Τα καταφέραμε πάλι, μπράβο μας…

Φαίνεται πως είναι τελικά της μόδας όποιος νιώθει αδικημένος από την διαιτησία να παίρνει την ομάδα του και να φεύγει από τον αγωνιστικό χώρο σε ένδειξη διαμαρτυρίας! Και καλά όταν τέτοιες αντιδράσεις γίνονται σε έναν αγώνα ενηλίκων. Εκεί λες, οι άνθρωποι είναι άνω των 18, ενδεχομένως και επαγγελματίες, διακυβεύονται συμφέροντα, οπότε από ορισμένους ίσως και να δικαιολογείται. Όταν όμως πρόκειται για μικρά παιδιά, τότε είναι πράγματι εξωφρενικό. Η είδηση λοιπόν λέει, ότι στο fainal 4 των Παμπαίδων στο μπάσκετ στο όμορφο νησί της Λέρου, προπονητής ομάδας αποφάσισε να την πάρει και να φύγει από το παρκέ. Πέρασαν αρκετά λεπτά της ώρας ώστε να μεταπειστεί (λέγεται ότι επενέβη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Τοπικής Επιτροπής) και να επιστρέψει στο παρκέ αλλά το κακό είχε γίνει. Μιλάμε για παιδιά που δεν είναι πάνω από 13 ετών. Πρόσφατα κάτι ανάλογο είχε συμβεί στη Ρόδο με μια ομάδα κορασίδων από την Κω. Είναι στιγμές που πραγματικά σκέφτομαι πόσο στραβά αρμενίζουμε σε ότι έχει να κάνει με τον αθλητισμό της περιοχής μας. Επ’ ουδενί δεν μπορώ να δεχθώ ότι τα παιδιά αυτής της ηλικίας τα …δηλητηριάζουμε με την απόδοση ενός διαιτητή. Όσοι είναι γονείς, υγιώς σκεπτόμενοι, εννοείτε ότι αντιλαμβάνονται το μπάσκετ (και κάθε μορφής αθλητική δραστηριότητα των παιδιών τους) ως μια γιορτή. Δεν τους ενδιαφέρει τι σφύριξε ένας διαιτητής, ακόμα και οι ίδιοι πιστεύω ότι ήταν λάθος. Αν ένας διαιτητής δεν είναι καλός σε παιχνίδια αυτών των ηλικιών, δεν θα κριθεί εκείνη την ώρα, προς Θεού. Όταν ένας προπονητής ή παράγοντας  έχει αντιρρήσεις για τις ικανότητες του οποιουδήποτε διαιτητής, ας τις εκφράσει σε άλλους χώρους και ιδιωτικά. Όχι όμως μπροστά στα παιδιά, μέσα στον αγωνιστικό χώρο. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Δεν είναι δυνατόν να βάλουμε στο μυαλό των παιδιών ότι «ο διαιτητής μας αδικεί». Τι σόι αθλητές θα φτιάξουμε όταν εμείς οι μεγαλύτεροι δίνουμε τέτοια παραδείγματα; Επιμένω σε αυτό που είχα αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο, ότι δηλαδή είναι επιτακτική ανάγκη να αναθεωρήσουμε πολλές από τις απόψεις μας σχετικά με τον αθλητισμό, ειδικά οι άνθρωποι που διαπαιδαγωγούν τα παιδιά μας στα γήπεδα γιατί αλλιώς, «ζήτω που καήκαμε…»

Δημήτρης Δραγάτης