Η επιλογή Τασούλα: Μια ακόμα μικροκομματική απόφαση που υπονομεύει τους θεσμούς

Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει τον Κωνσταντίνο Τασούλα για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας δημιούργησε έντονες αντιδράσεις και δικαιολογημένες ανησυχίες. Πρόκειται για μια επιλογή που, αν και προκάλεσε έκπληξη, είναι απόλυτα συνεπής με το μοντέλο διακυβέρνησης που ακολουθεί ο σημερινός πρωθυπουργός: ένα μοντέλο που συστηματικά αγνοεί τους δημοκρατικούς κανόνες και εργαλειοποιεί τους θεσμούς προς όφελος του κυβερνώντος κόμματος.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει συνδεθεί με υποθέσεις που πλήττουν σοβαρά το κράτος δικαίου, όπως οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, οι παρεμβάσεις σε ανεξάρτητες αρχές και η συγκάλυψη κρίσιμων υποθέσεων, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την τραγωδία στα Τέμπη. Παράλληλα, η πολιτική του στον τομέα της παιδείας και η επιμονή του στην καταστρατήγηση του άρθρου 16 του Συντάγματος αποδεικνύουν ότι δεν διστάζει να υπονομεύσει θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος, αρκεί να εξυπηρετούνται οι πολιτικές του επιδιώξεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν αποτελεί έκπληξη. Για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, ένας πρωθυπουργός επιλέγει έναν καθαρά κομματικό υποψήφιο για έναν θεσμό που συμβολίζει την ενότητα και την υπερκομματικότητα. Η απόφαση αυτή καταδεικνύει την πλήρη απαξίωση των δημοκρατικών συμβόλων και την πρόθεση της κυβέρνησης να μετατρέψει ακόμα και τον –κατά τα άλλα διακοσμητικό– θεσμό της Προεδρίας σε εργαλείο κομματικής ισχύος.

Η σύγκριση με την απερχόμενη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, είναι αποκαλυπτική. Αν και η θητεία της χαρακτηρίστηκε από παθητικότητα και έλλειψη πολιτικής βαρύτητας, ακόμα και αυτή φαντάζει λιγότερο κομματικά φορτισμένη σε σχέση με την επιλογή Τασούλα.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του στη Βουλή, ο κ. Τασούλας λειτούργησε περισσότερο ως κομματικός παράγοντας παρά ως θεσμικός εγγυητής της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Σε κρίσιμες στιγμές, δεν δίστασε να πάρει θέση υπέρ της κυβέρνησης, παραβλέποντας τις αρχές της πολιτικής ισορροπίας που οφείλει να τηρεί ένας πρόεδρος της Βουλής.