Μυστικά Δείπνα Παρισίων: Η αποδόμηση

της Ελένης Αργυροπούλου – Σαραφοπούλου
πτ. Κοιν. Θεολογίας

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται,
διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας,
διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα,
την παρανομία ως ελευθερία,
την αναίδεια του λόγου ως ισότητα
και την αναρχία ως ευδαιμονία»
(Ισοκράτης)

«Το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών» επεσήμανε προφητικά ο Ιωσήφ Στάλιν. Είναι στιγμές που η αναισχυντία φανερά υποσκελίζει την ηθική, που το άδικο φωνάζει για να βρει κάποια δικαίωση, μα κανείς δεν μπορεί  να το ακούσει μέσα στον τόσο θόρυβο, που σκοπίμως δημιουργείται. Είναι όμως ελπιδοφόρο πως, τουλάχιστον ορισμένοι, ακόμα θυμούνται. Θυμούνται την αλαζονεία, την έπαρση και την ύβρη, την ασέβεια και την αδικία, τη διαστροφή και τον παραλογισμό, που φανερά ολοένα και κλιμακώνεται. Οι μνήμες παραμένουν ζωντανές, κι ας γίνεται από κάποιους προσπάθεια για το αντίθετο.

Έξι μήνες πέρασαν κι όμως κάποιοι δεν ξέχασαν  τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, με τους διοργανωτές να καυχώνται  με το στόμα του Thomas Bach, προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, για αγώνες μιας «Νέας Εποχής». Ήταν «οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες με πλήρη ισότητα των φύλων», οι «συγκλονιστικοί αγώνες του Σηκουάνα».  Ενός Σηκουάνα που είχε να επιδείξει ανθρώπινα – και όχι μόνο – περιττώματα.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την κακοποίηση του «Μυστικού Δείπνου» κατά την τελετή έναρξης; Η αναπαράσταση – παρωδία του από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ + κοινότητας  με λεσβία ακτιβίστρια στη θέση του Ιησού Χριστού, κρύβει πολλά περισσότερα από όσα φαίνονται.  Άνδρες  ντυμένοι γυναικεία  ̶ DRessed As a Girl (εξού και το όνομα DRAG Queens), που αντικαθιστούν τους αποστόλους – μαθητές του Χριστού πρωταγωνιστούν σε ένα χυδαίο έργο, όπου βλασφημείται ο ίδιος ο Χριστός και το ιερότερο και θεμελιώδες Μυστήριο, αυτό της Θείας Μεταλήψεως, που παραδίδεται κατά τον «Μυστικό Δείπνο».

Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που διώχθηκε  ο «Μυστικός Δείπνος»  και δι’ αυτού η ορθόδοξη πίστη. Ήταν όμως η πρώτη φορά που αυτό συνέβη σε παγκόσμιο αθλητικό γεγονός. Αρκεί μια ματιά στο παρελθόν· το 1998,  η Σουηδή λεσβία φωτογράφος Elisabeth Ohloson, στη γνωστή έκθεσή της «Ecce homo» («Ίδε ο άνθρωπος»), απεικόνισε τον Ιησού να συντρώει με ομοφυλόφιλους και τρανς, φορώντας γυναικείο φόρεμα και τακούνια. Η φωτογραφική της δουλειά  ήταν μια συνέχεια ανάμεσα σε μια σειρά παραποιήσεων γεγονότων της ζωής του Χριστού, όπως η σκηνή που Τον παρουσίαζε να οδηγεί ένα ποδήλατο σε παρέλαση ομοφυλοφίλων, σε παραλληλισμό με την θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα με γαϊδουράκι. Με τα έργα της η Ohloson επιχείρησε να παρουσιάσει έναν Ιησού που στάθηκε κοντά στους απόκληρους της κοινωνίας, ύστερα μάλιστα από τον θάνατο φιλικού της προσώπου από AIDS. Το εν λόγω έργο προκάλεσε σάλο και διαμαρτυρίες στις περιοχές που εκτέθηκε.

Επιπλέον, βίντεο που είχε αναρτηθεί στο διαδίκτυο με τίτλο: «Ο Πρώτος Queer Δείπνος» («The First Queer Supper»), κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Κοινός παρονομαστής και των δύο, το πνεύμα της περίφημης «συμπερίληψης». Κατά τον ίδιο τρόπο, ο ευτελισμός από πλευράς της γαλλικής  φιέστας δεν απέχει από την ύβρη και την προδοσία.  Ο Χριστός χλευάζεται κατάφωρα και μαζί Του και η Θεία Ευχαριστία, για μια ακόμη φορά.  Γιατί άραγε ενοχλεί τόσο πολύ το εν λόγω μυστήριο, για την  μετάδοση του οποίου ιερείς τιμωρήθηκαν παραδειγματικά κατά την περίοδο του Κορωνοϊού;

