Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης
Δανείζομαι τη φωτογραφία από τον φίλο γυμναστή Μιχάλη Βιτζηλαίο. Ο κλασικός ελληνικός φραπές φτιαγμένος με πολύ μεράκι χειροποίητα, με φόντο το γήπεδο 5Χ5, στις εγκαταστάσεις της Νίκης Ρόδου. Είναι η νέα καθημερινότητα ελέω κορωνοϊού.
Είναι η ίδια εικόνα που βλέπει πλέον κάθε πρωί για περισσότερο από δυο μήνες, ποιος ξέρει ακόμα για πόσο. Θα έλεγε κανείς πως είναι η καταλληλότερη εικόνα να χαρακτηρίσει δυο εποχές. Καταρχήν, αυτής του φραπέ που περιλαμβάνει όλη την εικόνα του σύγχρονου Ελληνικού ποδοσφαίρου. Ποδοσφαιρικές συζητήσεις, δημόσιες συναθροίσεις πολλών ατόμων προκειμένου να αναλυθεί αν ήταν πέναλτι ή όχι, ειδική αναφορά στα συστήματα και ποια «κουμπώνουν» στις ομάδες, με την κατάλληλη ….ηχορύπανση βέβαια λόγω των πολλών αντιδικιών και γενικώς αυτό που ο Έλληνας λέει …έξω καρδιά. Ή …χύμα στο κύμα για να το κάνω πιο λιανά. Ούτε μέτρα υγιεινής, ούτε μάσκες, ούτε γάντια. Τίποτα…
Και από την άλλη, το μπακράουντ του άδειου γηπέδου χαρακτηρίζει αυτή την …καταραμένη νέα τάξη πραγμάτων. Ένα άδειο γήπεδο να περιμένει τα …υγειονομικά πρωτόκολλα για να λειτουργήσει και πάλι. Ποιος όμως πιστεύει ότι θα έχει την ίδια ζωντάνια και χαρά; Τα γήπεδα έχουν ερημώσει και αυτό ασφαλώς δεν μπορεί παρά να αποτελεί έναν μεγάλο προβληματισμό. Κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο και από την τεράστια κουβέντα που έχει γίνει το τελευταίο διάστημα –και γίνεται ακόμα- σχετικά με την επικινδυνότητα του ιού.
Η αποκαρδιωτικά ερημωμένη εικόνα των γηπέδων, μαυρίζει την καρδιά μας κυριολεκτικά. Γιατί σε αυτούς τους χώρους, έπρεπε να βρίσκεται η νεολαία και να χαίρεται το παιχνίδι και τον αθλητισμό. Δυστυχώς, με τις συνθήκες τις οποίες γνωρίζαμε μέχρι τώρα, είναι πλέον απαγορευτικό. Τα παιδιά θα πρέπει από εδώ και στο εξής να πηγαίνουν σε χώρους άθλησης έχοντας υπογράψει ιατρικά χαρτιά με …ένα κάρο ερωτήσεις (που «αγγίζουν» ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα), τα οποία αμφισβητούνται ήδη από πολλούς. Και πραγματικά, αν το σκεφτεί κανείς είναι τόσο τραγικό…
Από τις εποχές της αλάνας που τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα ώρες ατελείωτες χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, περάσαμε στην εποχή της …τσιμεντοποίησης και πλέον μπαίνουμε στην …matrix έκδοση του όλου θέματος. Προφανώς τα μάτια μας έχουν να δουν πολλά ακόμα, ωστόσο όσο είναι νωρίς, είναι φανερό πως όλοι μας θα πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας προκειμένου να μην τα χάσουμε όλα. Γιατί τότε θα …χαθούμε και εμείς οι ίδιοι…
