Η βία ως εργαλείο χειραγώγησης

Η βία δεν είναι πάντα ορατή ή άμεση, και πολλές φορές παίρνει μορφές που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε εύκολα. Ωστόσο, κάθε μορφή βίας είναι επικίνδυνη για την κοινωνία και την προσωπική ελευθερία, και πρέπει να αναγνωρίζεται και να καταπολεμιέται με όποιον τρόπο είναι δυνατόν.

Η βία, μια λέξη που προκαλεί έντονα συναισθήματα και συχνά συνδέεται με σωματικές επιθέσεις ή εγκλήματα, εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικά επίπεδα στην κοινωνία μας. Συχνά, η βία δεν είναι μόνο σωματική ή ψυχολογική, αλλά μπορεί να λάβει και πιο διακριτές μορφές, οι οποίες όμως δεν είναι λιγότερο επικίνδυνες ή επιβλαβείς για την κοινωνία και την ανθρώπινη ύπαρξη.

Στο παρόν άρθρο, θα αναλύσουμε διάφορες μορφές βίας που συχνά παραβλέπουμε, ενώ θα διερευνήσουμε και πιο σύνθετες και αόρατες εκδηλώσεις της.

Μορφές βίας :
1. Φυσική Βία:
Η φυσική βία είναι ίσως η πιο άμεσα αναγνωρίσιμη μορφή βίας, καθώς περιλαμβάνει την ενεργό χρήση σωματικής δύναμης για την πρόκληση σωματικού πόνου ή βλάβης. Οι περιπτώσεις αυτή περιλαμβάνουν χτυπήματα, κλοτσιές, πνιγμούς και άλλες σωματικές επιθέσεις. Η σωματική βία μπορεί να εκδηλωθεί σε πολλές καταστάσεις, από οικογενειακή βία μέχρι κοινωνικές συγκρούσεις ή βίαιες αντιδράσεις κατά διαδηλωτών από κρατικές δυνάμεις.

2. Ψυχολογική ή Συναισθηματική Βία:
Η ψυχολογική βία, αν και δεν είναι τόσο ορατή όσο η φυσική, μπορεί να έχει εξίσου καταστροφικές συνέπειες για τον θύμα. Εδώ μιλάμε για τις λεκτικές επιθέσεις, τις απειλές, τις προσβολές και τις πράξεις χειραγώγησης που έχουν στόχο να υπονομεύσουν την αυτοεκτίμηση και την ψυχική ισορροπία του ατόμου. Ο εκφοβισμός, η υποτίμηση και οι συστηματικές ψυχολογικές πιέσεις μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή του θύματος, αφήνοντας μόνιμα σημάδια.

3. Σεξουαλική Βία:
Η σεξουαλική βία περιλαμβάνει κάθε μορφή σεξουαλικής κακοποίησης ή εκμετάλλευσης, όπως ο βιασμός, η σεξουαλική παρενόχληση και οι άλλες μορφές καταναγκαστικής ή εκβιαστικής σεξουαλικής πράξης. Αυτή η μορφή βίας προκαλεί τραύματα τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή, καταστρέφοντας την αίσθηση της προσωπικής ασφάλειας και της ελευθερίας του ατόμου.

4. Οικονομική Βία:
Η οικονομική βία συμβαίνει όταν ένα άτομο χρησιμοποιεί οικονομικούς πόρους ή τη διαχείριση τους για να ελέγξει ή να καταπιέσει έναν άλλον. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την άρνηση πρόσβασης σε οικονομικά μέσα, τον έλεγχο των εισοδημάτων ή την απομόνωση του θύματος από τη δυνατότητα να διαχειριστεί τα χρήματά του. Συχνά εμφανίζεται σε καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας, όπου το θύμα χάνει την οικονομική του αυτονομία και εξαρτάται πλήρως από τον θύτη.

