Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Τις τελευταίες ημέρες, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι εμφανίστηκε και πάλι στο διεθνές προσκήνιο, αυτή τη φορά ως «αγγελιοφόρος της ειρήνης». Μιλώντας στο αμερικανικό δίκτυο Axios, υποστήριξε ότι μέσα σε μία εβδομάδα η Ουκρανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παρουσιάσουν έναν «τελικό ειρηνευτικό σχεδιασμό», έναν οδικό χάρτη που –όπως διαρρέεται– θα περιλαμβάνει άμεση κατάπαυση του πυρός, διεθνείς εγγυήσεις ασφαλείας και μια μορφή «κοινής διοίκησης» των περιοχών που η Ρωσία ελέγχει ήδη στο πεδίο.
Με απλά λόγια, ο Ζελένσκι προτείνει έναν χάρτη που θυμίζει περισσότερο διπλωματικό ευχολόγιο παρά ρεαλιστική πρόταση. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αποδεκτός από τη ρωσική πλευρά ένα σχέδιο που ζητά:
την παραμονή ξένων στρατευμάτων (ΝΑΤΟ) στην ουκρανική επικράτεια,
τη ρωσική χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας,
και τον έλεγχο της Κριμαίας, της Ζαπορίζια και του Ντονμπάς από μια διεθνή “ειρηνευτική επιτροπή” υπό αμερικανική καθοδήγηση.
Αν κάτι τέτοιο παρουσιαζόταν ως «σχέδιο ειρήνης», τότε η λέξη «ειρήνη» θα έχανε κάθε νόημα. Στην πράξη, πρόκειται για μία πολιτική πρόταση που μεταμφιέζει την πλήρη συνθηκολόγηση της Ρωσίας, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη στρατιωτική πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα στο πεδίο: οι «ειρηνοποιοί» μένουν στα λόγια
Ενώ ο Ζελένσκι μιλά για «τελική ειρήνη», το μέτωπο δείχνει μια τελείως διαφορετική εικόνα. Οι ρωσικές δυνάμεις εντείνουν τις επιχειρήσεις στην περιοχή του Ποκρόβσκ (παλαιά ονομασία: Κρασνοαρμέισκ), όπου σύμφωνα με ρωσικές πηγές έχουν περικυκλωθεί δεκάδες ουκρανικές μονάδες. Παράλληλα, διεθνή μέσα, ακόμη και δυτικά όπως το Guardian και το Reuters, επιβεβαιώνουν ότι πόλεις όπως το Κουπιάνσκ βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης.
Αυτή η εικόνα διαλύει τον μύθο μιας Ουκρανίας που «διατηρεί την πρωτοβουλία». Αντιθέτως, η κόπωση, οι ελλείψεις σε στρατιώτες και εξοπλισμό και η απροθυμία των ευρωπαϊκών κρατών να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τον πόλεμο, οδηγούν το Κίεβο σε μια πολιτική επικοινωνιακής διαχείρισης της ήττας.
Γιατί η Ρωσία δεν μπορεί –ούτε και χρειάζεται– να το δεχθεί
Από τη ρωσική σκοπιά, η κατάσταση είναι σαφής. Οι στόχοι της λεγόμενης «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» έχουν επαναληφθεί πολλές φορές: αποναζιστικοποίηση, αποστρατιωτικοποίηση και ουδετερότητα της Ουκρανίας. Κανένας από αυτούς δεν περιλαμβάνει τη συγκατοίκηση με ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα ή την παράδοση κυριαρχίας ρωσικών εδαφών σε επιτροπές υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Μόσχα δεν έχει κανένα λόγο να εμπιστευτεί δυτικές «εγγυήσεις ειρήνης», αφού όσες υποσχέσεις δόθηκαν από το 2014 (από τις συμφωνίες του Μινσκ έως τις δηλώσεις περί μη διεύρυνσης του ΝΑΤΟ) κατέληξαν σε εμπαιγμό. Οποιοδήποτε σχέδιο βασίζεται στην προϋπόθεση ότι η Ρωσία θα υποχωρήσει μονομερώς, είναι εκ προοιμίου αποτυχημένο.
Το ευρύτερο μήνυμα
Το λεγόμενο ειρηνευτικό σχέδιο του Ζελένσκι δεν στοχεύει στη συμφιλίωση, αλλά στην επικοινωνιακή του διάσωση. Προσπαθεί να δείξει προς τη Δύση ότι «κάνει κάτι», την ώρα που το πεδίο υπονομεύει κάθε αφήγημά του. Η Μόσχα, αντίθετα, φαίνεται να ακολουθεί μια τακτική φθοράς με ψυχραιμία, αξιοποιώντας τη στρατιωτική της υπεροχή και περιμένοντας τις πολιτικές εξελίξεις που θα καθορίσουν το μέλλον.
Το παιχνίδι των εντυπώσεων, λοιπόν, συνεχίζεται. Όμως η πραγματικότητα δεν γράφεται με δηλώσεις, ούτε με ειρηνευτικά σχέδια-καρικατούρες. Γράφεται στα πεδία των μαχών και στις αίθουσες όπου χαράσσονται τα νέα σύνορα ισχύος.
