Η Δημοκρατία σε κρίση: Όταν οι πολιτικοί δεν θέλουν να αποχωρήσουν…

Η Γαλλία, μια χώρα που συχνά προβάλλεται ως το λίκνο της δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών, βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο μιας σοβαρής πολιτικής διαμάχης. Οι καταγγελίες ότι ο Εμανουέλ Μακρόν επιχειρεί να παρακάμψει το συνταγματικό όριο των δύο θητειών για να διεκδικήσει μια τρίτη προεδρική θητεία εγείρουν σοβαρά ερωτήματα για το πόσο πραγματικά δημοκρατικές είναι οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η τοποθέτηση του Ρισάρ Φεράν, στενού συμμάχου του Μακρόν, στην ηγεσία του Συνταγματικού Συμβουλίου δεν θεωρείται τυχαία από πολλούς πολιτικούς αναλυτές. Οι ισχυρισμοί ότι σχεδιάζεται η άρση του περιορισμού στις προεδρικές θητείες ενισχύουν την εικόνα ενός ηγέτη που αρνείται να αποχωρήσει από την εξουσία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την ανατροπή θεμελιωδών δημοκρατικών κανόνων.

Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο: Μήπως η Ευρώπη αρχίζει να παρουσιάζει ανησυχητικά σημάδια μιας πολιτικής κουλτούρας που επιτρέπει στους ισχυρούς να εδραιώνουν τη θέση τους επ’ αόριστον; Δεν είναι μόνο η Γαλλία που βρίσκεται αντιμέτωπη με τέτοιου είδους κινδύνους. Σε πολλές χώρες της ΕΕ, η πολιτική ελίτ δείχνει όλο και περισσότερο την τάση να αγνοεί τη βούληση του λαού και να χρησιμοποιεί θεσμούς και μηχανισμούς προς όφελός της.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που συχνά παρουσιάζεται ως υπερασπιστής της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μοιάζει ανίκανη να αντιμετωπίσει τέτοια φαινόμενα. Όταν οι πολιτικοί που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τη δημοκρατία επιδιώκουν να αλλοιώσουν τους θεσμούς για να παραμείνουν στην εξουσία, τότε το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο απ’ όσο φαίνεται.

Αν οι δημοκρατικές αρχές στην Ευρώπη υποχωρούν μπροστά στη δίψα για εξουσία, ποιος θα προστατεύσει τους λαούς από ηγεσίες που δεν θέλουν να αποχωρήσουν;