«Ένα …παράξενο ανθρωπάκι που λέγεται …Μικρόν, παίζει με την στρατηγική αβεβαιότητα!»
Η πρόσφατη απόφαση του Βελγίου να επιστρέψει στην πυρηνική ενέργεια και να εγκαταλείψει την «πράσινη ατζέντα» αποτελεί ένα ακόμη ηχηρό μήνυμα ότι οι πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών υπέρ της λεγόμενης «καθαρής ενέργειας» δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Το αφήγημα περί «βιώσιμης ανάπτυξης» και «ενεργειακής μετάβασης» αποδεικνύεται πλέον, σε μεγάλο βαθμό, μια πολιτική αυταπάτη που υιοθετήθηκε από κυβερνήσεις χωρίς σοβαρή μελέτη των πραγματικών επιπτώσεων στην οικονομία και την κοινωνία.
Οι στόχοι για την πλήρη απεξάρτηση από τον άνθρακα, την εγκατάλειψη των πυρηνικών και την αλόγιστη στροφή σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (αιολικά, φωτοβολταϊκά) απέτυχαν παταγωδώς να διασφαλίσουν ενεργειακή ασφάλεια και προσιτές τιμές ηλεκτρικής ενέργειας. Αντιθέτως, σε πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, οι πολίτες είδαν τους λογαριασμούς ρεύματος να εκτοξεύονται, τις βιομηχανίες να απειλούνται με κατάρρευση και την ενεργειακή εξάρτηση από το εξωτερικό να αυξάνεται επικίνδυνα.
Η περίπτωση του Βελγίου, που αποφάσισε να μην κλείσει τους πυρηνικούς του αντιδραστήρες αλλά να τους επεκτείνει, έρχεται ως επιβεβαίωση πως η ενεργειακή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων υπάκουε περισσότερο σε μια πολιτική και ιδεολογική ατζέντα παρά σε μια ρεαλιστική στρατηγική για την ασφάλεια και την αυτάρκεια των κρατών. Στην Ελλάδα, η βίαιη απολιγνιτοποίηση και το άνευ όρων άνοιγμα στην «πράσινη ανάπτυξη» απέδειξαν ότι τα συμφέροντα δεν ήταν τόσο «περιβαλλοντικά», όσο οικονομικά και γεωπολιτικά.
Καθώς όλο και περισσότερες χώρες επανεξετάζουν την ενεργειακή τους στρατηγική, τίθεται πλέον το ερώτημα: Μήπως η επιμονή στην «πράσινη ατζέντα» ήταν τελικά ένα εργαλείο χειραγώγησης, που εξυπηρέτησε άλλα συμφέροντα και όχι την ευημερία των πολιτών;
