Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Η φράση «κλιματική κρίση» έχει γίνει καθημερινή. Την ακούμε στα δελτία ειδήσεων, στις δηλώσεις πολιτικών, ακόμα και στα σχολικά βιβλία. Παρουσιάζεται σαν ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο: ότι ο πλανήτης πεθαίνει, και ότι η μόνη μας ελπίδα είναι να υπακούσουμε στις εντολές των διεθνών οργανισμών. Όμως, πίσω από αυτό το αφήγημα, πολλοί βλέπουν ένα νέο εργαλείο ελέγχου.
Γιατί ξαφνικά ο κόσμος πρέπει να ζήσει με φόβο; Γιατί οι ίδιες κυβερνήσεις που ρυπαίνουν τον πλανήτη, ζητούν από τον πολίτη να πληρώσει τον λογαριασμό; Και γιατί κάθε κρίση —οικονομική, υγειονομική ή «κλιματική»— συνοδεύεται πάντα από περιορισμούς, επιδοτήσεις, απαγορεύσεις και νέες μορφές ελέγχου;
Το αφήγημα της Δύσης
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η έννοια της «κλιματικής αλλαγής» αντικατέστησε σταδιακά τη φράση «φυσική μεταβολή του κλίματος». Η επιστημονική συζήτηση μετατράπηκε σε πολιτικό δόγμα. Οποιος το αμφισβητεί, θεωρείται «αρνητής» — όπως κάποτε χαρακτηριζόταν «ψεκασμένος» όποιος αμφισβητούσε τα μέτρα του κορωνοϊού.
Η Δύση προώθησε μεθοδικά την ιδέα ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται στο «παρά πέντε». Με αυτόν τον φόβο, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί επιβάλλουν νέες πολιτικές: από τη φορολόγηση του άνθρακα μέχρι τους περιορισμούς στα αυτοκίνητα και τις θέρμανσεις.
Στην Ευρώπη, ολόκληρη η «πράσινη μετάβαση» μετατράπηκε σε βιομηχανία δισεκατομμυρίων. Μεγάλες πολυεθνικές, ενεργειακοί κολοσσοί και τράπεζες προωθούν το «μηδενικό αποτύπωμα» — την ώρα που οι ίδιοι ρυπαίνουν όσο ποτέ άλλοτε.
Το χρήμα πίσω από την «πράσινη» ατζέντα
Οι λεγόμενες «πράσινες επενδύσεις» υπόσχονται σωτηρία, αλλά στην πράξη οδηγούν σε εξάρτηση. Οι χώρες που στηρίζονταν στα δικά τους ενεργειακά αποθέματα, τώρα εξαρτώνται από τεχνολογίες και εξοπλισμούς που παράγονται από λίγους παγκόσμιους παίκτες. Ταυτόχρονα, κάθε νέα ρύθμιση απαιτεί νέα «πιστοποιητικά», νέα «πρότυπα» και νέες «άδειες». Δηλαδή νέα γραφειοκρατία και νέα οικονομική υποδούλωση.
Όπως συνέβη με τα εμβόλια του κορωνοϊού, έτσι και τώρα κάποιοι μιλούν για ένα σύστημα ελέγχου μέσω οικολογίας. Η εισαγωγή «ψηφιακών πιστωτικών μονάδων άνθρακα» ή «carbon credits» θα μπορούσε να συνδέσει τη συμπεριφορά του πολίτη με την πρόσβαση σε βασικά αγαθά: ρεύμα, μετακινήσεις, ακόμη και τρόφιμα.
Η πολιτική διάσταση
Η κλιματική κρίση δεν είναι μόνο οικολογική. Είναι πολιτική. Όσο περισσότερο φοβισμένος είναι ο πολίτης, τόσο πιο εύκολα δέχεται περιορισμούς. Με πρόσχημα την «προστασία του πλανήτη», κυβερνήσεις ελέγχουν τον τρόπο ζωής, τις μετακινήσεις και την κατανάλωση ενέργειας. Ακόμα και ο λόγος γύρω από το θέμα επιτηρείται: αν δεν συμφωνείς με το αφήγημα, στιγματίζεσαι ως «επικίνδυνος».
Ορισμένοι αναλυτές συγκρίνουν αυτή τη στρατηγική με την περίοδο της πανδημίας. Τότε, με το πρόσχημα της «δημόσιας υγείας», είδαμε μέτρα που περιόρισαν ελευθερίες. Σήμερα, με το πρόσχημα της «σωτηρίας του πλανήτη», βλέπουμε το ίδιο μοτίβο.
Τι λέει η επιστήμη
Φυσικά, κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχουν περιβαλλοντικά προβλήματα: ρύπανση, αποψίλωση δασών, εξαφάνιση ειδών. Όμως η απόδοση όλων των φαινομένων αποκλειστικά στην ανθρώπινη δραστηριότητα είναι αυθαίρετη. Η Γη πέρασε πολλούς κύκλους ψύξης και θέρμανσης πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος.
Αρκετοί επιστήμονες ζητούν ψυχραιμία. Δεν αρνούνται την ανάγκη για προστασία του περιβάλλοντος, αλλά προειδοποιούν: το να μετατρέπεται η οικολογία σε πολιτικό εργαλείο είναι επικίνδυνο. Γιατί στο τέλος, αυτό που κινδυνεύει δεν είναι το περιβάλλον — είναι η ελευθερία.
Ο έλεγχος των κοινωνιών
Η νέα «πράσινη εποχή» φαίνεται να οδηγεί προς ένα μέλλον όπου κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα θα παρακολουθείται. Από την ηλεκτρική κατανάλωση μέχρι τα ταξίδια. Με πρόσχημα τη μείωση των ρύπων, θα γνωρίζουν ποιος κινείται, πόσο καταναλώνει και τι αγοράζει. Όπως συνέβη με τα υγειονομικά πιστοποιητικά, έτσι και τώρα προετοιμάζεται ένα οικολογικό διαβατήριο. Ένα εργαλείο που στο όνομα της βιωσιμότητας, μπορεί να καθορίζει αν κάποιος «δικαιούται» να ταξιδεύει, να οδηγεί ή να θερμαίνει το σπίτι του.
Η ανάγκη για ισορροπία
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι χρέος όλων μας. Αλλά η λύση δεν μπορεί να είναι ο φόβος και η χειραγώγηση. Χρειάζεται αλήθεια, όχι προπαγάνδα. Πραγματική οικολογία, όχι οικονομία της ενοχής.