5. Ηλεκτρονική Βία ή (Cyberbullying):
Η ηλεκτρονική ή ψηφιακή βία περιλαμβάνει τη χρήση του διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων για να εκφοβιστεί, να κακοποιηθεί ή να απομονωθεί κάποιο άτομο. Οι επιθέσεις μπορεί να περιλαμβάνουν κακοπροαίρετα μηνύματα, εξευτελιστικά δημοσιεύματα ή φωτογραφίες που διαδίδονται χωρίς τη συναίνεση του θύματος. Ειδικά για νέους ανθρώπους, αυτή η μορφή βίας μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για την ψυχική τους υγεία.

6. Δομική ή Θεσμική Βία:
Η δομική ή θεσμική βία είναι μια πιο αόρατη μορφή βίας που σχετίζεται με τις ανισότητες και την αδικία που προκύπτουν από τα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα. Για παράδειγμα, η διάκριση σε βάρος συγκεκριμένων ομάδων ή η καταπίεση των πολιτικών ελευθεριών μέσω διαρθρωτικών πολιτικών ή θεσμικών πρακτικών αποτελεί μια μορφή βίας που μπορεί να μην είναι άμεσα αντιληπτή, αλλά έχει καταστροφικές συνέπειες στην κοινωνία.

7. Κρατική ή Κυβερνητική Βία:
Η κρατική ή κυβερνητική βία είναι η επιβολή καταναγκαστικών μέτρων και καταστολής από το κράτος ή τις κυβερνητικές αρχές. Αυτή η μορφή βίας μπορεί να εκδηλωθεί μέσω της χρήσης αστυνομικής ή στρατιωτικής βίας κατά πολιτών ή διαδηλωτών, της καταστολής αντιφρονούντων και της παράκαμψης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κρατική βία μπορεί επίσης να πάρει τη μορφή νομοθετικών περιορισμών, ακόμα και η κατά το δοκούν ανάγνωση των νόμων που θίγουν τις ελευθερίες των πολιτών.

8. Βία του Χλευασμού σε Διαφορετική Άποψη:
Ο χλευασμός και η υποτίμηση διαφορετικών απόψεων ή ιδεών είναι μια συχνά αόρατη αλλά εξαιρετικά επιβλαβής μορφή βίας. Οταν κάποιος προσπαθεί να γελοιοποιήσει ή να περιθωριοποιήσει μια διαφορετική άποψη ή θέση, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της πλειοψηφίας για να την αποδομήσει, αυτό μπορεί να αποτελέσει σοβαρή μορφή ψυχολογικής και κοινωνικής βίας. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν επικρατεί μια κυρίαρχη αφήγηση και η αντίθετη άποψη στιγματίζεται ως “εξωφρενική” ή “επικίνδυνη”. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, όσοι χλευάζουν πολίτες με διαφορετικές απόψεις, στην πλειονότητά τους είναι άβουλα όργανα του συστήματος. Έχουν μάλιστα την ψευδαίσθηση ότι υπερασπίζονται την αλήθεια, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως είναι ήδη φυλακισμένοι στη δική τους πλάνη.

9. Βία των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης):
Η “βία” που προέρχεται από τα ΜΜΕ έχει να κάνει με την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσω του ελέγχου της πληροφορίας (βλέπε λίστες Πέτσα, μονόπλευρη ενημέρωση, παραπλανητική ενημέρωση). Όταν τα ΜΜΕ προωθούν συγκεκριμένες ατζέντες, διαστρεβλώνοντας γεγονότα ή αποκρύπτοντας σημαντικές πληροφορίες, δημιουργούν ένα κλίμα που υπονομεύει την ικανότητα των πολιτών να κατανοήσουν την αλήθεια. Η “βία” αυτή αφορά την παραποίηση της πραγματικότητας και την επιβολή μιας συγκεκριμένης αφήγησης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που ελέγχουν τα ΜΜΕ.

