Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Η λεγόμενη «πράσινη μετάβαση» παρουσιάζεται εδώ και χρόνια ως μονόδρομος: φθηνή, καθαρή, αξιόπιστη και – κυρίως – αναπόφευκτη. Όποιος τολμήσει να εκφράσει επιφυλάξεις, βαφτίζεται αυτομάτως «οπισθοδρομικός» ή «αρνητής της κλιματικής αλλαγής». Όμως η πραγματικότητα, όπως συμβαίνει συχνά, είναι πολύ πιο σύνθετη – και πολύ λιγότερο ιδεαλιστική.
Στην Ελεύθερη Πένα δεν απορρίπτουμε την τεχνολογία ούτε την πρόοδο. Απορρίπτουμε όμως την ιδεολογική επιβολή πολιτικών που αγνοούν κόστος, όρια και κοινωνικές συνέπειες. Και κυρίως: απορρίπτουμε την αντικατάσταση της σοβαρής ενεργειακής πολιτικής με συνθήματα.
Όταν τα μαθηματικά δεν βγαίνουν
Ένα απλό – αλλά αποκαλυπτικό – σενάριο, που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εξετάζει την πλήρη ηλεκτροδότηση μιας μεσαίου μεγέθους πόλης, όπως το Βίρτσμπουργκ, αποκλειστικά από αιολική ενέργεια και αποθήκευση σε μπαταρίες. Χωρίς άνθρακα. Χωρίς φυσικό αέριο. Χωρίς πυρηνική ενέργεια. Μόνο άνεμος και μπαταρίες, 24 ώρες το 24ωρο, 365 ημέρες τον χρόνο.
Το συμπέρασμα είναι αμείλικτο:
Για να εξασφαλιστεί ενεργειακή επάρκεια σε περιόδους άπνοιας – που στην Κεντρική Ευρώπη μπορεί να διαρκέσουν ημέρες ή και εβδομάδες – απαιτούνται κολοσσιαίες υποδομές αποθήκευσης, με κόστος που εκτοξεύεται σε επίπεδα ασύμβατα με οποιαδήποτε κοινωνική ή οικονομική βιωσιμότητα.
Και εδώ ακριβώς καταρρέει το αφήγημα της «φθηνής πράσινης ενέργειας». Δίκτυα υψηλής πολυπλοκότητας, πολιτικές χαμηλής σοβαρότητας
Τα ενεργειακά δίκτυα δεν είναι παιχνίδι PowerPoint. Είναι από τα πιο σύνθετα τεχνικά συστήματα που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος. Απαιτούν συνεχή ισορροπία, σταθερότητα συχνότητας και άμεση απόκριση. Η ηλεκτρική ενέργεια δεν αποθηκεύεται μαζικά «στον αέρα» ούτε εμφανίζεται επειδή το επιθυμεί μια πολιτική απόφαση.
Η «πράσινη ατζέντα», όπως εφαρμόζεται σήμερα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, στηρίζεται σε μια επικίνδυνη παραδοχή: ότι τα τεχνικά προβλήματα θα λυθούν… αργότερα. Ότι η τεχνολογία θα προλάβει τις πολιτικές δεσμεύσεις. Ότι οι κοινωνίες θα αντέξουν το κόστος μέχρι τότε.Αυτό δεν είναι στρατηγική. Είναι ρίσκο εθνικής κλίμακας.
Το περιβαλλοντικό παράδοξο της «πράσινης» ενέργειας
Υπάρχει και μια ακόμη πτυχή που σκόπιμα αποσιωπάται. Η μαζική ανάπτυξη ανεμογεννητριών και μπαταριών:αλλοιώνει το φυσικό τοπίο,απαιτεί τεράστιες ποσότητες σπάνιων πρώτων υλών,δημιουργεί νέες εξαρτήσεις από τρίτες χώρες,μεταφέρει την περιβαλλοντική επιβάρυνση εκτός Ευρώπης, χωρίς να την εξαφανίζει.
Πόσο «πράσινη» είναι μια ενεργειακή πολιτική που στηρίζεται σε εξορύξεις λιθίου, κοβαλτίου και σπάνιων γαιών; Πόσο «ηθική» είναι μια μετάβαση που βαφτίζεται οικολογική, ενώ απλώς μεταθέτει το πρόβλημα αλλού;
Πατριωτική ευθύνη, όχι ενεργειακός δογματισμός
Η ενεργειακή πολιτική δεν είναι ακτιβισμός. Είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας, κοινωνικής συνοχής και οικονομικής επιβίωσης. Κάθε χώρα οφείλει να διασφαλίζει φθηνή, αξιόπιστη και επαρκή ενέργεια για τους πολίτες της – όχι να πειραματίζεται πάνω τους στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας.Η πραγματική πρόοδος δεν επιβάλλεται με συνθήματα. Χτίζεται με αλήθεια, μέτρο και ευθύνη.
