Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Στην εποχή που ζούμε, δυστυχώς έχουν χαθεί τα αυτονόητα. Όταν κάποιος μιλά για την οικογένεια, την πατρίδα, την πίστη, ή για το ότι τα φύλα είναι δύο, αυτόματα βρίσκεται στο στόχαστρο. Κατηγορείται ως «ακροδεξιός», «ομοφοβικός» ή «αναχρονιστικός». Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι τυχαίοι· αποτελούν εργαλεία φίμωσης που έχουν διαβρώσει τα πάντα. Χρησιμοποιούνται κατά κόρον στον δημόσιο λόγο – είτε από πολιτικούς, είτε από δημοσιογράφους, είτε από παρουσιαστές. Έτσι, κάθε αντίθετη φωνή επιχειρείται να στιγματιστεί και να απαξιωθεί πριν ακόμη ακουστεί.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η πρόσφατη τοποθέτηση της Αναστασίας Γιάμαλη για τον δολοφονημένο Τσάρλι Κερκ. Αντί να σταθεί στην απώλεια ενός ανθρώπου που έπεσε θύμα βίαιης δολοφονίας, επέλεξε να τον χαρακτηρίσει με απαξιωτικούς όρους, αναπαράγοντας την ίδια ρητορική που η ίδια στο παρελθόν έχει επικρίνει ως «ρητορική μίσους». Αυτή η αντίφαση είναι ενδεικτική του πώς ο δημόσιος διάλογος έχει μετατραπεί σε πεδίο μονομερούς καταγγελίας, όπου η μία πλευρά επιτρέπεται να χλευάζει ακόμα και έναν νεκρό.
Κι όμως, ο Τσάρλι Κερκ δεν ήταν μια τυχαία φιγούρα. Ως ιδρυτής της Turning Point USA, στάθηκε ανοιχτά υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας και της πίστης, υποστήριξε τον Ντόναλντ Τραμπ, πολέμησε την επιβολή της woke κουλτούρας στα σχολεία και αντιτάχθηκε στη διάδοση της ιδεολογίας των «πολλαπλών φύλων». Ήταν φωνή που υπερασπιζόταν όσα για δεκαετίες θεωρούνταν δεδομένα. Αυτή του η στάση τον έκανε στόχο, τόσο στην Αμερική όσο και διεθνώς, από όσους δεν αντέχουν να ακούγεται μια άλλη άποψη.
Η ουσία είναι ότι σήμερα δεν συζητάμε απλώς για τον Τσάρλι Κερκ· συζητάμε για το πού οδηγείται ο δημόσιος λόγος. Όταν ακόμη και ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν φέρνει ούτε λίγη αυτοσυγκράτηση σε όσους τον αντιπαθούσαν, τότε το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την πολιτική ή τη δημοσιογραφία, αλλά την ίδια την κοινωνία μας.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι τι μας επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Αν οι χαρακτηρισμοί και οι ετικέτες αντικαταστήσουν οριστικά τον διάλογο, αν η μισαλλοδοξία βαφτίζεται «προοδευτικότητα» και αν η χλεύη σε έναν δολοφονημένο άνθρωπο θεωρείται «δημοσιογραφία», τότε η κοινωνία μας βρίσκεται σε εξαιρετικά επικίνδυνη καμπή. Και αυτό πρέπει να μας ανησυχεί όλους, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις.