10. Επιστημονική Βία:
(Κι εδώ ακριβώς χρειάζεται να σταθούμε. Όχι μόνο επειδή μας άγγιξε πρόσφατα, αλλά γιατί ίσως είναι προάγγελος όσων έρχονται). Η επιστημονική βία αφορά την επιβολή μιας επιστημονικής θεωρίας ή αντίληψης από θεσμούς ή επιστήμονες, με στόχο την καταπίεση άλλων αντιλήψεων ή εναλλακτικών θεωριών. Όταν οι επιστημονικοί θεσμοί προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν ή να απορρίψουν νέες έρευνες ή κριτικές απόψεις, αποσιωπώντας ή καταστρέφοντας την καριέρα των επιστημόνων που προτείνουν νέες ιδέες, αυτή η μορφή βίας καταστρέφει τη δυνατότητα ανάπτυξης νέας γνώσης και την επιστημονική πρόοδο. Επιστημονική βία μπορεί να εκδηλωθεί και με την υπεράσπιση μιας κυρίαρχης θεωρίας ως απόλυτης αλήθειας, χωρίς χώρο για κριτική σκέψη και αναθεώρηση.

Α. Καταπίεση εναλλακτικών θεωριών ή προσεγγίσεων:

Όταν οι επικρατούσες θεωρίες ή μοντέλα στην επιστημονική κοινότητα προσπαθούν να απορρίψουν ή να περιθωριοποιήσουν άλλες ερευνητικές προσεγγίσεις που μπορεί να είναι αμφισβητούμενες, αλλά δεν έχουν αποδειχθεί λανθασμένες.

Αυτό μπορεί να συμβεί για λόγους εγωισμού, συμφερόντων ή για την επιθυμία διατήρησης μιας κυρίαρχης επιστημονικής αντίληψης.

Β. Καταστολή των επιστημονικών αντιφρονούντων:

Οι επιστημονικές κοινότητες ή θεσμοί μπορούν να εκφοβίσουν ή να απομονώσουν επιστήμονες που αμφισβητούν τις κυρίαρχες θεωρίες ή που προτείνουν νέες ερμηνείες και έρευνες. Αυτή η καταστολή μπορεί να πάρει τη μορφή επαγγελματικής απομόνωσης, απορρίψεως των ερευνών τους, ακόμα και απόρριψης δημοσιεύσεων ή χρηματοδοτήσεων.

Γ. Επιστημονικός αυταρχισμός:

Όταν οι επιστημονικοί θεσμοί, με τη βοήθεια της εξουσίας που τους παρέχει η κοινωνία, προσπαθούν να επιβάλουν μια θεωρία ή τεχνολογία ως απόλυτο δεδομένο και να αγνοούν τις αντιφάσεις ή τις αδυναμίες της.

Αυτό μπορεί να συμβαίνει όταν η επιστημονική κοινότητα γίνεται υπερβολικά αυστηρή με τη διαδικασία έγκρισης νέων ιδεών ή θεωριών, εμποδίζοντας την πρόοδο μέσω της υπερβολικής συμμόρφωσης σε υπάρχοντα πρότυπα.

Δ. Επιστημονικός υλισμός:

Ορισμένοι επιστημονικοί θεσμοί μπορεί να αναπτύξουν μια τάση να επιβάλλουν αυστηρά υλιστικές ή μονοδιάστατες απόψεις για την πραγματικότητα, παραβλέποντας τις ανθρώπινες, κοινωνικές ή ψυχολογικές πτυχές.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η επιστημονική βία μπορεί να προκύψει όταν αυτές οι αντιλήψεις χρησιμοποιούνται για να απορριφθούν άλλες, πιο ολιστικές ή διεπιστημονικές προσεγγίσεις.

Αυτού του είδους η “επιστημονική βία” μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για την επιστημονική πρόοδο, αλλά κατά προέκταση και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, καθώς ενδέχεται να εμποδίσει νέες ανακαλύψεις ή να αποκλείσει απόψεις που θα μπορούσαν να προάγουν την κατανόηση μας για τον κόσμο.

Στο πλαίσιο αυτό, η επιστημονική κοινότητα οφείλει να παραμένει ανοιχτή σε νέες ιδέες, να προάγει τη διαφωνία και την κριτική σκέψη, και να διασφαλίζει ότι δεν κυριαρχεί μόνο μία άποψη.

