Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Σε ένα σκηνικό όπου η στρατιωτική ένταση παραλίγο να οδηγήσει τη Μέση Ανατολή σε ολοκληρωτική σύγκρουση, δύο από τους μεγαλύτερους γεωπολιτικούς αντιπάλους, Ιράν και Ισραήλ, εμφανίζονται… ταυτόχρονα ως νικητές. Οι εικόνες που εκτυλίσσονται θυμίζουν περισσότερο πολιτικό θέατρο παρά ουσιαστικό αποτέλεσμα στο πεδίο της σύγκρουσης, όμως πίσω από τη ρητορική και τους εορτασμούς, διαφαίνονται βαθύτερες στρατηγικές επιδιώξεις.
Το Ιράν στήνει εορτές… χωρίς υπογραφή παράδοσης
Στην Τεχεράνη, η ηγεσία του καθεστώτος ετοιμάζει μεγαλειώδεις δημόσιες εκδηλώσεις για τις 24 Ιουνίου, υπό τον τίτλο «νίκη επί του Ισραήλ». Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία συνθηκολόγηση, καμία παραχώρηση ή κατάρρευση των ισραηλινών δυνάμεων, το επίσημο αφήγημα είναι πως ο ενωμένος ιρανικός λαός, υπό την καθοδήγηση του Αγιατολάχ Χαμενεΐ και του νεοεκλεγέντος προέδρου Πεζεσκιαν, «κατάφερε να σταματήσει τη σιωνιστική επιθετικότητα και να διασφαλίσει τη στρατηγική αποτροπή».
Η Τεχεράνη επενδύει επικοινωνιακά στην αίσθηση εθνικής αντίστασης και υπερηφάνειας, επιχειρώντας να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά μια κρίση που έφτασε σε οριακό σημείο. Η φράση-κλειδί που επαναλαμβάνεται σε όλα τα ιρανικά κρατικά μέσα είναι ότι η ενότητα των ενόπλων δυνάμεων και της κοινωνίας οδήγησε σε αποτροπή ευρείας ισραηλινής επέμβασης.
Το Ισραήλ επιστρέφει στην «κανονικότητα» – Χωρίς ήττα, αλλά και χωρίς επικράτηση
Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ παρουσιάζει τη δική του εκδοχή νίκης, επισημαίνοντας ότι από τις 25 Ιουνίου αίρονται όλα τα περιοριστικά μέτρα του εσωτερικού μετώπου, πράγμα που υποδηλώνει επιστροφή σε σχετική καθημερινότητα. Η Διοίκηση Εσωτερικού Μετώπου ανακοινώνει πως «οι απειλές εξουδετερώθηκαν» και πως η ισραηλινή στρατιωτική μηχανή πέτυχε τους στόχους της.
Ωστόσο, ούτε το Τελ Αβίβ ούτε η Τεχεράνη μπορούν να ισχυριστούν αντικειμενικά ότι επικράτησαν στρατιωτικά. Το Ισραήλ δεν κατέφερε να εκμηδενίσει ιρανικές στρατιωτικές δυνατότητες, ενώ το Ιράν δεν προκάλεσε καμία δομική φθορά στο ισραηλινό κράτος. Το αποτέλεσμα είναι μια ισορροπία τρόμου, με κάθε πλευρά να «πουλά» στο εσωτερικό της κοινό έναν θρίαμβο που στην πράξη δεν συνέβη.
Ο Τραμπ στο προσκήνιο – Υποψηφιότητα για Νόμπελ Ειρήνης
Εν μέσω αυτής της φαινομενικής «διπλής νίκης», μια ακόμα πιο εντυπωσιακή εξέλιξη φέρνει τον Ντόναλντ Τραμπ στο επίκεντρο. Ο Ρεπουμπλικανός βουλευτής Buddy Carter πρότεινε επίσημα τον Τραμπ για το Νόμπελ Ειρήνης, ισχυριζόμενος ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ιράν και Ισραήλ.
Ο ίδιος υποστηρίζει πως χάρη στην παρέμβαση του Τραμπ αποφεύχθηκε ένα πυρηνικό σενάριο, ενώ κατηγορεί το Ιράν ως «χρηματοδότη της διεθνούς τρομοκρατίας», υπαινισσόμενος ότι η αποτροπή απόκτησης πυρηνικών εκ μέρους της Τεχεράνης οφείλεται στην αμερικανική πίεση που οργάνωσε η πλευρά Τραμπ. Πρόκειται για μια σαφή πολιτική κίνηση ενόψει των εκλογών στις ΗΠΑ, με στόχο να αναδειχθεί ο Τραμπ όχι μόνο ως ισχυρός ηγέτης, αλλά και ως παγκόσμιος διαμεσολαβητής ειρήνης.
Εικόνα σταθερότητας με φόντο την αποσταθεροποίηση
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι πραγματικά συνέβη: επρόκειτο για μια ελεγχόμενη στρατιωτική σύγκρουση με πολιτικούς όρους ή για μια αποτυχία εκατέρωθεν να κλιμακώσουν χωρίς ανεξέλεγκτες συνέπειες; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Μέση Ανατολή παραμένει ένα καζάνι που βράζει, και ότι η «ειρήνη» που δηλώνουν όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι εξίσου εύθραυστη με την ρητορική τους.
Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας δηλώνει νικητής, είναι προφανές ότι οι πραγματικοί χαμένοι είναι η αλήθεια και η ασφάλεια των λαών. Το ερώτημα πλέον δεν είναι ποιος νίκησε. Είναι ποιος θα αντέξει την επόμενη αναζωπύρωση.