 Ασφαλώς και δεν αποτελεί πρωτοτυπία η γελοιοποίηση της ορθόδοξης  παράδοσης και πίστης. Είναι πολύ νωπά στις μνήμες και πάντα χαραγμένα στις ψυχές τα γεγονότα της “πολιτικής ορθότητας” των τελευταίων χρόνων: η ντροπιαστική απολύμανση των χώρων του ναού  ̶  αλλά και των χεριών, η διανομή του αντίδωρου σε σακουλάκι, οι απαγορευτικές κορδέλες  και  το κλείσιμο των εκκλησιών, η απαγόρευση της Θείας Λειτουργίας , η καθύβριση του μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας με έμμεση προτροπή επιβολής της παύσης του, η υποχρεωτική  ̶  ενίοτε διπλή  ̶  μασκοφορία  (ας θυμηθούμε εδώ την έννοια του  “παιδαγωγικού χαρακτήρα της μάσκας”) και η τήρηση αποστάσεων εντός των ιερών ναών, ο περιορισμένος αριθμός  πιστών – ορισμένες  φορές με τη χρήση δικαιώματος – οφφικίου σε ιερείς ή επιτρόπους να “κόβουν εισιτήρια”, λες και επρόκειτο για είσοδο σε θεατρική παράσταση, οι εξόδιοι ακολουθίες (κηδείες) κεκλεισμένων των θυρών(!) ακόμη και η διενέργεια εμβολιασμού εντός των εκκλησιών(!!). Αποκορύφωμα, η μετατόπιση της ακολουθίας της Ανάστασης…  Και όλα αυτά υπό το πρίσμα της αστυνόμευσης.

Η διακωμώδηση του Μυστικού Δείπνου κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων εύλογα πυροδότησε τότε αντιδράσεις. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Γαλλίας εξέφρασε τη βαθιά λύπη της και ευχαρίστησε για την έκφραση αλληλεγγύης από πλευράς άλλων θρησκευτικών δογμάτων. Πολιτικοί αντιτάχθηκαν σφόδρα στην παρανοϊκή αλαζονεία και την προκλητική ανομία, ενώ σε κεντρικό δρόμο της μουσουλμανικής Τεχεράνης αναρτήθηκε τεράστια αφίσα με στίχους από το Κοράνιο, κόντρα στην εξύβριση των Γάλλων.

Παράλληλα, στη Γαλλία συνελήφθησαν επτά άνθρωποι, μέλη χριστιανικής  μη κυβερνητικής οργάνωσης, επειδή μπήκαν στην πρωτεύουσα με λεωφορείο που είχε αναρτημένη από τη μια μεριά την ντροπιαστική εικόνα του Μυστικού γαλλικού Δείπνου καθώς και της γνωστής παράστασης του θέματος από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και από την άλλη την επιγραφή: «Σταματήστε τις επιθέσεις στον Χριστιανισμό». Οι άνθρωποι αυτοί κατήγγειλαν ότι κατά τη διάρκεια της κράτησής τους υποχρεώθηκαν από τους αστυνομικούς να γδυθούν, σε ένδειξη εξευτελισμού. Από την άλλη, οι ιθύνοντες της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας  τηρούσαν για μια ακόμη φορά σιγή ιχθύος, προτείνοντας – και μάλιστα καθυστερημένα – ως  λύση την αδιαφορία, την περιφρόνηση(!).

Την ίδια στιγμή, το όλο θέμα της γαλλικής βλασφημίας λύθηκε με ένα προσποιητό  –  κίβδηλο «συγγνώμη», το οποίο αναμφίβολα  απευθυνόταν αποκλειστικά στους χορηγούς που αποσύρθηκαν με αιτιολογία την βάναυση προσβολή κατά της πίστεως, με αποτέλεσμα το Παρίσι να χάσει χρήμα και κύρος. Τα πάντα σκεπάστηκαν με  την επίκληση στη θεά  “διαφορετικότητα”, υπό την έννοια  της συμπερίληψης και του δικαιωματισμού. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής  της τελετής Thomas Jolly δήλωσε  με θράσος: «Στη Γαλλία έχουμε πολλά δικαιώματα… έχουμε το δικαίωμα να αγαπάμε όποιον θέλουμε, έχουμε το δικαίωμα να μην είμαστε προσκυνητές».