11. Θρησκευτική βία – καταπίεση και διωγμοί:

Η Εκκλησία, σε διάφορες ιστορικές περιόδους, έχει καταδιώξει όσους θεωρούσε αιρετικούς ή που διαφωνούσαν με τις διδασκαλίες της.

Αυτό περιλάμβανε καταδίκες, βασανιστήρια και ακόμα και εκτελέσεις, όπως συνέβη στην περίοδο της Ιεράς Εξέτασης.

Οι διωγμοί αυτοί έγιναν για να επιβληθεί η κυρίαρχη θρησκευτική πίστη και να εξαλείψουν τις αντιφρονούσες απόψεις.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, εκκλησιαστικοί ηγέτες έχουν επιβάλει αυστηρούς κανόνες, καταπιέζοντας προσωπικές ελευθερίες ή απαιτώντας υπερβολική πίστη και υποταγή χωρίς διάλογο ή αμφισβήτηση. Η εξουσία των ηγετών μπορεί να οδηγήσει σε καταναγκαστικά μέτρα, όπου τα μέλη της Εκκλησίας καταναγκάζονται να αποδεχτούν δόγματα ή να ακολουθούν πρακτικές που ίσως να μην συμφωνούν προσωπικά.

12. Κακοποίηση ανθρώπων – παιδιών και σεξουαλική εκμετάλλευση:

Η γενικότερη βία μπορεί να πάρει τη μορφή της σεξουαλικής κακοποίησης, ειδικά σε περιπτώσεις όπου αφεντικά, ανθρωποι σε θέσεις κλειδιά, άνθρωποι που έχουν αναγνωρισιμότητα, ηγέτες κτλ εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να κακοποιούν σωματικά ή ψυχικά αδύναμους ανθρώπους, κυρίως παιδιά.

Ορισμένοι θεσμοί, ακόμα και θρησκευτικοί έχουν βρεθεί να καλύπτουν τέτοιες πράξεις ή να τις αγνοούν, ενισχύοντας τη βία και την εκμετάλλευση.

13. Συμβολική Βία:

Όρος του κοινωνιολόγου Πιερ Μπουρντιέ. Πρόκειται για την αθέατη επιβολή νοοτροπιών, αξιών, ιδεολογιών ή “κανόνων συμπεριφοράς” που εσωτερικεύονται από τα άτομα χωρίς συνειδητή βία.

Παράδειγμα :

Η κοινωνική αποδοχή της “ανωτερότητα” μορφωμένων, εύπορων ή συγκεκριμένων εθνικών ομάδων έναντι άλλων. 

Είναι ο πιο ύπουλος έλεγχος, γιατί γίνεται χωρίς μαστίγιο αλλά με συγκατάθεση.

14. Παιδαγωγική Βία:

Περιλαμβάνει μορφές βίας στο πλαίσιο της εκπαίδευσης: επιβολή πειθαρχίας, στέρηση ελευθερίας σκέψης, βαθμολογική καταπίεση, ή εξαναγκασμός συμμόρφωσης σε ένα “στερεοτυπικό μοντέλο μαθητή” (όπως είδαμε και πρόσφατα οι εκπρόσωποι του κράτους – εκπαιδευτικοί, επέβαλαν μάσκες, εμβόλια, ραπιτ τεστ, πιστοποιητικό εμβολιασμού κτλ) .

Όταν η εκπαίδευση δεν απελευθερώνει αλλά καταστέλλει, τότε γίνεται εργαλείο βίας.

15. Ιδεολογική Βία:

Επιβάλλεται όταν ένα κυρίαρχο σύστημα αξιών ή ιδεολογίας θεωρείται απόλυτα ορθό και αποκλείει κάθε αντίλογο. Εκφράζεται μέσα από σχολικά βιβλία, νόμους, θεσμούς ή και την ίδια τη “δημοκρατική αφήγηση”.

Όπως Παράδειγμα: 

Η φίμωση κάθε αντιπολιτευτικής άποψης ως “λαϊκιστική”, “συνωμοσιολογική” ή “ψεκασμένη” “ακροδεξιά” κτλ.

