Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Σε μια εποχή που τα πάντα μετρώνται σε ποσοστά, δικαιώματα και “συμπεριληπτικότητα”, η έννοια της Παιδείας έχει μετατραπεί σε ένα αποστειρωμένο κατασκεύασμα. Ένα θλιβερό προϊόν της παγκοσμιοποιημένης ισοπέδωσης, όπου η γλώσσα, η ιστορία και η εθνική συνείδηση θεωρούνται επικίνδυνες έννοιες — που πρέπει να αποδομηθούν.
Το ελληνικό σχολείο δεν θυμίζει πλέον ούτε κατά διάνοια εκείνο το ζωντανό εργαστήρι παιδείας και ήθους, που έβγαζε ανθρώπους με αρχές, ταυτότητα και γνώση. Σήμερα, παρακολουθούμε μια άκρως οργανωμένη μετάλλαξη: η εκπαιδευτική διαδικασία δεν στοχεύει πια στο να μάθει το παιδί γράμματα — αλλά στο να ξεμάθει ό,τι το δένει με την παράδοσή του.
📚 Μαθητές που δεν ξέρουν ελληνικά, αλλά ξέρουν “να εκφράζονται”
Η κατάσταση στα δημόσια σχολεία είναι τραγική αλλά αποσιωπημένη. Δεν πρόκειται για κάποια “εξαίρεση”, αλλά για φαινόμενο γενικευμένο. Μαθητές περνούν τάξεις χωρίς να μπορούν να διαβάσουν με άνεση ένα απλό κείμενο. Δεν γνωρίζουν συντακτικό, δεν κατανοούν βασικά γραμματικά φαινόμενα. Και όμως, προχωρούν. Γιατί; Διότι η αποτυχία θεωρείται “στιγματισμός”. Η αξιολόγηση είναι “καταπίεση”. Το να βάζεις βαθμούς είναι “κοινωνική διάκριση”.
Ο δάσκαλος μετατρέπεται σε συντονιστή πολιτικής ορθότητας, όχι παιδευτή του νου. Και οι μαθητές μαθαίνουν… όχι αρχαία ελληνικά, αλλά “να εκφράζουν τη μοναδικότητά τους”.
Αλλά με ποιον τρόπο; Με emoji; Με slang αγγλικά; Με TikTok;
🧠 Επικίνδυνη “νέα κανονικότητα” – η άρνηση της λογικής
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα είναι ότι η ημιμάθεια έχει καταξιωθεί ως κανονικότητα. Όποιος θέτει υψηλές απαιτήσεις στην Παιδεία θεωρείται “συντηρητικός”. Όποιος ζητά πειθαρχία και μέθοδο, χαρακτηρίζεται “παλαιολιθικός”.
Οι γονείς, από την πλευρά τους, παρακολουθούν αμήχανα τη διάλυση του σχολείου. Άλλοι αδιαφορούν πλήρως. Άλλοι καταφεύγουν στα φροντιστήρια — όχι για να ενισχύσουν τη γνώση του παιδιού τους, αλλά για να “μπαλώσουν” όσα δεν διδάσκονται καν στο σχολείο.
Και το κράτος; Το κράτος έχει ρίξει το βάρος του στη “διαφορετικότητα”, στην “ανεκτικότητα” και στην “ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη”. Πού είναι το Σύνταγμα, η Ιστορία, η Γραμματική, τα Μαθηματικά, η Φυσική; Στην καλύτερη περίπτωση υποβαθμίζονται. Στη χειρότερη, διαστρεβλώνονται.
🌈 Η ιδεολογία του φύλου αντί της αρχής του λόγου
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια καταιγιστική εισβολή ιδεολογιών στα σχολικά βιβλία και στα προγράμματα σπουδών. Δεν είναι απλώς ότι αλλοιώνονται ιστορικά γεγονότα. Δεν είναι μόνο ότι εξαφανίζονται ο ήρωας, ο εθνικός αγώνας, ο Παπαφλέσσας και ο Κολοκοτρώνης.
Είναι ότι προβάλλονται συστηματικά πρότυπα συμπεριφοράς και ζωής, που όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική παράδοση, αλλά την ακυρώνουν ευθέως.
Μαθαίνει το παιδί για τα “πολλά φύλα”, για την “τοξική αρρενωπότητα”, για τις “νέες οικογένειες” με τρία μπαμπάδες και καμία μάνα. Μαθαίνει να αμφισβητεί τα αυτονόητα. Και στο τέλος δεν μαθαίνει τίποτα.
📉 Η Παιδεία ως εργαλείο πειθάρχησης και ομογενοποίησης
Ας μην γελιόμαστε. Αυτό που συντελείται στα σχολεία δεν είναι τυχαίο. Είναι μια συνειδητή στρατηγική, που αποσκοπεί στον αποχρωματισμό κάθε εθνικής ταυτότητας. Ένας πολτός “ανθρώπινων μονάδων”, χωρίς ρίζες, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς λόγο.
Παλαιότερα, η Παιδεία έφτιαχνε πολίτες. Σήμερα φτιάχνει υποκειμενικότητες. Πλάσματα που αισθάνονται, αλλά δεν σκέφτονται. Που διαμαρτύρονται, αλλά δεν γνωρίζουν γιατί. Που πιστεύουν, όχι επειδή έμαθαν, αλλά επειδή έτσι τους “φάνηκε”.
Και φυσικά, ένα τέτοιο πλήθος είναι εύκολα ελεγχόμενο. Δεν αντιστέκεται. Δεν διεκδικεί. Δεν εμπνέεται από τον Σωκράτη ή τον Μακρυγιάννη, γιατί… δεν τους έχει ακούσει ποτέ.
🚨 Η ώρα της ευθύνης: τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας;
Η κατάσταση είναι αναστρέψιμη μόνο αν το φωνάξουμε δυνατά: το ελληνικό σχολείο δεν είναι ούτε ψυχολογικό εργαστήριο ούτε πεδίο κοινωνικών πειραμάτων. Είναι θεσμός εθνικής σημασίας.
Αν δε διδάξει γλώσσα, ιστορία και λογική σκέψη, τότε οδηγεί τα παιδιά στον αφανισμό. Και μαζί τους, ολόκληρη την κοινωνία.
Χρειαζόμαστε μια νέα Εθνική Παιδεία — όχι παλινόρθωση του παλιού, αλλά αναγέννηση του αυθεντικού. Με ελληνικό πυρήνα, με αυστηρότητα, με ιερότητα για το έργο του δασκάλου και του μαθητή.
Γιατί αλλιώς, σε λίγα χρόνια, θα μιλάμε για ελληνικά σχολεία χωρίς Έλληνες.
✍️ Συμπέρασμα
Η Παιδεία είναι το πρώτο και τελευταίο μέτωπο. Αν το χάσουμε, θα μας ξεριζώσουν χωρίς να ρίξουν ούτε μία σφαίρα. Γι’ αυτό και οφείλουμε να υψώσουμε φωνή, να απαιτήσουμε αναστροφή της πορείας. Το παιδί δεν είναι πειραματόζωο. Είναι φορέας μέλλοντος.