Για κάποιους αποτελεί μάλλον “δικαίωμα” το να ποδοπατούν και να γελοιοποιούν θεόσδοτες και θεοσύστατες αλήθειες της Παράδοσης και της πίστης. Από πότε, όμως, το δικαίωμα κάποιων ακυρώνει τα δικαιώματα των υπολοίπων; Και κατά πόσο θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα να διαφημίζεται η «διαφορετικότητα» ως πρότυπο και προϋπόθεση  προοδευτικότητας, ως αρετή, και μάλιστα μπροστά σε παιδιά; Ποιον ρόλο υποτίθεται πως παίζει το ανήλικο κοριτσάκι ανάμεσα σε παραμορφωμένες τρανς  μορφές κατά την αναπαράσταση του «Μυστικού Δείπνου»;  Και πώς εξηγείται η χειρονομία  αποκεφαλισμού που φαίνεται να κάνει, τόσο το ίδιο, όσο και ο άνδρας ακριβώς δίπλα του; Η παιδική παρουσία στην τελετή έναρξης των Αγώνων προκαλεί και στη σκηνή όπου απρόσωπη μορφή βαρκάρη  ̶  που θυμίζει τον Χάροντα – παραλαμβάνει την ολυμπιακή φλόγα από τρία παιδιά, παίρνοντάς τα μαζί του στη βάρκα σε ταξίδι στο άγνωστο.

Κανείς δεν ξεχνά τις παγανιστικές – αποκρυφιστικές τελετές έναρξης και λήξης με τις  σκοταδερές, μυστηριώδεις, απροσδιόριστες, άφυλες μασκοφορεμένες φιγούρες, τις εικόνες με μάγισσες πλαισιωμένες  από κατακόκκινες αιματηρές λωρίδες, αλλά και κάθε λεπτομέρεια που καθόλου τυχαία πρόβαλε η σκοτεινή «Πόλη του Φωτός». Ο σκοταδισμός, η κατάργηση του προσώπου και η μετατροπή του ανθρώπου σε αριθμό εν μέσω μιας παγκόσμιας δικτατορίας εμφανώς προβλήθηκαν σε ένα “προοδευτικό” θέατρο, ικανό να κάνει τον Εμμανουέλ Μακρόν «πολύ υπερήφανο» και την Εκκλησία του Σατανά απίστευτα ενθουσιασμένη, ώστε να συγχαρεί και να ευχαριστήσει τους διοργανωτές…

Παράλληλα, στο όνομα ενός άκρατου δικαιωματισμού και φιλελευθερισμού, τόσο στη Eurovision της Σουηδίας, όσο και στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού  ̶  και όχι μόνο  ̶  καταπατώνται και εξυβρίζονται τόσο τα ιερά και τα όσια, όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τι τραγική ειρωνεία όμως! Στο όνομα των δικαιωμάτων τόσα άλλα καταλύονται ταυτόχρονα. Οι Γάλλοι που έπιναν κρασί στο όνομα  της συμπερίληψης, δεν ήταν το ίδιο συμπεριληπτικοί και για τους απόκληρους και άστεγους της πόλης. Πάνω από 12.000 άστεγοι, εκ των οποίων 3.500 ανήλικοι εκδιώχθηκαν ακόμα και με χρήση βίας από τα προάστια, προκειμένου  να μην αμαυρωθεί η γοητεία της γαλλικής πρωτεύουσας, ιερόδουλοι υπέστησαν βία και κακοποίηση, ενώ ταυτόχρονα συντελούνταν εκδίωξη περισσότερων από 1000 φοιτητών από την πανεπιστημιακή τους στέγη, με σκοπό να φιλοξενηθούν εκεί αστυνομικοί, πυροσβέστες και εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, που βρίσκονταν σε υπηρεσία κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Αυτό έγινε η αιτία  να έρθουν στο φως της δημοσιότητας τριτοκοσμικές εικόνες για την “λαμπερή” πόλη, με ποντίκια, κατσαρίδες και μούχλα στις φοιτητικές εγκαταστάσεις, για να προστεθεί έτσι ως  ένα ακόμη λιθαράκι για δυσφήμιση, συνάμα με τον βόθρο του Σηκουάνα, τα μολυσμένα νερά του οποίου συζητήθηκαν σε διεθνή κατακραυγή. Αθλητές αρρώστησαν, έφθασαν σε σημείο να νοσηλευθούν,  με το Βέλγιο να δηλώνει τη γενναία απόφασή του να αποσύρει συνολικά τη συμμετοχή του, μη θέλοντας να θέσει σε κίνδυνο την υγεία των αθλητών της. Κατά τα άλλα, η διοργάνωση των αγώνων ήταν άψογη…

Φυσικά, οι ασυνέπειες της ΔΟΕ δεν σταματούν εδώ. Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τις πρωτοφανείς και ανεκδιήγητες αδικίες και εξευτελιστικές αλλά και επικίνδυνες ταπεινώσεις σε βάρος αθλητών, άνευ προηγουμένου.