16. Οικολογική Βία:

Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από κράτη, πολυεθνικές ή αμέλεια των θεσμών επηρεάζει καταστροφικά τις ζωές ανθρώπων, προκαλώντας ασθένειες, φτώχεια, προσφυγιά, μετανάστευση.

Παράδειγμα: 

Βίαιη εκμετάλλευση φυσικών πόρων, χωρίς συναίνεση των τοπικών κοινωνιών.

Εσκεμμένη τρομοκρατία και επιβολή φόρων στο όνομα της “κλιματικής αλλαγής”. 

17. Διαγενεακή Βία:

Η μεταβίβαση τραυμάτων, φόβου, καταπίεσης ή ψυχικών δυσλειτουργιών από γενιά σε γενιά μέσα σε οικογένειες ή κοινότητες. 

Συχνά αφορά κοινωνίες που έχουν υποστεί πολέμους, γενοκτονίες, απολυταρχικά καθεστώτα.

Παιδί που μεγαλώνει σε σπίτι με απολυταρχικό περιβάλλον, γίνεται μελλοντικά φορέας του ίδιου μοντέλου.

(σε πολλές περιπτώσεις ισχύει και το ακριβώς αντίθετο σε περιβάλλον με υπερβολική απάθεια, εφησυχασμό ή αδιαφορία προς τα παιδιά τους). 

18. Πολιτισμική Βία:

Η επιβολή ή υπεροχή ενός πολιτισμού έναντι άλλων, που οδηγεί στην εξαφάνιση γλωσσών, εθίμων ή ταυτοτήτων.

Παράδειγμα: 

Η επιβολή “δυτικής προόδου” ή “ανατολικής κουλτούρας” σε παραδοσιακές κοινωνίες, όπως η υποτίμηση της ελληνικής γλώσσας, κουλτούρας ή εθίμων και ταυτότητας υπέρ ενός “παγκόσμιου αφηγήματος” .

19. Γλωσσική Βία:

Η χρήση της γλώσσας ως εργαλείο αποκλεισμού ή εξευτελισμού. Μπορεί να είναι χλευασμός διαλέκτων, υποτίμηση της μητρικής γλώσσας, επιβολή “πολιτικά ορθών” όρων.

Παράδειγμα: 

Επιβολή όρων όπως “κυοφορούσα μονάδα”, ” γονέας 1″ αντί “μητέρα” ως αφαίρεση νοήματος και φυσικής ταυτότητας.

20. Φυλετική βία, ένα τραύμα της συλλογικής μας συνείδησης:

Η φυλετική βία δεν είναι απλώς μια σειρά από περιστατικά βίας ή ρατσισμού, είναι η έκφραση ενός βαθύτερου τραύματος που μαστίζει την κοινωνία μας.

Είναι η απόρριψη της διαφορετικότητας και η άρνηση να δούμε τον άλλον ως ισότιμο άνθρωπο, με το δικό του ταξίδι και τις δικές του πληγές.

Σε αυτήν την άρνηση κρύβεται η αδυναμία μας να υπερβούμε τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που μας χωρίζουν.

Η φυλετική βία μας καλεί να αναστοχαστούμε, να δούμε μέσα μας τις ρίζες της μισαλλοδοξίας και να εργαστούμε για μια κοινωνία όπου η ελευθερία και η δικαιοσύνη δεν θα είναι λόγια, αλλά βιωμένη πραγματικότητα για όλους.

Α. Όμως υπάρχει και η Φυλετική βία εναντίον του ίδιου μας του Έθνους και του εαυτού μας. 

Η φυλετική βία δεν περιορίζεται μόνο στη βίαιη απόρριψη του διαφορετικού, συχνά στρέφεται και μέσα στο ίδιο μας το έθνος, σαν ένας αθέατος εχθρός που διχάζει και αποδυναμώνει.

Είναι η άρνηση της ρίζας μας, της ιστορίας και της ταυτότητας που μας συνδέει.

Όταν γινόμαστε εχθροί του ίδιου μας του πολιτισμού, όταν αμφισβητούμε και υπονομεύουμε το συλλογικό μας είναι, παράγουμε μια μορφή βίας που αποσυνθέτει την κοινωνική συνοχή και στερεί από τις επόμενες γενιές το δικαίωμα να νιώσουν περηφάνια για ό,τι είμαστε.

