Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Οι ήττες μας , εξ άλλου, εμάς
Το μόνο που αποδεικνύουν είναι τούτο:
Ότι παραείμαστε λίγοι
Όσοι πολεμάμε τη χυδαιότητα.
Γι’αυτό κι απ’ όσους μας κοιτούν αμέτοχοι
Ένα μονάχα περιμένουμε:
Τουλάχιστον να ντρέπονται!
Bertolt Brecht
Μοιάζει μια ξεχασμένη κουκίδα στη χρονική σειρά των γεγονότων τούτη η ημερομηνία. Λίγοι γνωρίζουν τι σηματοδοτεί! Ακόμα πιο λίγοι τη θυμούνται! Οι παθόντες κυρίως! Και οι συμπαραστάτες τους! Το μικρό κομμάτι της κοινωνίας που διατήρησε τον νου του καθαρό σε καιρούς σκοτεινούς, που θύμιζαν έντονα χρόνους που είχαμε την εντύπωση ότι είχαν χαθεί ανεπιστρεπτί.
Κανείς δεν έδωσε την δέουσα σημασία σε αυτό που εύσχημα είχε διατυπώσει ο Bertolt Brecht «Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό». Λίγοι θυμήθηκαν ότι η Πανούκλα που έρχεται να κυβερνήσει την ισπανική πόλη Καδίθ στο θεατρικό έργο του Α. Καμύ «Κατάσταση Πολιορκίας» εφοδιάζει τους πολίτες με πιστοποιητικά ύπαρξης ως προϋπόθεση…της ύπαρξης. Ακόμα πιο λίγοι συνειδητοποίησαν ότι «ο συλλογικός φόβος ερεθίζει το αγελαίο ένστικτο και τείνει να προκαλεί το μένος εναντίον αυτών που δεν θεωρούνται μέρος της αγέλης»(Bertrand Russell).
Ήταν τότε που το πολιτικό σύστημα άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την είσοδο του φασισμού στη ζωή μας. Ήταν τότε που επιστήμονες της χώρας τέθηκαν σε αναστολή εργασίας χωρίς μισθό και ασφάλιση επειδή δεν δέχτηκαν να υπακούσουν σε μία παράνομη εντολή. Άλλωστε ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας ήταν και είναι σαφής! Ήταν τότε που όσοι σκορπούσαν αφειδώς στην οθόνη δάκρυα για τους ηλικιωμένους δεν είχαν ένα περισσευούμενο δάκρυ για τις χιλιάδες των οικογενειών που βρέθηκαν εν μία νυκτί κυριολεκτικά στον δρόμο! Ήταν τότε που ακόμα και η Αριστερά έκλεισε μάτια και αυτιά στην δίωξη και τον εκβιασμό των εργαζόμενων και απαίτησε και αυτή (άλλοτε με κραυγές άλλοτε με την σιωπή και την αδιαφορία της) το κεφάλι των αντιφρονούντων επί πίνακι. Ήταν τότε που «η συνείδησή μας διασαλεύτηκε και απωλέσαμε την κοινή λογική» (Σέργης, 2021:85). Ήταν τότε που το νόημα των λέξεων άλλαξε προκειμένου να υπονομευτεί η Ελευθερία. Ήταν τότε που επιστρέψαμε στην μεσαιωνική βαρβαρότητα με το ανελέητο κυνήγι μαγισσών και την απαγόρευση της αντίθετης άποψης που πλέον ήταν καταδικαστέα και έπρεπε να εξοριστεί. Ήταν τότε που η Τέχνη προσκύνησε αυτό που έπρεπε να πολεμά. Ήταν τότε που πολεμήθηκε η ουσία του Ανθρώπου «σφραγίζοντας προκλητικά τους «χώρους λατρείας», τόσο για την Τέχνη και για τη Θρησκεία», αποκόπτοντάς τον «από τη δίοδο της υπέρβασης της θνητότητάς του, καθιστώντας τον άβουλο άθυρμα της αρχέγονης, αναξιοπρεπούς και τρομοκρατημένης ύπαρξής του» (Σέργης, 2021:102). Ήταν τότε που εφημερίδες του «προοδευτικού» χώρου προτιμούσαν να αφιερώνουν ολοσέλιδα στα δικαιώματα των χταποδιών τη στιγμή που επικροτούσαν την κατάργηση του ιερότερου εκ των δικαιωμάτων , αυτού της Αυτοδιάθεσης, στο όνομα μιας «θυσίας» για το «καλό» του κοινωνικού συνόλου. Ξέχασαν ότι «καμία απολύτως επίκληση δημόσιου συμφέροντος ή δικαιωμάτων ή συμφερόντων των άλλων δεν μπορεί να σχετικοποιήσει τη συνταγματική αρχή, στην οποία βασίζεται όλο το συνταγματικό οικοδόμημα κάθε πολιτισμένου κράτους: δεν θυσιάζουμε ανθρώπους για το κοινό καλό!. Αυτά είναι στοιχειώδη, εδώ και τρεις περίπου αιώνες! Εφαρμόσθηκαν όμως με εμφατικό τρόπο στις Δίκες της Νυρεμβέργης, που μεταξύ άλλων καθιέρωσαν τον κανόνα της «συναίνεσης ύστερα από ενημέρωση» (informed consent) στην Ιατρική», όπως εμφατικά γράφει ο συνταγματολόγος Τ. Βιδάλης.
Και τώρα; Έμεινε κάτι από αυτήν την περίοδο;
Μα όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια συνδέονται άμεσα και άρρηκτα με την περίοδο των -τάχα υγειονομικού ενδιαφέροντος- μέτρων κατά της ασθένειας. «Η εφιαλτική τριετία 2020-23 είναι εξακολουθητικά παρούσα κι επίκαιρη» (Φώτης Τερζάκης). Οι ίδιες τακτικές –που έλαβαν το πράσινο φως από την πλειοψηφία του φοβισμένου όχλου‒ εξακολουθούν να εφαρμόζονται και σήμερα: δημιουργία αφηγημάτων, αποσπασματικές πληροφορίες, μεθοδευμένες εκστρατείες εξόντωσης των –με ουσιαστικό τρόπο και επιχειρήματα‒ διαφωνούντων, τεχνικές χειραγώγησης του πλήθους που καθίστανται πανίσχυρες λόγω των ψηφιακών μέσων, εκβιασμοί και απειλές στους εργασιακούς χώρους (χαρακτηριστικές οι πρόσφατες εξαγγελίες για απολύσεις των εκπαιδευτικών που αρνούνται την αξιολόγηση και οι διώξεις συναδέλφων που τόλμησαν να μιλήσουν για γενοκτονία των Παλαιστινίων εντός σχολικού χώρου).
Ο χρόνος περνάει! Και είναι σημαντικό τουλάχιστον όσοι βίωσαν στο πετσί τους την δίωξη, τον αυταρχισμό και τον διαχωρισμό να μην ξεχάσουν. Και να προσπαθούν να διατηρούν αναμμένο το φως της αντίστασης σε κάθε τι που προσβάλλει την ύπαρξή μας. Να μην ξεχάσουμε, λοιπόν!
