ελληνοτουρκικές διαφορές, παρότι διατηρεί τεταμένες σχέσεις με την Άγκυρα.
Β. Δεύτερον, η στάση του Ισραήλ στον πόλεμο της Γάζας δημιουργεί διλήμματα για την ελληνική διπλωματία.
Η Ελλάδα, ως χώρα που προβάλλει τη σημασία του διεθνούς δικαίου και της προστασίας αμάχων, δεν μπορεί να αγνοεί τις καταγγελίες διεθνών οργανισμών για παραβιάσεις ανθρωπιστικού δικαίου.
2. Ο ρόλος του Ισραήλ στον πόλεμο της Γάζας
Μετά τις επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 σε χιλιάδες αμάχους πολίτες, όπου πήρε και ομήρους, το Ισραήλ εξαπέλυσε μια εκτεταμένη στρατιωτική επιχείρηση με δηλωμένο στόχο την εξουδετέρωση της Χαμάς και την απελευθέρωση των ομήρων.
Ωστόσο, η κλίμακα των επιχειρήσεων έχει προκαλέσει διεθνή κατακραυγή.
Ο ΟΗΕ, η Ε.Ε. και πλήθος ανθρωπιστικών οργανώσεων έχουν επισημάνει την καταστροφή υποδομών, τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων και τη δημιουργία μιας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης.
Το Ισραήλ υποστηρίζει ότι ενεργεί με βάση το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες.
Παρ’ όλα αυτά, η εικόνα που έχει διαμορφωθεί διεθνώς είναι ότι οι επιχειρήσεις υπερβαίνουν το όριο της αναλογικότητας.
Πιστεύω πώς το Ισραήλ κινδυνεύει να χάσει φίλους εάν η στρατιωτική δράση συνεχιστεί χωρίς σεβασμό στο ανθρωπιστικό δίκαιο.
Η θέση της Ελλάδας
Η Ελλάδα έχει επιλέξει μια ισορροπημένη στάση, αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα, αλλά ταυτόχρονα ζητά τήρηση του διεθνούς δικαίου και προστασία των αμάχων.
Αυτή η θέση της επιτρέπει να διατηρεί ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με όλα τα μέρη, χωρίς να διακινδυνεύει τη διεθνή της αξιοπιστία.
Ωστόσο, η στάση αυτή απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς.
Μια υπερβολικά στενή ταύτιση με το Ισραήλ μπορεί να πλήξει τις σχέσεις της Ελλάδας με αραβικές χώρες, οι οποίες έχουν σταθεί διαχρονικά φιλικά απέναντί της.
Πάμε στο ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ :
Το Ισραήλ είναι για την Ελλάδα σημαντικός στρατηγικός εταίρος, όχι όμως απαραίτητα φυσικός σύμμαχος με την ιστορική ή συναισθηματική έννοια του όρου.
Η συνεργασία βασίζεται σε σύμπτωση συμφερόντων, όχι σε κοινή κοσμοθεωρία ή πολιτισμική συγγένεια. Εάν η Ελλάδα θέλει να διαφυλάξει τον ρόλο της ως δύναμη σταθερότητας και υπερασπιστής του διεθνούς δικαίου, οφείλει να διατηρήσει μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, δηλαδή την συνεργασία με το Ισραήλ, αλλά και υπεράσπιση των ανθρωπιστικών αξιών που παραδοσιακά εκφράζει.
Μια φιλία έχει αξία όταν δεν είναι άκριτη.
Και μια συμμαχία είναι πραγματική, μόνο όταν στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και όχι στην ανάγκη.
Υ.Γ. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) στη Χάγη εξέδωσε στις 21 Μαΐου 2024 ένταλμα σύλληψης για τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον Υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκάλαντ για εγκλήματα πολέμου (λιμοκτονία αμάχων) και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Λωρίδα της Γάζας (8 Οκτ. 2023 – 20 Μαΐου 2024). Οι 124 χώρες μέλη του ΔΠΔ, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, είναι νομικά υποχρεωμένες να τους συλλάβουν σε περίπτωση επίσκεψής τους, ενώ χώρες όπως ΗΠΑ, Ισραήλ και Ουγγαρία δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου.
💵💰ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΟΥΣ.
Στην εποχή των ΜΚΟ, των επιχορηγήσεων και των “ανθρωπιστικών” κονδυλίων, γεννήθηκε ένα νέο είδος ανθρώπου,
“ο επαγγελματίας ευαίσθητος”.
Είναι εκείνος που θρηνεί κατά παραγγελία, που συγκινείται κατά επιλογή, που υψώνει πανό μόνο όταν η “ευαισθησία” εγκρίνεται από τα ξένα κέντρα που τον πληρώνουν.
Αυτοί οι “σωτήρες του κόσμου” εμφανίζονται στα φώτα των καμερών μόνο για συγκεκριμένους λαούς, για συγκεκριμένα δάκρυα, για επιλεγμένα δράματα.
Τους βλέπεις να οδύρονται για τη Γάζα, αλλά σιωπούν για τις σφαγές χριστιανών στη Συρία, στη Νιγηρία, στην Υεμένη, στη Σομαλία, Ουκρανία κτλ
Μιλούν για “δικαιώματα”, αλλά ξεχνούν τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων, ξεχνούν την Κύπρο που ματώνει από το 1974, ξεχνούν τη Βόρειο Ήπειρο, ξεχνούν την Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη όπου οι Έλληνες εξοντώθηκαν και ξεριζώθηκαν, σφαγιάστηκαν ανελέητα από την τότε Τουρκική κυβέρνηση.
