Κάλλας και Ζελένσκι ζητούν πόλεμο μέχρι τέλους! «Πίεση στη Ρωσία και κυρώσεις»
Με δηλώσεις που προσομοιάζουν περισσότερο σε πολεμική προπαγάνδα παρά σε ψύχραιμη στρατιωτική εκτίμηση, ο Γερμανός αρχηγός Άμυνας, στρατηγός Κάρστεν Μπρόιερ, δήλωσε στο BBC ότι τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ πρέπει να προετοιμαστούν για μια ρωσική επίθεση μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ρωσία αυξάνει κατακόρυφα τη στρατιωτική της παραγωγή – μεταξύ άλλων, παράγοντας πάνω από 1.500 κύρια άρματα μάχης ετησίως, αριθμός που, όπως ισχυρίζεται, δεν προορίζεται αποκλειστικά για την Ουκρανία αλλά για μελλοντική χρήση «σε ενδεχόμενη επίθεση κατά των χωρών της Βαλτικής έως το 2029 ή και νωρίτερα».
Ο Μπρόιερ έκανε αυτές τις δηλώσεις στο περιθώριο του φόρουμ «Shangri-La Dialogue» στη Σιγκαπούρη, λίγες εβδομάδες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη, όπου και θα τεθούν στο τραπέζι οι αμυντικές δαπάνες και η “ενότητα” της Συμμαχίας, όπως αυτή ορίζεται από τα κέντρα εξουσίας του Βορρά.
Ρήγματα ενότητας και ρητορική σύγκρουσης
Ο Γερμανός στρατηγός παραδέχθηκε τις εσωτερικές διαφωνίες, με χώρες όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία να δείχνουν ξεκάθαρα την αποστασιοποίησή τους από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ωστόσο, τόνισε ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να παραμείνει ενωμένο, επισημαίνοντας ως ενδεικτικά σημεία «ενότητας» την ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στη Συμμαχία.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του:
«Δεν έχω ξαναδεί τέτοια συμφωνία μεταξύ λαών και στρατιωτικών ηγετών – όλοι καταλαβαίνουν πόσο επείγουσα είναι η κατάσταση».
Ρωσία: “Απειλή” ή αντίπαλος σε νέο γεωπολιτικό μπλοκ;
Ο στρατηγός παρουσίασε έναν εξαιρετικά δραματικό απολογισμό της ρωσικής στρατιωτικής ικανότητας, αναφέροντας την παραγωγή 4 εκατομμυρίων πυρομαχικών των 152mm μόνο για το 2024, και έκανε λόγο για δολιοφθορές, κυβερνοεπιθέσεις και παραβιάσεις ευρωπαϊκών υποδομών εκ μέρους της Μόσχας. Όπως είπε, η Ρωσία βλέπει τη σύγκρουση στην Ουκρανία ως μέρος μιας ευρύτερης αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ.
Όμως, αναλυτές επισημαίνουν πως τέτοιου τύπου δηλώσεις δεν έχουν στόχο την ενημέρωση, αλλά την ψυχολογική προετοιμασία των λαών για όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή – οικονομική, πολιτική και στρατιωτική – σε έναν πόλεμο που δεν αποφασίστηκε από τους Ευρωπαίους πολίτες, αλλά από τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών.