Τις περισσότερες φορές προέρχεται από προπαγάνδα ιδεολογικού χαρακτήρα και εξυπηρετεί αλλά συμφέροντα. 

Αυτή η αυτοεπιθετική φυλετική βία εκδηλώνεται με την περιφρόνηση της παράδοσης, της κουλτούρας και των εθίμων μας με την αποδοχή ξένων προτύπων χωρίς κριτική, και βεβαίως την υποβάθμιση της ιστορικής μνήμης.

Είναι η εσωτερική μας σύγκρουση που πρέπει να δούμε με θάρρος, ώστε να μπορέσουμε να θεραπευτούμε και να ξαναχτίσουμε πάνω σε γερές βάσεις μια κοινωνία που σέβεται τόσο τον άλλον όσο και τον ίδιο της τον εαυτό. 

Επίλογος :

Όλες οι παραπάνω μορφές βίας, από την πιο απλή και ορατή έως την πιο περίπλοκη και υπόγεια, συνθέτουν ένα ενιαίο πλέγμα εξουσίας που έχει έναν κοινό σκοπό, τη χειραγώγηση, τον έλεγχο και την υποταγή της ανθρώπινης βούλησης.

Η βία δεν περιορίζεται μόνο στις γροθιές και τις σφαίρες. 

Είναι και οι λέξεις που λογοκρίνονται, οι απόψεις που πνίγονται, οι ζωές που υποβαθμίζονται μέσω της φτώχειας, της καταστολής ή της παραπληροφόρησης. Είναι οι ήχοι που δεν ακούγονται πια, τα βιβλία που δεν εκδίδονται, οι αλήθειες που δεν λέγονται.

Η αναγνώριση της βίας, σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση. Και αυτή η απελευθέρωση δεν θα έρθει από πάνω. Θα έρθει από μέσα μας. 

Από την αφύπνιση, από τη γνώση, και από τη φλόγα της ελευθερίας που αρνείται να σβήσει.

Συμπεράσματα:

Η βία δεν είναι μόνο η γροθιά ή ο πόλεμος. 

Είναι και η σιωπή που επιβάλλεται, η αλήθεια που θάβεται, η γνώση που πνίγεται, η φωνή που χλευάζεται. 

Είναι οι θεσμοί που τιμωρούν την αμφισβήτηση και ανταμείβουν την υποταγή. 

Είναι η στέρηση της αυτονομίας, της αξιοπρέπειας και της σκέψης. 

Είναι η καθημερινή υπονόμευση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από νόμους, ιδεολογίες, πληροφορίες και μηχανισμούς εξουσίας.

Η κατανόηση όλων των μορφών βίας είναι απαραίτητη αν θέλουμε πραγματικά να χτίσουμε μια κοινωνία ελεύθερη, δημοκρατική και ανθρώπινη. 

Η αποδοχή μόνο της σωματικής βίας ως προβλήματος, ενώ αγνοούμε τις υπόλοιπες, είναι σαν να βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου. 

Κάτω από την επιφάνεια, όμως, υπάρχει ένα σύστημα που καταπιέζει, διαστρεβλώνει και ακυρώνει το δικαίωμα στην ελευθερία, την αλήθεια και την αξιοπρέπεια.

Όσο συνεχίζουμε να αγνοούμε τις “λεπτές” μορφές βίας, τόσο θα νομιμοποιούμε τη σήψη που κατατρώει την κοινωνία μας. 

Κι αυτό είναι μια ήττα, όχι μόνο του δικαίου, αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης και συνείδησης.

Με εκτίμηση Νικόλαος Παντελιός διασώστης ΕΚΑΒ εκπρόσωπος τύπου Π.Ο.Ε.Υ. Πανελλήνια Ομάδα Επαγγελματιών Υγείας,(σωματείο) (Υγειονομικοί που τέθηκαν σε παράνομη αναστολή εργασίας)