Η “ευαισθησία” τους έχει σημαία ξένη, λογότυπο ΜΚΟ και λογιστικό αριθμό τραπέζης.
Ο πόνος γίνεται επάγγελμα, η προσφυγιά γίνεται εμπόριο, και ο “ανθρωπισμός” εργαλείο πληθυσμιακής αντικατάστασης και διάλυσης των εθνών.
Πίσω από τις “συγκινητικές” ιστορίες, κρύβονται τα κονδύλια των Βρυξελλών, οι οδηγίες των πρεσβειών και τα συμφέροντα εκείνων που θέλουν μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες, μια Ευρώπη χωρίς ρίζες, έναν κόσμο χωρίς ταυτότητα.
Και όταν έρθει η ώρα, θυμούνται ξαφνικά την “πατρίδα”.
Την Ελλάδα που μέχρι χθες λοιδορούσαν, τώρα την επικαλούνται για προστασία και αλληλεγγύη.
Την Ελλάδα που κατηγορούσαν για “ρατσισμό” και “ξενοφοβία”, τώρα τη θυμούνται σαν ασπίδα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.
Αυτή είναι η υποκρισία του ψευτοανθρωπισμού: να φτύνεις τη μάνα σου και να της ζητάς καταφύγιο όταν φοβηθείς.
Η Ελλάδα, όμως, δεν σώθηκε ποτέ από τους επιχορηγούμενους ευαίσθητους.
Σώθηκε από τους σιωπηλούς Έλληνες, που δεν πληρώνονται για να νοιάζονται,
που δεν χρειάζονται κάμερες για να βοηθήσουν,
που πονούν για κάθε ψυχή, αλλά δεν ξεχνούν ποιοι είναι.
Γιατί η αληθινή ευαισθησία δεν έχει χορηγούς.
Έχει ρίζες, μνήμη και πατρίδα.
Παραδείγματα:
Α. Γκρέτα, το παιδί-σύμβολο της “πράσινης” ευαισθησίας, της κλιματικής απάτης, ταξιδεύει από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα, φωλιάζει σε εξώφυλλα και μυρίζει ένα πράγμα, χρήμα.
Και τώρα, όταν η ίδια εικόνα προσγειώνεται στην Παλαιστίνη, το ερώτημα δεν είναι απλώς αν θα υπάρξει δράση.
Το ερώτημα είναι γιατί εμφανίζεται τώρα;
Η επιλεκτική ευαισθησία, αυτή που φωτίζει με προβολέα ένα ζήτημα και σκοτεινιάζει δεκάδες άλλα, πρέπει να μας βάζει σε σκέψη.
Ποιος αποφασίζει ποια τραγωδία θα γίνει θέμα και ποια θα παραμείνει «αγνοημένη είδηση»; Ποιοι επιλέγουν τα πλάνα, τις ιστορίες και τα πρόσωπα που θα γίνουν σύμβολα;
Ποίοι χρηματοδοτούν όλο αυτό το θέατρο;
Και όταν η ευαισθησία γίνεται χρήμα, η κοινωνική συνείδηση αντικαθίσταται από θεατρικότητα και προπαγάνδα.
Ότι πρεσβεύουν αυτοί οι μισθοφόροι θα πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις.
Η αληθινή ευαισθησία δεν έχει χορηγό, αλλά συνέπεια και δεν επιλέγει την τραγωδία.
Β. Ιάσονας Α. , ο επαγγελματίας ευαίσθητος κατ’ επιλογή, που αμείβεται πλουσιοπάροχα από ΜΚΟ και ξένα συμφέροντα για να προωθεί την αντικατάσταση των πληθυσμών μέσω των παράνομων μεταναστών, ξαναθυμήθηκε ξαφνικά ότι είναι… Έλληνας.
Τώρα, με περισσή ευαισθησία για την Παλαιστίνη και εναντίον του Ισραήλ, ζητά βοήθεια από μια Ελλάδα που ο ίδιος και οι όμοιοι του συχνά απαξιώνουν, βρίζουν και περιφρονούν.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Επίλογος :
Η αλήθεια δεν επιλέγει πλευρές.
Η ανθρωπιά δεν υπόκειται σε συμφέροντα ή επιχορηγήσεις.
Η Ελλάδα, η ψυχή της και οι πολίτες της, οφείλουν να σταθούν όρθιοι απέναντι στην αδικία, να μιλούν για κάθε παιδί που αιμορραγεί, είτε από την Παλαιστίνη, είτε από το Ισραήλ, θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν μια φωνή για κάθε λαό που προδίδεται.
Όμως πάνω απ’ όλα, πρέπει να στέκεται ο λαός της Ελλάδας ενωμένος, περήφανος, άγρυπνος.
ΠΡΩΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ που ματώνει καθημερινά και ύστερα σε κάθε λαό που δοκιμάζεται.
Γιατί αν χαθεί η ψυχή της Πατρίδας μας, θα χαθεί και το φως που φωτίζει την ανθρωπότητα.
Κι αν σωπαίνουμε μπροστά στους προδότες και τους δοσίλογους που την ξεπουλούν κάθε μέρα που περνά,
γινόμαστε συνένοχοι στην καταστροφή της χώρας μας.
Όποιος όμως τολμά να δράσει, να μιλήσει, να σταθεί όρθιος,
γίνεται φωνή της Ιστορίας και φύλακας της τιμής του Ανθρώπου.
Με εκτίμηση Νικόλαος Παντελιός διασώστης ΕΚΑΒ εκπρόσωπος τύπου Π.Ο.Ε.Υ. Πανελλήνια Ομάδα Επαγγελματιών Υγείας,(σωματείο)