Πρωτίστως, η άνιση και παράλογη αναμέτρηση των πυγμάχων Imane Khelif και Lin Yu-ting – που  κατά τα διαβατήρια μόνο παρουσιάζονταν ως γυναίκες – στην κατηγορία γυναικών, που όπως και παλαιότερα, έτσι και με πρόσφατες εργαστηριακές εξετάσεις αποδεικνύονται άνδρες.  Η αλήθεια και η δικαίωση μπορεί να άργησαν, αλλά ήρθαν και θα μείνουν, παρά τις όποιες προσπάθειες για συγκάλυψη, ανατροπή  ή διάψευση: προ ημερών σαν κεραυνός αντήχησε  η είδηση της απαγόρευσης της συμμετοχής της (του) Αλγερινής (-ού) μποξέρ Imane Khelif στο επερχόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πυγμαχίας γυναικών, λόγω των υπερβολικά αυξημένων επιπέδων τεστοστερόνης, σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Πυγμαχίας (IBA).

Μα και ποιος ξέχασε τη βάναυση  απαγόρευση χριστιανικών συμβόλων από πλευράς ΔΟΕ   που ανάγκασε τον Βραζιλιάνο σέρφερ João Chianca να αφαιρέσει παράσταση του Χριστού από τη σανίδα του και τη Βραζιλιάνα αθλήτρια Rayssa Leal να χρησιμοποιήσει τη νοηματική γλώσσα για να ευχαριστήσει τον Θεό για την επιτυχία της, μεταφράζοντας με τα χέρια της  στίχο της Καινής Διαθήκης… Τα παραπάνω έσπευσαν να δικαιολογήσουν οι αρμόδιοι, επικαλούμενοι το άρθρο 50 του Ολυμπιακού Χάρτη, σύμφωνα με το οποίο: «Κανένα είδος πολιτικής, θρησκευτικής ή φυλετικής διαδήλωσης ή προπαγάνδας δεν επιτρέπεται σε οποιονδήποτε Ολυμπιακό χώρο».

Άλλωστε, στη δεύτερη θεμελιώδη αρχή του Ολυμπιακού Χάρτη τονίζεται: «Σκοπός του Ολυμπισμού είναι να θέσει τον αθλητισμό στην υπηρεσία της αρμονικής ανάπτυξης του ανθρώπου για την προώθηση μιας ειρηνικής κοινωνίας, η οποία μεριμνά για τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Πόσο άνιση μεταχείριση και πόση ειρωνεία! Και τι στ’ αλήθεια  είναι αυτό που συνιστά προπαγάνδα; Το ξέσπασμα με εμετό αθλητών, που ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, προφανώς έχει πολλά να πει. Τα γεγονότα προκαλούν τουλάχιστον ναυτία…

Αναμφίβολα,  η ορθόδοξη πίστη διώκεται ολοένα και με μεγαλύτερη μανία, ενώ οι Χριστιανοί είναι η πλέον διωκόμενη θρησκευτική κοινότητα στον πλανήτη. Οι διώξεις των Χριστιανών έχουν φθάσει σε όρια γενοκτονίας, με 1 στους 7 να έχουν διωχθεί για την πίστη τους κατά το 2024. Η στέρηση θρησκευτικής ελευθερίας συνδυαστικά με τις διακρίσεις, την καταπίεση, τις απειλές, τις τρομακτικές  ποινές, τη χρήση βίας, ακόμα  και τον κίνδυνο της ίδιας της ζωής σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα συνθέτουν ένα δυστοπικό παζλ.

Οι άθλιες συνθήκες  διαμονής, το κακό φαγητό και η δυσωδία των μεστών E-coli νερών του περίφημου Σηκουάνα – και όχι μόνο – συνθέτουν το σκηνικό των Ολυμπιακών Αγώνων  που τόσο προβλήθηκαν, με  το πλήθος των αθλητών να υπακούει σε  έναν άγραφο νόμο σιωπής. Αρκεί εδώ να θυμηθεί κανείς την αναδίπλωση της Ιταλίδας πυγμάχου Angela Carini μετά την άνιση, ταπεινωτική αναμέτρηση της με την (τον) Imane Khelif.  Κι όμως, η κατά το CNN ξεχωριστή τελετή έναρξης, όντως «δεν έμοιαζε με καμία άλλη» και όντως  συνολικά θα μείνει στη μνήμη. Θα έχουμε να θυμόμαστε πως η αναφορά – αν και εξευτελιστική – στον «Μυστικό Δείπνο» δεν ήταν καθόλου συμπτωματική. Η διοργάνωση είχε πάρει τα δυσώδη κίνητρα ενός των συνδαιτυμόνων του Δείπνου, του προδότη Ιούδα. Γιατί  ήταν  το λιγότερο προδοτική ως προς τις αξίες, την αλήθεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πράγματι, θα μείνει αξέχαστη. Γιατί δεν ξεχνάμε. Το οφείλουμε να μην ξεχνάμε.